NY 10036
31 JUL 2005
ZONDAG (O)

Washington (1/3)

Reisverhaal nog in bewerking.

30 JUL 2005
ZATERDAG (O)

Honk-bal

In Amerika is alles in overtreffende trap. Het is hier groter, beter en mooier. Dat is tenminste het stereotype beeld. Maar waarom is bij de nationale sport honkbal de bal dan zoveel kleiner dan bij voetbal?

D'r klopt meer niet vandaag. Ik zit immers in New York, omdat Zanima hier werkt, maar wat zal de komende dagen het geval zijn? Jawel, zij vertrekt deze middag naar Nederland voor de afronding van een project. Dus wie blijft achter in het appartement New York? Jawel, niemand!

Met Zanima in de taxi naar JFK, stoppen mijn vader en ik de rugtas vol om de rest van de middag in Coney Island door te brengen. Dit is het eindpunt van de Q-lijn en bekend om zijn ooit befaamde kermis met ondermeer Nathans jaarlijkse hotdog wedstrijd: wie eet de meeste hotdogs in twaalf minuten?! Verder is het een makkelijk bereikbaar strand met lange boardwalk.

Tijdens onze loop langs het strand merken we het bordje "Game begins at 6pm" op. Het wijst naar het honkbalstadion even verderop. Hier huizen geen New York Yankees of Mets. Dit is de basis van de Brooklyn Cyclones, genoemd naar de achtbaan van de kermis. Terwijl we rondkijken voor kaartjes duwt een seizoenkaarthouder op leeftijd ons kaartjes onder de neus. Goede plaatsen voor slechts $10 per stuk. Jaja, en waarom ga je zelf niet?

Hij ging niet vanwege iets .. onverstaanbaars. Zeer overtuigend, dus wij stonden wat later met hamburgers achter de kiezen en zijn kaartjes in de hand bij de ingang. Benieuwd of we naar binnen zouden kunnen komen. Zowaar, we zaten op goede plaatsen in het stadion. Tussen de thuisplaat en het eerste honk!

De wedstrijd tussen de nummer drie en vijf van deze competitie is eenvoudig, want de thuispartij controleert de wedstrijd en wint met 10-3. Misschien niet spannend, maar voor de 8.500+ bezoekers toch een leuke avond. Met twee cheerleaders van de thuispartij. Spelers uit binnen- en buitenland. Een enkele home-run. Ballen die huizenhoog het stadion uit vliegen en steevast gevolgd door een jingle van een autoverzekeraar ("*glasgeluid* Was that YOUR car?!"). Amusement tussen de innings door, zoals als taarthappen en driewielerrijden (met dank aan de vele sponsors!). Een man die de hele wedstrijd door zonnebloempitten eet voor geluk (a.k.a. de papegaai). De vele, tot klappen aansporende, jingles. En aan het einde look-a-like ballen naar het publiek.

Honkbal is een rare sport. Draait het bij voetbal om de bal in het doel, bij korfbal tegen de bal in de korf, zo gaat het bij honkbal niet om bal in het honk. Vanavond hebben we gezien waar het om ging: een bal die wordt geworpen, tussen de honken door wordt weggeslagen en .. geen punten maakt. Geen punt voor het raken van de slagman. Geen punt voor de verste bal. Geen punt voor het uit het stadion slaan. Het gaat om de spelers die langs de honken gaan en terug op de thuisplaat punten waard zijn. Het blijft een rare naam voor de sport. Het draait niet om de bal. Tenzij de spelers gewoon "ballen" worden genoemd.

29 JUL 2005
VRIJDAG (C)

Alleen d'rop uit in New York

New York is toch anders dan de shots in films of van de foto's. De gebouwen zijn groter en hoger, de mensenmenigte bruisen meer en dag en nacht toeteren politie-auto's en gillende ambulances voorbij. De 24-uurs economie werkt hier op volle toeren. Zo zijn hier banken die 24 uur en 7 dagen in de week open zijn en winkels waar je dag en nacht kan shoppen.

Het was ook even wennen aan de hoge temperatuur van 33 graden en de hoge vochtigheidsgraad. Wel heerlijk om New York te verkennen in een korte broek, een katoenen shirt en met sandalen aan.

De eerste paar dagen ben ik door Onno en Zanima wegwijs gemaakt: hoe de streets en avenues lopen en hoe ik de straten moet oversteken. Het blijft vreemd dat je bij roodlicht voor voetgangers mag oversteken! Het is dan vooral oppassen geblazen, want onverwachts schieten auto's of mountainbikes je links of rechts voorbij. Zo wilde ik een drukke avenue oversteken en gaf Onno ineens een brul: "PAS OP!". En met groot gelijk, want met een hoge snelheid kwam een mountainbiker voorbij die mij anders omver had gereden.

Op straat bellen mensen, drinken ondertussen hun koffie uit plasticbekers en lopen naar hun werk. Veel mensen die ons op de brede trottoirs passeren zijn kleiner dan wij. Dan voel ik met net een Germaan uit de oertijd. Alleen niet meer in een groot bos met krijgers en dinosaurussen, maar in een drukke stad vol lopende mensen en veel auto's.

Nadat Onno en ik bezienswaardigheden als het gebouw van de Verenigde Naties, de Chrysler-tower, Rockefeller plaza, Broadway samen hebben gezien, ga ik vandaag alleen naar het Metropolita n Museum en het Central Park. Na door Onno te zijn toegesproken over hoe ik moet lopen, ga ik (met een rugzakje op en met de stadskaart en mobieltje bij mij) alleen de wereldstad in. Even was het wennen zonder Onno te lopen, maar na een paar straten te hebben gehad, ging het steeds beter.

Dan bereik ik Central Park: een oase van groen met bomen en mensen die hard lopen, wielrennen of gewoon lekker in het park liggen te praten of te zonnen. Alles heel gemoedelijk. Het park staat vol monumenten van allerlei personen die voor het nageslacht onsterfelijk blijven. Na een goed uur lopen, kom ik aan bij het museum met vele zalen gevuld met kunst uit alle delen van de wereld. Gewoon te veel voor mij om allemaal in een dag te kunnen bevatten, maar wel heel bijzonder omdat je er gewoon foto's mag maken van de kunstvoorwerpen. Na bijna twee en halve uur verlaat ik het museum vol van mooie indrukken van oude- en hedendaagse kunst. Op de terugweg ben ik even heerlijk midden in het park gaan liggen in de zon om een beetje energie op te doen. Even in slaap vallen. Om half vijf loop ik terug, waarbij ik de torens van de M-Hotels en de Lion King als bakens hanteer.

Bij terukomst in de flat kijkt Onno mij verrast aan omdat hij mij voor vijf uur terugverwachtte. Of een noodoproep per mobiel. Maar ik kan mij goed oriënteren waar ik ben en heb me goed vermaakt. Dus tijd voor een lekker kopje thee na afloop van deze toch voor mij bijzondere "Walk Alone".

28 JUL 2005
DONDERDAG (O)

De Verenigde

(Tekst volgt nog)

27 JUL 2005
WOENSDAG (Z)

Op het randje

Onno had het al zien staan in het gratis krantje Metro (ja, dat krantje hebben we hier ook!). Op Rockefeller Plaza, jawel recht voor mijn raam, zou een modeshow opgevoerd worden op dinsdagavond. En niet zo maar een modeshow, maar een verticale modeshow. Nou kun je je daar misschien niet meteen iets bij voorstellen, maar het zou dus echt de bedoeling zijn dat mensen van de zijkant van één van de gebouwen op Rockefeller Plaza zouden gaan aflopen om de kleding van Target te showen.

Eerst zien dan geloven, dacht ik. Gedurende de dag zie ik al van alles opgebouwd worden. Het was net Sex in the City voor mijn raam; een heuse catwalk met allemaal stoeltjes aan de zijkanten voor alle fashion-hotemetoten. Op één van de gebouwen werd al een hele abseil-constructie opgebouwd. Het ging dus echt gebeuren!

7:00 pm. De muziek gaat aan, en de eerste modellen (niet de Naomi Campbells van de wereld waarschijnlijk, maar eerder circus-artiesten) lopen letterlijk van het uiterste puntje van het dak van dat ene gebouw naar beneden. Face down. Ze lopen echt van de wand af, in het ritme van de muziek. Het lijkt bijna een soort waterballet dat wordt vertoond voor mijn raam. Op de catwalk beneden is de 'gewone' modeshow, met de 'gewone' modellen. Maar dat is natuurlijk veel minder interessant dan de verticale catwalk.

Een heel bijzonder gezicht! Zij liever dan ik. Dat eerste puntje, helemaal op de top van het dak, op het randje, face down Dat lijkt me zo eng!

26 JUL 2005
DINSDAG (O)

Acht uur

Rond het moment dat ik deze ochtend de douche uitstap, vertrekt van Schiphol het vliegtuig met mijn vader aan boord. Tegen de tijd dat hij over Ierland vliegt, is zijn eerste maaltijd geserveerd. Ruim voor Reykjavik heeft zijn handige Philipijnse buur uitgelegd hoe het on-board entertainment systeem werkt. Even boven Canada is het vervolgens weer tijd voor een tweede maaltijd. Eigenlijk vliegt zo'n transatlantische vluchtje in acht uur om voor je d'r erg in hebt!

Na mijn stap uit de douche volgt de rest van mijn ochtendritueel. Even het ochtendommetje naar Rockefeller Plaza en ik ga thuis weer aan de slag. Nog zes uur te gaan. Met nog minder dan drie uur te gaan, is het de hoogste tijd voor een lunch. Om daarna het huis wat op orde te brengen. Nog anderhalf uur te gaan. Schoenen aan en op naar Penn Station. Daar de verkeerde trein in. Dan de goede trein in en op naar Newark International Airport. Nog een paar minuten met de Airtrain. Terminal C. Trap op. Toch af. Tot ik uitkom bij de aankomsthal. Op tijd.

Tijd is een uitvinding. Een praktische uitvinding, dat kan gesteld worden. Hoe groot was anders de kans geweest dat ik en dat mijn vader vandaag op dit moment op deze locatie waren geweest? Vermoedelijk een kans waar ik de komende acht uren nul na nul achter de nul komma nul had kunnen schrijven. Voor ik een één had geschreven. Ik kan met zekerheid stellen dat wij elkaar dan tussen deze zonsopkomst en zonsondergang op dit warme vliegveld niet hadden ontmoet. En dat, dat was nu juist zo leuk!

25 JUL 2005
MAANDAG (Z)

Recht tegenover

Recht tegenover het appartementencomplex waar wij in wonen, is de Manhattan Plaza Health Club. Wij kijken al dik twee maanden op een mooie tennisbaan, een sundeck en een half overdekt zwembad, en het moest er eens van komen dat we dit van wat dichterbij gingen bekijken. We schrijven ons dus in voor een tour door de club en worden vanaf dat moment gestalkt door MPHC's eigen Membership Consultant (MC), die graag nieuwe zieltjes wil winnen. Na duidelijk te maken dat we toch echt liever eerst een tour hebben dan meteen maar lid te worden, legt ze zich daarbij neer en spreken we een tour af op maandagavond.

Deze MC blijkt gelukkig toch een erg aardige mevrouw die ons snel en constant pratend meeneemt door de wondere wereld die MPHC heet. De stiltekamer, de cardio-apparatuur waarbij je onder het fietsen zelfs kan internetten, e-mailen of één van de geprogrammeerde TV-programma's kan bekijken, de steam room, de sauna, de massagekamers... Te veel om op te noemen. Ook een bezoek aan het zwembad kan ze ons natuurlijk niet onthouden. Onno wordt met instructies hoe bij het zwembad te komen naar de mannenkleedkamer gestuurd en ik loop met haar mee door de vrouwenkleedkamer. En daar staan we, recht tegenover, heel veel bloot. Het lichaamshaar, de blote borsten en blote billen vliegen me om de oren. Van kleedhokjes hebben ze hier nog nooit gehoord, en mijn MC heeft er ook totaal geen moeite mee deze tour voort te zetten, nog steeds volop pratend, tussen al dit bloots. OK, het is natuurlijk ook een vrouwenkleedkamer, maar ik voel me toch wat ongemakkelijk met al mijn kleren aan en rustig rondkijkend, vooral alles rustig in me opnemend.

Gelukkig laat ze het bloot even voor wat het is, en laat ze me het zwembad zien. Bovenaan de trap zie ik dat Onno ook zijn weg heeft kunnen vinden door de mannenkleedkamer. De grootte van het zwembad valt een beetje tegen. Van bovenaf lijkt het toch veel groter. Wel leuk om vanuit het zwembad naar je eigen huisje te kunnen kijken! Het bad is in banen verdeeld, elke baan voor een ander tempo. Het is zeker niet op recreatiezwemmen gericht, maar duidelijk op prestatiegericht zwemmen. Flippers en andere zwembenodigdheden zijn allemaal voor handen. Op zich zie ik het zwemmen wel zitten. Op een zondag, eerst lekker zwemmen en dan opdrogen op het sundeck...

Waar ik ook in geïnteresseerd was, was de tennisbaan. Helaas blijkt dat de tennisbaan niet ingebegrepen is bij de membership-fee. Daar moet je dus nog eens wat extra centjes voor bij betalen. En dat is niet mals. Uurtarieven om een baan af te huren variëren van $20 tot $80 en de lessen kosten voor beginners rond de $185. Kassa!

Weer thuis aangekomen praten we een beetje na over of we nou lid willen worden of niet. In ons eigen gebouw zit een gratis fitnessruimte. Wat minder luxe natuurlijk, maar toch. Helaas beschikt ons gebouw niet over een zwembad, en dat zou voor mij dus dè reden zijn om lid te worden van MPHC. Maar ja, voor alleen zwemmen is het wel weer een behoorlijk prijzig lidmaatschap... Daar zitten we dan... peinzend op de bank... recht tegenover.

24 JUL 2005
ZONDAG (O)

Wat was

Wat was. In alle kleuren van de regenboog en in stralend wit. Waarop de dagelijkse bezigheden hun spetters en strepen als forensische sporen achterlaten. Totdat het ondraagbaar is en het tijd wordt om het tot wat was te bestempelen.

Gelukkig bestaat sinds begin vorige eeuw de wasmachine. Je stopt het in de machine met wasmiddel, het draait rond en je haalt het schoon uit de machine. Zo gebeurt het in Nederland. Zo gebeurt het.. soms ook bij ons in New York.

Bij ons op de vierde etage is een gemeenschappelijke wasruimte met wasmachines en drogers. Je kiest een van de -tig machines, stopt geld erin, voegt wasmiddel toe en kiest een programma uit en komt een half uur later terug. Om te ontdekken dat je wasgoed niet zo goed is gewassen. Dat het aan alle kanten pluist. Of dat vlekken d'r in zijn blijven zitten. Of dat het nog niet gedroogd is omdat sprake is van 'unbalance' in de trommel. Al doende leert men en steeds vaker is wat was ook wat weer is. Eventueel door terug te keren naar het tijdperk van voor de wasmachine: de handwas.

In een gebouw met meer dan 150 appartementen verwacht je dat de wasruimte vaak gebruikt wordt. Niets is echter minder waar. Enkele bewoners maken gebruik van de wasdienst bij de receptie, welke het op zijn beurt uitbesteed aan de stereotype chinees. (Dat gebeurde al in Lucky Luke, dat gebeurt nog in New York anno 2005.) Weer andere bewonders laten de was doen door hun werkster, welke vroeg in de ochtend de was doet. En de rest, die hebben geen was. Dachten we. Want de rest van de dagen lijkt de wasruimte vaak leeg en verlaten.

Sinds vanavond weten we dat dit onzin is. Op zondagavond is het een komen en gaan van formaat in de wasruimte. Machines draaien op volle toeren en met precisie wordt bijgehouden welke machine hoeveel minuten nog bezig is. En voor de kostenbewuste lezers, dit heeft niets te maken met weekendstroom of dergelijke. Elk rondje kost te allen tijde $2. Dat was. Dat is.

23 JUL 2005
ZATERDAG (O)

4M in Central Park

Geen sokken. Bijna niemand heeft zichtbaar sokken aan. Behalve ik. En dat valt de mensen achter mij op in het startveld van de 4 miles-loop (6,4 km) in Central Park. Kortom, ik ben duidelijk de beginner. En dat klopt, want deze week is mijn voorbereiding op de marathon van New York serieus van start gegaan.

De voorbereiding wordt geregeerd door een strak trainingschema, waardoor snelheid en uithoudingsvermogen worden opgebouwd. Daarnaast leek het slim om niet enkel op de (loop)band op de vierde etage te trainen, maar ook buiten en in wedstrijdverband. De New York Road Runners, de renvereniging die de befaamde marathon organiseert, staan in de voorbereiding ter zijde met raad en daad. Sinds deze week ben ik lid van deze club om volop te kunnen deelnemen in de voorbereiding.

Terug naar vanmorgen. Een zonnige morgen in Central Park. Via Strawberry Fields komen we om acht uur bij de start- en finishlijn bij Bethesda Terrace (aan de 72nd Street traverse). Hier vinden we een plekje in het gras met zicht op begin en eind. Even later begin ik met een korte warming up en sluit aan in het startveld. En daar leer ik dat hier zichtbare sokken niet tot de outfit van een atleet behoren.

Na het startschot komen de deelnemers in beweging. Snel voorin, langzaam achterin. Na meer dan drie minuten passeer ik de startlijn en volg ik de traverse naar de oostzijde. Vandaar gaat het uptown naar 102nd Street, westwaards richting de mini Twin Towers en weer downtown naar 72nd street naar de finish.

Het was een goede ervaring om in een druk startveld (3.250+ mensen) te starten en te lopen. Volop zoeken naar gaten om te kunnen doorlopen om mijn eigen tempo(otje) vast te houden. Flarden van gesprekken opvangen. Snelwandelaars ontwijken. Afvragen of bekers water meepakken slim is of niet. En verbazen over een man die op één been en krukken de loop onderneemt.

De loop ging beter dan de laatste trainingssessie op de band. Rustig van start en tempo vastgehouden, zo ging het lekker! Dat doel gehaald. Ik loop de afstand in 34:13 minuten en eindig op plaats 1612. Een aardig begin voor dit moment in de training. Vanaf een mooie plek in het gras kijken we samen naar de finish van andere deelnemers. Zoals de finish van de man met dat ene been, die ruim binnen het uur eindigt.

22 JUL 2005
VRIJDAG (Z)

Het format van Idols

Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen, zijn Onno en ik een CD rijker, namelijk die van Toya Alexis. Na wat surfen op het internet komen we er achter dat Toya een finalist is van de Canadese versie van Idols, iets wat we gisteren nou niet meteen achter haar gezocht zouden hebben. Haar eerste CD komt in augustus uit in Amerika, maar die wordt dus ook alvast verkocht bij haar optredens. En wat leuk, die CD hebben wij!

Wat is leuker om de CD te gaan luisteren van een onwijs goed optreden waar je net geweest bent? Toch nog behoorlijk wat, naar blijkt! De CD van Toya blijkt op zich een leuke CD, maar helaas is de magie van haar performance in Irving Plaza niet op heel veel nummers terug te vinden. De nummers zijn gemixed à la Idols; veel koortjes, veel oe-tjes en a-tjes en allerlei special effects. Zonde!

Op het podium had ze alleen haar eigen stem, haar uitstraling en een gitarist nodig. Op de CD vond men blijkbaar dat ze daar niet genoeg aan zou hebben. That's what Idols en EMI does to you... Maar we hebben in ieder geval een gesigneerde CD...

21 JUL 2005
DONDERDAG (Z)

Boogie night

Vandaag hebben we een leuke avond voor de boeg: we gaan eerst met wat mensen van m'n werk eten bij The Blue Grill, nabij Union Square, en hebben daarna kaartjes voor een concert in Irving Plaza. Met twee collegaatjes besluit ik al wat eerder dan normaal met werken te stoppen en alvast een drankje te gaan drinken bij een leuke bar in de open lucht in het park van Union Square. Heerlijk, op deze manier kunnen we nog even een behoorlijk fel avondzonnetje meepikken. Eten bij The Blue Grill is een succes. We hebben een tafel in de jazzroom, waar we van live muziek kunnen genieten. Er staat met name vis op de kaart en dat smaakt ons allen heerlijk. De porties waren ook een stuk beter dan dinsdag (zie beneden)!

Het concert in Irving Plaza begint om 9 pm en naar ons weten zal het optreden openen met Leela James (als voorprogramma). We komen precies op tijd binnen, en vallen precies in een stukje betoverende muziek. Een heerlijke stem, een goede performance, en de vrouw op het podium wordt alleen begeleid door een gitarist. Hele intieme en mooie muziek, vol soul (filmpje). Iedereen geniet zo van dit optreden dat we na haar laatste nummer meteen haar CD gaan kopen. Tot onze verbazing wordt ons door de verkopers van de merchandise vertelt dat we net niet geluisterd hebben naar Leela, maar naar ene Toya Alexis! Leela James zal pas als tweede optreden en daarna pas de hoofdact Esthero. Dankbaar dat we niet de verkeerde CD aankopen gaan we benieuwd naar meer terug naar waar we in het publiek stonden. Ineens zie ik achter me een bekende dame lopen; Toya! Dan moet je geen twee keer denken, maar er gewoon meteen achteraan lopen; "can you please sign my CD?". En natuurlijk wilde ze dat wel! Ik mocht zelfs met haar op de foto (foto). En nou maar hopen dat Toya heeeeel beroemd gaat worden!

Nog helemaal content met onze nieuwe aanwinst, maakt Leela James haar entree. We hadden een ietwat verlegen dame verwacht die rustige nummers ten gehore zou brengen in de categorie r&b en soul. Daarentegen was Ms Leela een kruising tussen Beyonce, Tina Turner, Macy Gray en de vrouwelijke versie van Lenny Kravitz, met heeeeeeeeel groot haar (filmpje). En dit kleine vrouwtje beschikte ook nog eens over een behoorlijke strot; het volume ging meteen met tientallen decibellen omhoog! Ook dit optreden klonk erg goed, al was het dus heel anders dan we verwacht. Ook een aantal nummers die we van tevoren al van haar gehoord hadden (en waaraan wij hadden afgeleid dat ze met name rustige nummers ten gehore zou brengen) kwamen langs. Leela heeft een behoorlijk swingende show weggegeven, met een verscheidenheid aan nummers.

Al twee goede openingsacts! Dat belooft wat voor de hoofdact! Esthero is een blanke dame met rood haar, met een stem waarbij het constant lijkt alsof ze door zo'n oude microfoon zingt. Ze opent met de titelsong van haar CD "Wicked little girl" (luister op haar website); heel vrolijk en het swingt meteen. Een nummer waar de hele band, inclusief de blazers, een feestje van maken. En wie zien we als achtergrondzangeres? Toya Alexis! Kunnen we dus nog een keer van haar genieten, maar dan als backing vocalist. Ook de rest van de nummers zijn leuk. Niet zo zeer vernieuwend, maar gewone leuke -over het algemeen- vrolijke liedjes.

Een topavond, met 3 goede optredens! Als we een indeling zouden moeten maken, zou Toya bij ons op 1 komen, Esthero op 2 en Leela op 3. In ieder geval alledrie namen die we in de gaten willen houden. En Irving Plaza is een theater waar we zeker nog eens terug willen komen.

20 JUL 2005
WOENSDAG (O)

Opvallend anders

Is het mijn haar vandaag? Lijk ik vandaag een bodybuilder? Wat is het dat ik vandaag meer blikken dan anders voel? Of beeld ik me dat maar in?

In de koffer van Nederland naar New York zat een verjaardagscadeau van de band: een bruin t-shirt van de band Franz Ferdinand met als opdruk de naam van die band. En telkens als ik dat t-shirt aan had, kwamen bovenstaande vragen bij mij op. Dat kon geen toeval zijn. Een blik in de spiegel maakte duidelijk wat aan de hand was. Ik las "Franz Ferdinand". En dat betekent dat de rest van de mensheid dit in spiegelschift ziet!

Ik geef toe dat ik bij het eerste aanblik van het t-shirt dacht dat sprake was van een zetfout, maar nu begrijp ik de slimmigheid achter deze 'fout'. Wat anders is dan anders valt op! En kennelijk proberen wij mensen deze fout in meer of mindere mate bewust te corrigeren.

Dit verschijnsel is ook gebruikt door het bureau achter de nieuwe reclamecampagne van Court TV. Alledaagse zaken die amper nog opvallen zijn voorzien van een groot label. Neem de taxi met "Getaway car". Het zou te makkelijk zijn voor de politie als een vluchtende crimineel op zijn taxi een groot bord had. Daar klopt iets niet. Wat is aan de hand? Een charmante diefstal in de stijl van The Thomas Crown Affair? En daar gebeurt het: ik vraag me af wat aan de hand is en besteed tijd en aandacht aan de situatie.

Mocht ik een volgende keer om aandacht verlegen zitten, dan zal ik zorgen dat ik opvallend anders ben. Dan trek ik onopvallend gewoon mijn t-shirt van Franz Ferdinand weer aan.

19 JUL 2005
DINSDAG (O)

Prestatieloon

Van krantenjongen tot mediamagnaat, het is the American Dream. Deze droom kun je realiseren op straat, maar ook in de horeca. Hier verdient het personeel een behoorlijk deel van het inkomen met de fooien, die beginnen bij zo'n tien procent. Voor het gemak is een fooi twee keer het belastingpercentage (à 8%).

Een voordeel van dit systeem is de aandacht die je ontvangt van de serveerster. Dat merkten we vanavond tijdens ons diner in de Eatery. Met een vriendelijke lach werden we welkom geheten en kregen we de specialiteiten van de dag verteld. Alles kan en geen moeite is te groot.

Met smaak genieten we van ons voorgerecht en net voor we daar klaar mee zijn.. komt het hoofdgerecht op tafel. Oogt ook heel lekker, maar is toch wel wat snel. Het is dat voor het dessert nog even de kaart langskwam en we konden treuzelen. Sterker nog, dat we konden vragen of ze tien minuten wilde wachten met serveren.

Het kwartje valt. Ineens valt op dat de glimlach van de serveerster tevoorschijn komt als ze contact heeft met een klant. En weer net zo snel verdwijnt. Net zoals ze haar klanten het liefste ziet: komen, eten en gaan. Zodat aan het tafeltje weer andere mensen kunnen zitten. En eten. En betalen. En een fooi achterlaten. Voor een goede fooi is ze aardig. Maar te gretig.

Mocht iemand zichzelf als hoogvlieger beschouwen en niet in de horeca aan de slag willen, solliciteer dan bij Google voor een functie in het project Google Copernicus Center op de maan!

18 JUL 2005
MAANDAG (Z)

Humidity

Mensen hadden me er al voor gewaarschuwd, maar ik kan het tegenwoordig bijna dagelijks zelf ervaren: het kan in New York soms vies warm zijn. Elke dag loop ik zo'n twintig minuten naar mijn werk, en 's avonds weer diezelfde twintig minuten terug. Een tripje dat net lang genoeg is, om toch het gevoel te hebben dat je net onder een douche bent weggestapt en je je vergeten bent af te drogen. Ik denk steeds dat ik de enige ben die hier last van heeft, maar gelukkig zie ik meer en meer andere mensen net zo hard puffen. Gedeelde smart is halve smart.

Steeds vraag ik me af "wat kun je nou doen om zo fris mogelijk van A naar B te komen". Ik kan een waaiertje kopen, ik kan een ventilator met me mee sjouwen, ik kan mezelf zo luchtig mogelijk kleden, ik kan af en toe een plens water over me heen gooien (maar ja, daar worden je werkkleren weer niet echt mooier van) ... Maar volgens mij is er niet echt een oplossing. Een aantal maanden (of in ieder geval een aantal weken) per jaar is het gewoon erg warm en vochtig in New York. Daar is niets aan te doen. Het vieste is nog als de zon niet echt schijnt maar het wel erg warm en vochtig is. Het lijkt dan wel of er op alle straten en avenues een eigenaardig geurtje hangt.

Iedereen zoekt verkoeling en daarom zijn de airco's heilig. Who could live without? Op mijn werk staat de airco gelukkig goed aan, dus: eenmaal daar, geen probleem meer. Thuis hebben we ook een goede airco. Alleen haalt dat het niet bij èchte frisse lucht. Kunnen jullie ons wat frisse lucht uit Nederland opsturen?

17 JUL 2005
ZONDAG (Z)

Groetjes uit Utereg

Een van de nadelen van "even een paar maanden New York", is dat de ons geliefde band (for those who don't (but should) know: Bartender's Advice) ook even een sabatical moest nemen. De "Nederlandse tak" van de band verveelt zich echter geen moment. Er wordt getracht projectjes op te starten met (gast)zangeressen en gastbassisten. Tijd voor experiment en tijd voor het schrijven van eigen nummers. De "Amerikaanse tak" van de band probeert zo nu en dan ook wat te musiceren op 29 hoog. De gitaar en de basgitaar zijn zorgvuldig verscheept naar New York. Toch is het bij lange na niet hetzelfde.

Het was altijd vaste prik; vrijdagavond is bandavond. Lekker muziek maken, maar toch ook gewoon het onder elkaar zijn van goede vrienden. Elke vrijdag om 21 uur repeteren in een studio op Kanaleneiland in Utrecht. Helaas is dat één van de dingen die we niet mee konden nemen naar De Grote Appel. Hoewel, later dit jaar komen Herman en Victor nog wel langs om eens te komen kijken hoe we er hier bij zitten, en om ook eens te kijken wat New York en de VS verder nog te bieden hebben. Erg gezellig! Jammer dat Paul niet kan komen, maar met de kleine op komst (tijdens het verblijf van Victor en Herman is hij als alles goed gaat al pappie) zit dat er gewoon niet in. Een "bijna-reünie" van de band dus, ergens in oktober.

Toch gek hoe sommige dingen kunnen lopen. Ongeveer een jaar geleden, liepen we met een aantal van de band over het terrein van het Lowlands-festival. Te genieten van de variëteit aan muziek. Een jaar later, zitten Onno en ik ineens op een geheel andere plek op deze aardbol en missen we soms de muziek en de band best wel. In dit kader was het daarom ook extra leuk, om een muzikaal berichtje van onze bandleden uit Utrecht te ontvangen. Een lieve boodschap, verpakt in een heus nummer van Bartender's Advice. Jongens, onwijs bedankt! We missen jullie ook!

Ennuh, om jullie alvast een klein bedankje terug te sturen, hebben we ook een voorloper van een muzikaal intermezzo van onze kant. Deze is voor jullie!

16 JUL 2005
ZATERDAG (O)

Chocolate everywhere

Op het loopje van huis naar werk passeert Z Hersey's op Broadway. Hershey's is de evenknie van het Hollandse Droste, van het Zwitserse Milka en het Belgische Leonidas. Voor menig toerist is de winkel van dit chocolade imperium dan ook een must-see tijdens het bezoek in New York. Binnen ligt allerlei chocolade en snoep, en van buiten lijkt de winkel een snoepfabriek.

De enige echte snoepfabriek is echter van Willy Wonka. Het wonderlijke verhaal van Roald Dahl is laatst nogmaals verfilmd door de meester van fantasierijke films, Tim Burton. Lekker gemaakt door de trailer en door eigen herinneringen aan het verhaal zijn we 's avonds naar "Charlie and the Chocolate Factory" geweest.

Het verhaal over het jochie Charlie (of Sjakie) en de excentriekeling Willy Wonka wordt schitterend neergezet door Tim Burton. Koud en armoedig zijn grijs en grauw gecombineerd met humor. Vatzig en verwend zijn Duits en Engels. De wondere wereld in de fabriek wordt tot leven gebracht in ruimten vol van zoete kleuren en opgevrolijkt door de veelzijdige rol van acteur Deep Roy. De film is als het zoete snoepgoed uit de fabriek en voor menigeen een aanrader!

Voor de liefhebbers van Tim Burton begint na "Charlie.." het aftellen naar zijn nieuwe film "Corpse Bride". Een film in de stijl van -mijn eigen favoriet- "The Nightmare Before Christmas". En met karakters uit deze klassieker. Erg slim om van deze film een trailer te laten zien in het voorprogramma. Net als de vertoning van een outsider: de grappige trailer van "Ice Age 2". Evenals op deze Harry Potter-dag: de trailer van "The Goblet of Fire".

15 JUL 2005
VRIJDAG (O)

In uniform

Vanmorgen ging om de paar minuten een sirene door de buurt. Ambulances, brandweer en politie, ze kwamen allemaal langs. Op zich geen rariteit in New York, maar vanmorgen leek het meer dan anders. Waren Harry Potter-fans al over de rooie gegaan? Vooralsnog geen berichten op CNN.

De mannen in uniform zijn in New York van een ander slag dan in Nederland. Zo lijkt het. Neem de mannen en de vrouwen van de politie. De trots en het respect stralen bijna van ze af.

Zowel de politie- en brandweerlieden zijn niet vies van uiterlijk vertoon. De politie gaat graag in colonne op de jacht naar de bad guys. Ze verzamelen op 42nd Street en razen vervolgens richting de Hudson. Langs ons huis. Het maximum ligt vooralsnog op 22 auto's achter elkaar. Net als in een film.

De brandweerlieden zijn sinds 11 september 2001 de helden van de stad. Dat laten ze graag blijken door met hun glimmende en gepoetste auto's een stukje te gaan rijden. Met gillende sirenes. Met wapperende Amerikaanse vlag achterop. En vooral stoer uit het raam kijkend. De toerist op Times Square ziet ze via 7th Ave down town rijden. Op weg naar een brand? Zo lijkt het, want vaak rijden ze vervolgens weer via 8th Ave up town naar de kazerne.

Misschien is het vertoon naar Hollandse maatstaven overdreven. Maar eerlijk is eerlijk, je hebt wel het gevoel dat ze aanwezig zijn! En misschien verklaart dat wel het lage criminaliteitscijfer in deze stad.

14 JUL 2005
DONDERDAG (O)

Ziek

Eindelijk is het zover. Niet bepaald een verrassing te noemen voor de lezers van NY10036. Ook voor onszelf niet. Eindelijk zijn we beide geveld door de summercold, door vele airco's. De airco in winkels, in subways, in restaurants en in ons eigen appartement.

De keelpijn overheerst. Zodoende ook de vele cup noodles met spicy chicken. En waar O met zout water begint te gorgelen, twijfelt Z al voorzichtig over een lepel honing. Oh kriebel en ongemakken der summercold, gaat toch snel weer heen!

13 JUL 2005
WOENSDAG (Z)

The day after

Veel te laat naar bed, opkomende griep en een wekker die vroeg afgaat. Wat krijg je dan? Nou, dat viel dus eigenlijk wel mee. Onno kwakkelt nog steeds met zijn griepje, maar ik voel me eigenlijk goed genoeg om te werken. So, off I am! Helaas krijg ik daar halverwege de dag wel een beetje spijt van. Gelukkig weet ik de werkdag nog tot het eind uit te zingen.

In de lunch zijn we met z'n allen nog op bezoek geweest bij een bevriend Amerikaans kantoor. We lunchen en praten daar met een stel litigators en wisselen visitekaartjes uit. Erg leuk om eens binnen te kijken bij een Amerikaans advocatenkantoor.

Thuis aangekomen genieten we nog even van lekker Chinees eten om vanavond maar eens keer heel vroeg naar bed te gaan. De hoogste tijd om eens goed uitzieken. Weltrusten!

12 JUL 2005
DINSDAG (Z)

Queens of Soul

Vandaag is voor mij een relaxed dagje, want ik heb vanmiddag vrij! Vanmiddag gaan we namelijk naar het Sugar Water Festival, waar Queen Latifah, Jill Scott en Erykah Badu op zullen treden. Op de weg naar mijn werk voel ik dat Onno mij nu eindelijk ook heeft aangestoken. Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren, want grote jongen die mij dit concert door de neus boort! Na een ochtendje lekker werken ga ik begin van de middag naar huis om vervolgens relaxed naar Jones Beach Theater te kunnen gaan.

Op Penn Station stappen we op de Long Island Rail Road (LIRR), richting Freeport. Een ritje van zo'n 40 minuten. In Freeport aangekomen, pakken we de bus richting Jones Beach, waar we al gauw het grote theater zien opdoemen. Het ziet er supercool uit en helemaal in de open lucht. Aangezien we nog ruim de tijd hebben van tevoren, lopen we eerst nog even lekker langs het strand. Het lijkt hier heel mooi en rustig en is dus zeker something to remember voor een stranddagje. Zo'n drie kwartier voor aanvang van de show, lopen we het terrein van het theater op. Overal zijn kraampjes. Kraampjes waar goodies van de artiesten worden verkocht en kraampjes waar je voor veel te veel geld veel te weinig eten of drinken kan kopen.

Als we het theater binnenlopen zien we nog eens goed wat een gaaf theater dit eigenlijk is. Een soort amphitheater, met alle tribunes in de buitenlucht. Het enige wat ons al was opgevallen, is dat het vanavond lang niet zo warm is als het overdag was. We hebben wel een dun jasje en een blouse bij ons, maar op de tweede ring waar wij zitten waait het nog behoorlijk.

Het voorprogramma is Floetry; twee meiden, waarvan de ene met name zingt en de andere rapt. Het geluid is op dat moment nog niet echt goed afgesteld en hun muziek ligt ook niet direct in ons straatje. We vinden het dan ook niet heel erg dat ze maar zo'n 4 nummers zingen alvorens ze plaats maken voor the Queen herself: Queen Latifah! Blijkbaar wil ze een andere muzikale weg inslaan (meer R&B in plaats van rap) en ze laat horen dat dat erg goed bij haar past (zie videoclip). De volgende "niet-geheel-rap-CD" dus toch even in de gaten houden. Na The Queen komt "Jilly from Philly", oftwel Jill Scott. Wat kan zij zingen! Met haar gigantische uitstraling vult ze in haar eentje het podium en geeft een fantastisch optreden (zie videoclip). De mensen op de tribunes worden helemaal wild van haar zangkunsten en iedereen lijkt fan van Jilly. Wat ons betreft had dit ook een optreden van alleen Jill Scott mogen zijn. Super! Als sluitstuk van de avond is daar Erykah Badu. Een zeer krachtige vrouw die heel veel kan met haar stem. Het meeste is heel mooi (zie videoclip), maar soms ligt de nadruk op technische hoogstandjes. Ook Erykah heeft een charisma die het podium vult.

Gedurende de avond hebben we in de wind gezeten en voel ik mij grieperig worden. Bij het vertrek van het theater ontdekken we dat het al erg laat is en dat we onze fingers crossed moeten houden om de laatste trein naar de stad te kunnen halen. Gelukkig lukt dit en voor het gemak (en de luxe) nemen we de taxi naar huis. Dat was nog een behoorlijke reis op de late avond. Vandaag heeft onze gezondheid, vrees ik, niet goed gedaan. Maar het was het echter dubbel en dwars waard!

11 JUL 2005
MAANDAG (Z)

Daar gaat ze...

Vandaag haast ik me vanaf mijn werk naar huis, want Coline - die acht nachtjes bij ons heeft gelogeerd - vliegt vanavond weer terug naar Nederland. Als ik opschiet kan ik haar nog net uitzwaaien. Gelukkig ben ik op tijd thuis om nog even een half uurtje te horen wat ze op haar laatste dagje in New York gedaan heeft. (sowieso moest het huis van de familie Huxtable op de foto) en te zien dat ze net op de valreep ook nog flink rode armen heeft gekregen van de zon. Ze is er klaar voor: koffer ingepakt en mentaal voorbereid op de reis. Eerst met de metro, dan met Airtrain en dan met het vliegtuig.

Onno en ik lopen nog met haar mee naar Port Authority om haar uit te zwaaien bij het poortje van het metrostation. Bepakt en bezakt gaat ze vervolgens met de E-line uptown. Naar JFK. Supergezellig dat je er was, Coline!

Toch best moe van alle leuke dingen die we de afgelopen week gedaan hebben, gaan we op tijd naar bed, We bedenken ons ineens dat Coline op dat moment bijna in de lucht zit. Op internet volgen we haar vlucht en zien op een bepaald moment dat ze met zo'n twintig minuten vertraging zal vertrekken en toch twintig minuten eerder zal aankomen op Schiphol. Toch raar als je je bedenkt dat als wij weer wakker worden morgen, dat Coline dan alweer in Nederland rondwandelt. Goede vlucht!

10 JUL 2005
ZONDAG (Z)

From north to south

De wekker gaat op zondagochtend vroeg af: om acht uur! Bed uit, ontbijten en hals over kop zitten we in de metro naar de Canaan Baptist Church in Harlem! De dienst in Harlem blijkt een religieus feestje en swingt opzwepend vanaf het begin. Met een jong gospelkoor en priester die niet onder doet voor Barry White swingen we na een dikke twee uur de kerk uit.

Meteen onder dit gedeelte van Harlem begint het meest Noordelijke puntje van Central Park. Wat is mooier dan op deze mooie dag door Central Park te lopen? Na een wandeling van zo'n anderhalf uur leggen we nabij het theater onze handdoeken neer. Even van de warmte en het weekend tot nu toe bekomen. Even genieten van het lekkers van Dean & Deluca. Dit bevalt zo goed, dat we tegen het einde van de middag pas onze spullen pakken om sloom en zwoel van de zon naar het South Ferry Station te gaan. Daar pakken we de ferry naar Staten Island en werpen we met Coline een blik op het Vrijheidsbeeld in de avondzon.

Wat vliegt zo'n weekend om! De maandag met het werk en het afscheid van Coline komt al weer erg dicht in zicht. Gezamelijk nog even lekker Chinees gegeten en dan is het tijd voor een laatste spel Trans Amerika. Terwijl ik slaap, wordt in de woonkamer gestreden om de prestigieuze eer. In een ware nek-aan-nek race houdt Coline het hoofd koel en wint!

9 JUL 2005
ZATERDAG (Z)

Movin'

Wat heerlijk: het is weer weekend! En Coline is er nog, dus wàt gaan we allemaal doen?! Het plan is eerst wat te winkelen om vervolgens via het Empire State Building downtown te lopen. Even lekker in Madison Square Park zitten mag natuurlijk niet ontbreken. De tijd vliegt, Coline wordt in de Toys 'R Us nog om haar telefoonnummer gevraagd, en iets later zien we ineens - nadat we een uurtje hebben staan passen in een kledingwinkel - dat het ook nog eens plotseling is gaan regenen. Omdat het daarvoor stralend was, eerst toch nog stug doorgelopen, onder het mom 'de zon komt er vast zo al weer door'. Het tegendeel was waar ... de regen kwam met bakken uit de lucht, wat een goed moment was om even lekker wat te eten en drinken.

Ineens komen we tot de ontdekking dat we als de wiedeweer naar huis moeten, omdat we vandaag vroeg uit eten gaan om vervolgens de musical van 8 uur te halen. Coline weet nog niet naar welke musical we gaan, aangezien het nog een verrassing is voor haar verjaardag. Onder het heerlijke eten in restaurant Breeze vertellen we haar eindelijk welke musical het is geworden: Movin' Out, gebasseerd op de liedjes van Billy Joel. Erg goed gekozen, omdat Coline bijna alle liedjes uit haar hoofd blijkt te kennen! Movin' Out is een wervelende show, waarbij een grote band steeds hoog boven het toneel te zien is, waaronder op het podium gedurende de hele musical een verhaal wordt verteld door middel van dans. Vele hits van Billy Joel zijn in de musical verwerkt, waardoor het een verhaal wordt over liefde, afscheid, oorlog ("...and we will all, go down, together ...") en nog eens liefde. Een bijzondere musical in het knus Nederlander-theater, niet ver van huis.

Voor deze zaterdag hadden wij ook nog een uitnodiging staan voor het verjaardagsfeest / house-warming feestje van Vanessa (een collega van Z). Na de musical gaan we derhalve met de metro uptown om ons gezicht te laten zien. Aangekomen in het nieuwe appartement blijkt dat het feestvarken eigenlijk net het plan heeft gevat het feestje voort te zetten in een club down town, genaamd "Red Sky". Zodoende zitten we binnen twintig minuten in een taxi downtown om van het New Yorkse nachtleven te proeven. Onno voelde zich zo thuis in deze club, dat hij de naam van de club eer aan deed door een bloedneus te krijgen. Gelukkig ging zijn bloedneus gauw over, wat niet overlet liet dat dit voorval gretig werd aangegrepen door ons drieën om het uitgaan maar voor gezien te houden. Zo liggen we allemaal nog op een redelijk schappelijke tijd in bed.

8 JUL 2005
VRIJDAG (O)

Regen

In de geschiedtekening "Van nul tot nu" staat het beeld van New York wanneer het in Hollandse handen was gebleven. Maar op een dag als vandaag lijkt het onoverkomelijk dat onze kolonie in Engelse handen zou terecht komen. Immers, wie anders dan de Engelsen zijn bekend met dag in en dag uit regen?! Kortom, vandaag is voor de één een dag om te werken en voor de ander om een dag te lezen.

7 JUL 2005
DONDERDAG (O)

De schrik

Een ochtend in een stad. Een doordeweekse ochtend in een grote stad. Tot een bom afgaat. En nog één. En nog meer. De ochtend en de stad zijn ineens uit hun rust. Ineens uit hun onschuld. En de wereld kijkt toe.

Wakker worden met zere strot stelt ineens niets meer voor als je verneemt dat in Londen aanslagen zijn gepleegd. De schrik slaat toe. Is het omdat de olympische spelen naar Londen zijn gegaan? Dan wat, als de spelen dan toch naar New York zouden zijn gegaan? En staan nog meer bommen op exploderen? In een stad die wakker wordt. In een stad die subways kent. In een land dat nauw verbonden is met Engeland. En welke bekenden en kennissen zijn op het moment in Londen? En zijn ze veilig?

Iedereen schrikt van een bom. En iedereen schrikt van de vreselijke gevolgen. Maar hoe ver ik ook ben, ik schrik ook omdat het dichterbij lijkt dan het daadwerkelijk is.

6 JUL 2005
WOENSDAG (Z)

Keep the soul alive!

Voor vanavond hebben we kaartjes voor de club S.O.B.'s (Sounds of Brasil). In de New Yorkse bijbel "Time Out" staat vermeld dat op woensdagavond Amp Fiddler zal optreden met Fertile Ground. Fertile Ground zegt ons niks, maar toevallig heb ik Amp Fiddler ooit gezien in Groningen (Swingin' Groningen Festival) met Berber, en weet ik nog dat dat lekker swingende funky muziek was. En we hebben wel zin in een avondje funky dancin'!

Zo gezegd, zo gedaan. Met veel mazzel komen we binnen, want wat moet je nooit vergeten als je 's avonds uitgaat in New York? Je ID! Ook al heb je maar een kopie van je paspoort bij je; je moet je altijd kunnen identificeren en moeten kunnen aantonen dat je boven de 21 bent (want wij zien er natuurlijk vééél jonger uit). The "Big Brotha" bij de ingang is gelukkig zo vriendelijk ons binnen te laten op één ID en na de vraag "How old are you?".

SOB's is een erg leuke tent, met Braziliaans/Caribisch uiterlijk. Coline en ik bestellen een rosé, maar krijgen iets heel anders. Het blijkt dat ze rosé niet kennen in deze club, en ik blijkbaar iets heel hips heb besteld doordat rosé de afkorting is van een alcoholisch drankje waarvan we nu nog niet weten wat het was. Maar het was wel lekker! De Frozen Mojito was ook erg goed! Wat later dan gedacht, begint Fertile Ground met hun optreden. En, hoewel niemand van ons deze band dus kende, het klinkt fantastisch en blijkt een schot in de roos! Het swingt de pan uit en de invloeden van funk, soul en salsa zijn goed te horen. Een super optreden, waarna we dan ook meteen de eerste en laatste CD van Fertile Ground hebben gekocht.

De man waarvoor we eigenlijk kwamen, Amp Fiddler himself, had rond een uur of 11 eindelijk zin om ook wat van zijn kunstjes te laten horen. Hoewel ook dit optreden erg goed was, bleek Amp dit keer meer een R&B-kerel, met zwoele muziek die ons langzaam in slaap soeste, met als resultaat dat we het eind van Amp's optreden niet meer gehaald hebben. Toch grappig dat de band waar we oorspronkelijk niet per se voor kwamen, uiteindelijk de beste en de swingendste bleek te zijn. Een heel geslaagde avond! Amp is goed, maar Fertile Ground is ook zeker "a name to remember"!

5 JUL 2005
DINSDAG (Z)

Verschil moet er zijn!

Na de bijzondere ervaring van het meemaken van de viering van Independence Day, weet iedereen de slaap gauw te vinden. Maar dan, de volgende morgen, om 7 uur: de wekker! Ja, die was er ook nog ... Hoewel mijn hele lijf protesteert, weet ik mezelf toch uit bed te hijsen en onder de douche te springen. Niet alleen heb ik op deze dinsdag, een enorm "maandag-gevoel", het voelt toch even raar dat Coline (op het aerobed in de woonkamer, een plan de campagne makend voor wat ze gaat zien en doen vandaag) en Onno (die met griep in bed slaapt) gewoon nog even kunnen blijven liggen.

Hoe stoer en bijzonder het ook is om de mogelijkheid te hebben om in New York te werken; vandaag voelt het toch wat minder leuk. Ons bedje keek ook mij nog wel erg verleidelijk aan ... Maar, verschil moet er zijn: Coline is hier immers voor haar vakantie en Onno moet eerst van de griep (in New Yorkse termen "a summercold") afkomen.

Toch nog redelijk moe van de avond en dag daarvoor, kom ik op mijn werk aan, om daar eigenlijk alleen maar mensen te vinden die zich hetzelfde lijken te voelen als ikzelf. Met als gevolg dat heel kantoor de hele dag zo'n beetje in slow motion heeft gedraaid. Iedereen gaperig en iedereen met de intentie om vandaag eens vroeg naar huis te gaan. Zo gezegd, zo gedaan, en thuis vind ik weer wat van mijn energie terug. Gezellig om weer met z'n allen te zijn. We sluiten de avond af met het spelen van een spel dat wij van Coline gekregen hebben: Trans America (ook online te spelen). Een heel toepasselijk spel, dat draait om allerlei Amerikaanse steden. Wie weet knapt Onno morgen wat op van zijn overwinning.

4 JUL 2005
MAANDAG (O)

Fourth of July

Vandaag is in Amerika een nationale feestdag: Independence Day. Beter bekend van de dag waarop dit gevierd wordt, de Fourth of July. Veel winkels zijn dicht en de stad is rustig. Zo lijkt het, want de New Yorkers bevinden zich in de parken en langs de rivieren. Daar genieten ze van hun zomerse vrije dag en laten ze hun Amerikaanse trots de vrije ruimte.

Op onze weg naar Battery Park liepen we door Tribeca. Daar zagen we in het Washington Market Park een aubade. Met veel Amerikaanse vlaggen, kleuren en verklede kinderen. Het deed ons denken aan een Koninginnedag! Het doel van onze reis naar Battery Park was het concert dat daar plaatsvond. Helaas voor ons waren heleboel mensen op hetzelfde idee gekomen en werd door de politie niemand meer op het festivalterrein toegelaten.

Via het straatfestival op Waterstreet liepen we richting Pier 17. Om een nadere blik te werpen op de Brooklyn Bridge en om een plek te spotten voor het grote vuurwerk. Zogezegd zogedaan en voor zes uur zaten we op een schitterende plek aan de zuidzijde van de pier. Het vuurwerk zou om half tien beginnen en dat betekende wachten. Met veel mensen. In enige warmte. En veel Amerikaanse trots. En was het het waard? Oordeel daar zelf over aan de hand van de vuurwerk video (1.412KB, WMV, corny music live recorded).

3 JUL 2005
ZONDAG (Z)

Visite

Wat is leuker dan een stukje van thuis naar het bruizende New York te halen? Vandaag hebben we de eer ons eerste bezoek in New York te ontvangen. Ouders en broer (van Z) zijn al wel langs geweest, maar vandaag het eerste bezoek uit de vriendenkring; Coline!

De bedoeling is om Coline op te halen van het vliegveld, wat meteen een goede reden is om uit te proberen of JFK ook met het openbaar vervoer goed bereikbaar is. Tot nu toe zijn we altijd nog van en naar het vliegveld gegaan met de taxi, maar het openbaar vervoer is een stuk aardiger voor de portemonnee en misschien ook wel zo leuk om als optie aan te dragen voor onze visite. Dus met gingen we de metro richting Jamaica Station (een ritje van zo'n 30 minuten) om vervolgens de Airtrain JFK te pakken (een ritje van zo'n 10-15 minuten). Zo zit je voor $7 binnen het uur op het vliegveld, bij de terminal van je keuze. Prima te doen dus, en veel goedkoper dan een taxi (met fooi en tol tegen de $60). Hoewel kiezen voor gemak (en dus de taxi, die je voor de deur afzet) ook erg verleidelijk kan zijn. Maar er is dus een heel goed alternatief.

Het leuke van visite is ook dat we meteen weer wat Hollandse geneugten mogen verwelkomen; drop, sambal (heel Hollands!) en een paar van je oude vertrouwde merken. Natuurlijk ook de (roddel)bladen, want we willen natuurlijk wel een foto zien van Alexia! Coline, bedankt! Je brengt een stukje Nederland naar De Grote Appel!

2 JUL 2005
ZATERDAG (O)

LIVE 8

Vorige week ging op HBO de (televisie)film "The Girl in the Cafe" in premiere. Dit is de nieuwe film van schrijver Richard Curtis, die eerder "Four Weddings and a Funeral", "Notting Hill" en "Love Actually" schreef en meeschreef aan "Sptting Image", "Blackadder" en "Bean". Net als in deze films zijn de hoofdpersonen van verschillende komaf, speelt liefde een grote rol en draai je je hoofd (bijna) weg van plaatsvervangende schaamte. Toch valt deze film niet binnen het rijtje van kaskrakers. Een andere toon, een andere snelheid en een ander onderwerp: de G8-conferentie van dit jaar.

Deze G8-conferentie is ook het doel van de LIVE 8. In de landen van de G8-leiders stonden podia waar door popsterren aandacht werd gevraagd voor de problemen van de arme landen. Te zien in Nederland. Te zien in New York. En te merken dat ook overal gekeken wordt. Waar we niet over uit kunnen, is dat geen podium in New York stond: de plaats van de Verenigde Naties. En een plaats waar we erg makkelijk naar het optreden hadden gekund ;)

1 JUL 2005
VRIJDAG (O)

Time Out

De bijbel voor New York is de Time Out. In this weekly guide to the New York galaxy staan de concerten, de musicals, de films, de restaurants om te zien en bij gezien te worden. En sinds drie weken krijgen we dit boekwerk elke week ruim voor het weekend in de bus. Net zo praktisch als een televisiegids. Maar dan voor wat om de spreekwoordelijke hoek gebeurt.

In New York kan elke dag een goed moment zijn voor een time out met vele optredens en evenementen in de parken en in de clubs. Vaste prik voor een optreden van een (inter)nationale beroemdheid is op vrijdagochtend. Naast het gebouw waar Zanima werkt, staat op deze laatste dag van de werkweek een podium van NBC's ochtendshow Today. Vandaag zagen we een spetterend en strak optreden van Earth, Wind and Fire samen met Chicago. Eerder zagen we al ondermeer de Backstreet Boys, Black Eyed Peas, Bryan Adams met Def Leppard.

Dit weekend staat in het teken van een aankomende time out: de nationale feestdag Fourth of July. Voor veel mensen is deze vrije dag een goede gelegenheid om lang weekend d'rop uit te gaan. Dit leidde vanmiddag tot de nodige files stad uit. En in winkels hoorden we de wens "have a great fourth-of-July weekend!". Dat zullen we zeker, want voor je het weet ben je hier out of time. Wij begonnen daarom het weekend goed we met een heerlijke "mint mocha chip frappuccino" van Starbucks!.