NY 10036
31 OKT 2005
MAANDAG (Z)

Spoooooky!

Vandaag is het Halloween! In Nederland nog niet zo'n bekend begrip (behalve dan het enigszins daarop lijkende Sint Maarten, maar zeker wel in de VS. Dachten we misschien eerst nog dat dit slechts een festijn is voor kinderen ("trick or treat!"), nu weten we dat het een waar volksfeest is. Een feest waarbij iedereen eindelijk een goed excuus heeft om zich te verkleden als een heel griezelig monster, een sexy verpleegstertje of als je grootste idool.

Op de avond van Halloween, gaan de kinderen langs de huizen voor snoep. Maar er is ook een zeer beroemde optocht in The Village. En daar waren wij ook! Niet uitgedost als een heks of een dracula, maar gewoon als toeschouwer. En er was genoeg moois, engs, grappigs te zien! Want, wat vind je van een man met een hamer door z'n hoofd, een Tom Cruise look-a-like met een boek van de Scientology Church, een gillende spijker die door een hamer achterna wordt ezeten, kippen die al kuchend de vogelgriep overbrengen, een groep die zo uit de Thriller-clip (zie video) van Michael Jackson lijkt te zijn gelopen, en nog veel, veel meer.

We zitten te denken aan een Nederlands Halloween-feestje volgend jaar. Weten jullie al als wie of wat je verkleed zou gaan?

30 OKT 2005
ZONDAG (O)

...

...

29 OKT 2005
ZATERDAG (Z)

Shoppen

Soms ga je winkelen en vind je niets, en soms ga je winkelen en vind je van alles. Als je op zoek bent naar iets specifieks (vandaag wordt mijn projectje: "laarzen"), dan lijkt er niets naar je smaak te zijn, als je 'gewoon eens rond gaat kijken' dan loop je tegen de leukste dingen aan.

Vandaag is het me dan weliswaar niet gelukt om mooie laarzen te vinden (natuur- lijk niet, daar zocht ik immers ook echt naar), maar wel twee spijkerbroeken, drie nette broeken voor mijn werk èn twee blousjes! Onno houdt het wat bescheidener met één sjaal.

Het is een bekend gegeven dat je in New York goed kan shoppen. Maar wat ik hier heel raar vindt (en dat zal in de rest van de VS niet anders zijn), is dat het hier uit den boze is om met z'n tweeën naar de pashokjes te lopen. Ik mag niet eens het deurtje open doen om Onno even te laten kijken. En niet alleen omdat hij een jongetje is en ik een meisje, maar gewoon omdat ze niet meer dan één persoon in/bij een pashokje willen hebben. Super-onpraktisch dus, want... wie zegt dan of je kleding goed zit? Wie zegt dat die kleur niet bij je past? Wie haalt er een andere maat? Zo ben je helemaal alleen in een klein hokje. Overgeleverd aan je eigen mening en die van de spiegel.

Maar niet gehinderd door dit alles, ben ik dus toch nog goed geslaagd! Behalve voor laarzen. En daarvoor hoef je niet eens in een pashokje...

28 OKT 2005
VRIJDAG (O)

Keukengeheim

In de tijd dat ik cake bakte, hoorde ik vaak complimenten over de smaak. Dat is geen borstklopperij, dat was zo en daar verbaas ik me nog over. Ik volgde immers een recept. Recht toe, recht aan. Ik heb wel eens getwijfeld of het motief voor een compliment zou zijn dat ik van trots nogmaals een cake zou gaan bakken.

Een andere theorie die de complimenten zou kunnen verklaren, was het geheime ingrediënt. Van moeder op zoon werd een ingrediënt overgedragen. Ietwat vloeibaar, ietwat alcoholisch en ietwat zoet. Misschien was dat het. Of mijn eigen geheime ingrediënt of praktijk, hoe u wilt. Er is niets lievers dan even vinger in het beslag en proeven. Keer op keer. Natuurlijk wist ik dat het vies was om mijn vinger in het beslag te stoppen, af te likken en het nogmaals te doen. Maar zo lang de complimentjes bleven komen, zag ik geen noodzaak om het te veranderen.

In de wereld van echte restaurants en horeca zijn de bijzondere smaken soms niet van hoger niveau. Niet altijd even opvallend als een spin in de soep of een nagel door de nasi, maar toch. Om een bron van bijzondere smaak te elimineren, hangt op de toiletten hier het bordje met de tekst "Employees must wash hands". In het Engels. Dus ik sluit niet uit dat in Thaise, Franse of Japanse restaurants toch een bijzondere smaak op mijn bord komt. Tenzij deze kokken -net als ik- van moeder ook geleerd hebben hun handen te wassen na het plassen.

27 OKT 2005
DONDERDAG (Z)

Hoppa!

Vanavond gaan we eens eten in een ander gedeelte van New York; Queens! De reden hiervoor is dat we hebben afgesproken met mijn nicht een haar man, die daar wonen. Nog nooit in Astoria (een gedeelte van Queens) geweest zijnde, zijn we blij verrast met alle aardige mensen die we tegenkomen. Brede straten, terrassen, veel Halloween-versieringen... de straten doen gezellig aan. Ze doen ook Grieks aan. En dit is naar blijkt namelijk een grotendeels Griekse buurt.

Welke buurt is dus beter om eens gezellig met z'n vieren Grieks te gaan eten? Zodoende gaan we rond kwart over acht aan tafel bij een gezellig simpel Grieks restaurant en bestellen we 'mezze', een soort Griekse tapas. Al gauw staat veel te veel eten op tafel. Misschien ook wel echt Grieks. Met zoveel hapjes op tafel is er genoeg tijd om lekker bij te praten en de kersverse man van mijn nicht te leren kennen. Niet Grieks, wel Italiaans.

Voor het toetje begeven we ons naar één van de vele Griekse bakkerijen c.q. toetjesrestaurants die Astoria rijk is. Een perfecte keus blijkt, want ze hebben hier zoveel keus aan toetjes en gebakjes dat we onze lol op kunnen. Het is een restaurant naast Amonia, de bakker die de èchte bruidstaart voor "My Big Fat Greek Wedding" heeft gemaakt. Dit is dus blijkbaar daadwerkelijk een hele goede straat voor Griekse toetjes en gebakjes!

En Queens is eigenlijk helemaal niet zo ver weg. Want: hoppa! met de metro zijn we binnen twintig minuten weer thuis.

26 OKT 2005
WOENSDAG (Z)

Time flies when you're having fun

En het is alweer 26 oktober ... Over een maand gaan we naar Las Vegas, over twee maanden is het kerst en over iets meer dan twee maanden ... zijn we alweer thuis in Nederland. Vanzelfsprekend zie ik het ook zeker weten zitten om weer lekker in ons kikkerlandje te vertoeven, maar ik had niet verwacht dat negen maanden zo snel om zouden vliegen.

Ok, we hebben al ontzettend veel gedaan, gezien en meegemaakt in de afgelopen maanden, maar er zijn ook zoveel dingen die nog steeds op "mijn lijstje" staan. Zoals een rondleiding bij de Verenigde Naties, het Guggenheim Museum, Roosevelt Island ... En natuurlijk nog shoppen, heel veel shoppen. En dan hebben we het nog niet eens over de rest van Amerika! Wat als je éénmaal hier zit, dan heb je de smaak te pakken! En misschien nog een musical hier en daar?

Nou ja, we gaan gewoon genieten van de laatste weken in New York. Er uit halen wat er in zit. Want we zijn nog niet weg! We hebben nog de nodige plannetjes op de agenda staan. Dus laat die tijd maar vliegen, als we maar fun hebben!

25 OKT 2005
DINSDAG (Z)

Cosmic Girl

Ik voelde me vandaag een Cosmic Girl. Van 15 hoog op mijn werk, naar de Rainbow room op de 64e verdieping, naar Jamiroquai die zorgde voor een cosmic optreden en zong over a Cosmic Girl, naar The Wiskey Bar van het W Hotel op Times Square, naar 29 hoog in ons eigen flatje. En het gebeurde allemaal als volgt.

Alsof deze maand officieel is uitgeroepen tot "Women's Month", heeft kantoor deze week tientallen uitnodigingen ontvangen voor Women's Network Events. Aangezien je niet alle uitnodigingen kan afslaan, ga ik vanavond met twee vrouwelijke collega's naar The Rainbow Room naar een women's network event dat is georganiseerd door een bevriend Amerikaans advocatenkantoor. We zijn daar natuurlijk om handjes te schudden, te netwerken en te luisteren naar the guest speaker, een vrouwelijke ex-gouverneur van New Jersey, maar ondertussen zijn we eigenlijk meer bezig met het fantastische uitzicht dat The Rainbow Room biedt vanaf de 64e verdieping! We kunnen heel ver kijken en zien alle lichtjes van New York. In de verte zien we bruggen, dichterbij Central Park, The Empire State Building (tòch nog weer een stukje hoger) en nog veel meer moois. Maar helaas kunnen we niet lang blijven, want voor vanavond hebben we ook kaartjes voor Jamiroquai!

Rond achten zien we Onno en nog wat mensen van het werk bij het Nokia Theatre, waar het Jamiroquai-festijn om negen uur van start zal gaan. En een festijn is het! Meer dan twee uur lang houdt hij iedereen aan het swingen, springen en zingen. Zelf met niet afnemende energie en waarschijnlijk engigszins lijdend aan ADHD. Een SUPERoptreden is het! Voor mij één van de beste hier in New York so far.

Hyper van het optreden besluiten we met z'n allen nog even "een drankje te gaan doen". Zo belanden we in de zogenaamde Whiskeybar van het W-hotel op Times Square. Een leuke tent met hippe muziek en twee goede dansvloeren, waaronder één lava-dansvloer die een beetje "Saturday Night Fever-achtige" ideeën oproept. Na een drankje en een dansje vindt deze Cosmic Girl het wel weer welletjes en zodanig begeven we ons daarna naar ons eigen kosmische onderkomen. Ergens in Hell's Kitchen op de 29e.

24 OKT 2005
MAANDAG (O)

Amsterdam

Een praatje is snel gemaakt. Hoe maakt u het? Waar komt u vandaan? Vaak leidt deze laatste vraag al tot enige conversatie, want vaak schort het aan topografische kennis. Zowel bij mij als bij de ander. De opvolgende minuten zijn dan ook gewijd aan het zoeken van lokale referenties.

Voor Europeanen zijn "the Netherlands" een bekend land, maar voor veel Amerikanen.. ho maar! Dan maar "Holland". Dat leidt soms tot meer herkenning. Laatst werd ik verrast door de opvolgende vraag "Where in Amsterdam is that?"

Amsterdam is overal ter wereld bekend. Misschien wel bekender dan Nederland. Door de coffeeshops, de Wallen, de Heineken-labels, etc. En het is ook bekend dat New York ooit Nieuw Amsterdam heette. Maar wie weet dat Amsterdam ook in de staat New York ligt?

Toen ik vorige week met Herman en Victor op de kaart meekeek, zag ik wat noordelijker twee bekende plaatsnamen: Amsterdam en Rotterdam. De route tussen beide plaatsen duurt een klein half uur met de auto. Niet verwonderlijk, maar in de historie van Amsterdam spelen Nederlanders een rol. Of zouden het Amsterdammers zijn geweest?

In andere gebieden hebben Nederlanders tijdens hun ontdekkingsreizen sporen achtergelaten, want ook in Zuid Afrika bestaat een plaatsje Amsterdam. En misschien bestaan nog meer plaatsen met de naam Amsterdam? Ook al ligt maar eentje aan de Amstel. En ik weet best dat ze dat Amsterdam bedoelen, dat daar Nederland in zou liggen, maar volgende keer vraag ik eerst naar wèlk Amsterdam.

23 OKT 2005
ZONDAG (O)

Nog een keer!

"Beetje meer hierheen kijken.. goed zo!" Met de wind door de haren staan we op de loopbrug over de West Side Highway. Voor ons staat Victor met zijn camera, daarachter staat propguy Herman en naast ons staan mensen te wachten tot de foto genomen is. Op de laatste dag van hun bezoek aan New York doen we een photoshoot in de buurt.

Aan het einde van de straat is een mooi punt om de eerste plaatjes te schieten. Dus op aanwijzing lachen, kijken en het requisiet van de dag (een big apple) vasthouden. Dan op naar de loopbrug naast de Intrepid. Nog een keer goed staan, leuk kijken en we zijn een paar foto's verder. En op een gewone hoek (10th Avenue en 46th Street) nog een keer.

We zijn erg benieuwd wat de heren zoal geschoten hebben, want na de shoot was het even wat eten, langs de Penny Arcade om kleingeld in te wisselen, thuis de spullen halen en de bus naar het vliegveld pakken. Net twee veelgevraagde topfotografen, die twee.

Op het vliegveld vergaat het ze echter minder glamoureus. Want jawel, nog een keer vertraging! Uiteindelijk is het met tweeenhalf uur minder lang wachten dan op de heenweg, maar toch, onze nationale trots wordt zo meer een zwanenzang. Zeker op een vliegveld waar niet bijster veel te doen is in de wachtruimte. En waar de bewaking best streng oogt, waardoor het slimmer is om geen foto-speurtocht te houden. Maar het was gezellig heren, komen jullie nog een keer?!

22 OKT 2005
ZATERDAG (O)

Met

Een druilerige dag is de perfecte dag om naar een museum te gaan. Daarom is het vandaag een uitgelezen dag om naar het Metropolitan Museum te gaan. In de volksmond heet dit museum het Met.

Op de heenweg vroeg de taxichauffeur toch naar wèlk Met we wilden gaan. Alsof meerdere Mets bestaan. Enkel als honkbalteam, maar wat is dan het enkelvoudige Met? Later ontdekten we pas dat in the Cloisters ook deel van het museum zit. Maar goed, stomme toeristen als wij weten dit toch allemaal niet! Het had een waarschuwingssignaal moeten zijn, want de man zijn rijstijl was even smart-ass als zijn opmerking. Deze kerel verdient de titel Roekeloze Rijder van de Maand.

Dat het Met net iets meer heeft dan gewone musea is een understatement. In een paar uur snuffelden we enkel aan moderne kunst, impressionistische kunst, fotografie van het occulte en Egyptische kunst. En daarmee hebben we slechts een deel bekeken van wat in huis was. Meer dan in de thematische musea van de Smithsonian bestaat bij al deze kunst de kans op museummoeheid. Af en toe heb je voor je neus een verrassing: de persoon in een schilderij lijkt sprekend op Victor. Of andersom, zoals u wilt.

Bij het verlaten van het museum staat voor de deur een kleine rij te wachten op een taxi. We sluiten netjes aan, maar het schiet voor geen meter op. De hoogste tijd om een blok verder te lopen en daar een taxi aan te houden. Een taxi komt, wij stappen in en enkele bochten verder zijn we weer voor het museum, waar nog dezelfde rij met oude dametjes staat. We bukken in de taxi om te voorkomen dat ze uit woede de taxi aanvallen.

Vanavond eten we bij Zen Palate bij ons in de buurt. Een klein en sober restaurant dat vegetarische kost op schitterende wijze serveert. Omdat het een BYO-beleid (bring your own) hanteert ten aanzien van wijn en andere dranken, gaan Herman en Victor door de stromende regen naar de wijnhandel om de hoek. En keren ze terug met wijn uit Transsylvanië. Samen met het eten smaakt het goed en vergeten we de regen buiten. Daar denken we pas weer aan op weg naar huis, met een ommetje langs de Starbucks.

21 OKT 2005
VRIJDAG (O)

Fast car

Vandaag staat op het programma het concert van Tracy Chapman. Had ik haar een kleine maand geleden nog gezien op Rockefeller Plaza (zie eerder), daarvoor had ik heel wat jaren niet veel van haar gehoord. Mijn voornaamste herinnering aan haar is haar debuutalbum met nummers als "Talkin' Bout a Revolution", "Fast Car" en het getemperde "Baby Can I Hold You".

Na een snelle hap bij de Mexicaanse fast-food Chipotle was het tijd voor de rij bij de Hammerstein Ballroom. Niets nieuws aan de lengte, maar wel aan het deur-beleid. Camera's mochten mee naar binnen. Batterij moest worden weggegooid en camera afgeven bij de jassen. Gelukkig wilde een dame van de beveiliging de batterij wel bij zich houden. Maar het bleek dat ik veel te eerlijk antwoord had gegeven, want binnen waren de nodige mensen met camera's.

Op zich is het begrijpelijk dat camera's worden geweerd bij concerten. Veel mensen gebruiken flits en dat is vast hinderlijk op het podium. Zeker voor rustigere artiesten als Ben Taylor (voorprogramma) en Tracy. De beveiliging had naast een halfslachtig deurbeleid een evenzo halfslachtig "ik schijn met mijn zaklamp op je als je flitst"-beleid. Gelukkig drukte het voor ons de pret niet. Maar daarom weer geen foto's van Tracy bij het verhaal.

Het voorprogramma van Ben Taylor begon rustig, bleef rustig en eindigde rustig. Hij speelde en zong namelijk rustige liedjes. En wat hadden we hem graag eens horen uithalen toen hij over een nieuwe of over een verloren liefde zong. Zoals zijn moeder Carly Simon. Of zoals zijn vader James Taylor.

Tracy Chapman kwam in het donker, speelde met energie en verve en eindige onder luid applaus. Natuurlijk deed ze klassiekers en speelde ze zo geweldig dat en masse kippenvel ontstond of werd meegezongen. Maar ook nieuw werk liet ze met haar bekende stem vertrouwd klinken. En covers van ondermeer Ben E. King en Nirvana zette ze fraai danwel heftig neer. Deze kleine, bescheiden zangeres speelde diverse gitaren van de hemel en is een kanjer!

Thuis aangekomen, verwachtten we dat Herman en Victor op de bank zouden zitten met voeten op de tafel. Maar nee. Enkel hun rugtassen in de lobby. Wat later komen ze terug van het inleveren van hun huurauto. Met verhalen van upstate: een beetje kampvuur, een beetje Fast car.

21 OKT 2005
VRIJDAG (V)

Niagara falls, here we come!!!

Althans dat was het initiële plan. Op dinsdagochtend lopen Herman en ik bepakt en bezakt richting de AVIS autoverhuur op 43rd street. Met een mooie witte chevy rijden wij later over first avenue de stad uit richting het noorden. Na een uur of twee rijden is het lunchtijd dus op zoek naar een echt Amerikaanse 'diner'. Die vind je natuurlijk niet aan de snelweg, maar wel in pitoresque dorpjes in de binnenlanden. Na wat gezoek komen we in het plaatsje Montgomery waar we een aardig restaurantje tegenkomen waar we een 'roll'en een burger soldaat maken. Ondertussen is het ook tijd om plannen te maken betreffende de slaapplaats van die avond. Kamperen lijkt een goed idee en we hebben tenslotte matjes, slaapzakken en een tent bij ons, maar waar zijn de campings?

Het gebied Catskills, waar we vlakbij zijn, staat bol van de natuur dus dat gaat goed samen met de activiteit kamperen. Na nog een stukje rijden en zoeken vinden we een mooie kampeerplek waar we snel de tent opslaan want het wordt al snel donker. Eten vinden we in een nabijgelegen supermarkt (15 min. rijden) waarna weer terug bij de tent snel een vuur wordt ontstoken om de voeding te bereiden. Al met al zijn we zeker tot een uur of 21:00 bezig. Nog wat spielerei met digitale fotocamera's en dan naar bed de kille nacht tegemoet.

De volgende dag op pad, maar wel eerst nog even langs de waterval die vlakbij onze kampeerplek te vinden was. Vele "Oh's" en "Ah's" en gesprekken over de jacht later kruipen we weer in onze chevy om vol goede moed richting Niagara falls te rijden. Langzaamaan bekruipt ons echter het gevoel dat om Niagara te bereiken we wel erg lang in de auto moeten zitten. Na een uur of twee rijden zijn we in de buurt van Binghamton en nog steeds niet echt opgeschoten. De knoop wordt gehakt: we gaan niet naar Niagara, we blijven in de buurt en gaan leuke dingen bekijken.

De volgende stop wordt daarom wederom in een National State Park gezocht, ditmaal bij Watkins Glen. Nogmaals een kampeerplek midden in de bossen in totale afzondering. Erg mooie weiden en bossen in de omgeving die we nog snel even verkennen voordat het donker wordt. Door de volledige afwezigheid van mensen levert het een beetje een surrealistisch effect op. Een soort Hof van Eden voordat het was betreden door mensen. Wel in beeld: herten, eekhoorns en vogels. Die avond lekker een driegangen-menu bereidt op het houtvuur. Behalve prima eten zorgt zo'n vuur ook voor verwarming en dat is absoluut geen overbodige luxe. Die nacht is het eveneens behoorlijk fris.

De volgende dag hebben we een drietal doelstellingen: naar het Corning Museum of Glass, de waterval van Watkins Glen en een nieuwe kampeerplek vinden. En dat ging nog allemaal lukken ook. Eerst dus naar de waterval: Watkins Glen heeft een magnifieke getrapte waterval die zeer feeërieke plaatjes oplevert. Ze zouden zo als decor voor een Lord of the Rings film gebruikt kunnen worden, en dat bedoel ik op een positieve manier dus. Zeker met de mooie herfstkleuren van de 'Indian Summer'.

Halte 2 is het Corning Museum of Glass die waarschijnlijk de grootste hoeveelheid glas heeft ter wereld. Dit museum heeft recentelijk een 65 miljoen dollar kostende renovatie ondergaan en dat is er wel aan af te zien. Het is een erg mooi museum met mooie stukken. Bovendien zitten er verschillende afdelingen: glas en de geschiedenis ervan, modern werk, glas wetenschappelijk bekeken (Lasers, lenzen etc) en een enorme museumshop met een heleboel verschillende dingen. Nummer 3 is het zoeken van een kampeerplek. Dit lukt in de buurt van Ithaca, een mooi grasveld aan de rand van het bos naast een beekje. Prima plek maar wel koud!! 's Ochtends staat er zelfs ijs op de tent!! Vooral Herman heeft hiervan te lijden want mijn mummieslaapzak laat weinig kou doordringen.

Op vrijdag moeten we eigenlijk alleen nog maar terugrijden naar NYC. Onderweg stoppen we nog wel even in Albany, maar dat is geen aanrader. Op zich een mooi plein met relatief futuristische gebouwen. Verder is het een suf dorp. Maar misschien waren we er gewoon op een verkeerde dag. Al puzzelend komen we die avond aan in NYC. Best spannend om in deze mierenhoop je weg te vinden tussen de duizenden gele taxi's en verkeerslichten negerende voetgangers.
Veilig 'thuis'.

20 OKT 2005
DONDERDAG (Z)

Ik zie spoken

..en dat is niet alleen omdat het bijna Halloween is, maar ook omdat ik vanavond naar een klassieker ben geweest: "The Phantom of the Opera". Met een collega ben ik deze musical gaan bekijken in het Majestic Theatre.

Op een vlucht van New York naar Nederland had ik dit jaar toevallig al wel de gelijknamige film gezien, maar de musical was er nog niet eerder van gekomen. En waar beter om dit gemis in te halen dan op Broadway?

Het verhaal van The Phantom is bekend. De muziek ook. En wat voor een muziek! Het is indrukwekkend om te zien hoe gespeeld wordt met decors, vooral als de musical zich afspeelt in de ruimtes waar de Phantom zich begeeft. Met rook, vuur, kandelaars, een gondel die lijkt te drijven... Een spektakel om te zien! Ook al draait deze musical al sinds 1986.

19 OKT 2005
WOENSDAG (O)

Blog

De trouwe bezoekers van dit blog hadden het al eerder opgemerkt: hier en daar zaten wat gaten. Daarom zijn we vandaag druk bezig geweest om de gaten van de afgelopen maand op te vullen. Nu kunt u (eindelijk) lezen over de laatste dagen van september en de afbeeldingen bekijken bij diverse dagelijkse schrijfsels van september en oktober. Neem net als wij even de tijd en u bent weer helemaal bij!

18 OKT 2005
DINSDAG (O)

Zakje bij?

"Gaat het zo mee of wilt u een tasje d'romheen?" Deze vraag is erg onpraktisch en erg Nederlands. Het eerste had u misschien al eens bedacht, want zeg nu zelf, sluit de ene keuze de andere uit? Wat te denken als u bij Albert Heijn liever een doosje meepakt: het gaat niet zo mee en u wilt d'r ook geen tasje omheen. Dat is een dubbele ontkenning en dan kan het antwoord dus "ja" zijn. Of toch niet?

De onhandigheid van de vraag gaat voorbij aan de New Yorkers. Zo krijgen we bij de supermarkt, de groenteboer, de visboer en vele andere winkels standaard een tasje om onze aankoop (incl. het aankoopbewijs). Vaak gaat het om dunne, plastic tasjes die te dun zijn om een fles cola in te vervoeren en daarom krijgen we bij de supermarkt standaard twee tasjes over elkaar. Al met al loopt het snel in de plastic tasjes en hebben wij ondertussen een kastje vol met deze tasjes.

De overvloed van tasjes maakt dat we de tasjes voor het dagelijkse afval gebruiken. En dan nog houden we heel veel tasjes over. Handig als we naar het strand gaan om handdoeken met zand in op te bergen of flesjes drinken die kunnen gaan lekken in de tas. En vast veel meer is mogelijk. Vergelijk het maar met creatief met kurk!

Een onverwacht moment deed zich echter vanmorgen voor. Herman was bezig zijn tas in te pakken voor zijn trip upstate. "Zeg, hebben jullie toevallig een tasje over?" Het was misschien om een nog wat handdoek in mee te nemen. "Misschien wel.. Moet je even zoeken in het keukenkastje rechtsonder.." En ja hoor, daar ging een lawine van weggeduwde tasjes over Herman heen..

17 OKT 2005
MAANDAG (H+V)

NY-Gasten: Herman en Victor

Het is 23:30 en we zijn net terug van het concert van Franz Ferdinand. Het feit dat Herman nog steeds een beetje last heeft van een jet-lag heeft een zekere uitwerking op zijn schrijfstijl. In Jip en Janneke-taal heeft hij het volgende stukje gecomponeerd.

We zijn vandaag naar Frans Verdinant geweest. Het was in een heel groot stadion. En toen gingen ze zingen. En het was heel mooi. En toen ging iedereen meedansen. En wij ook. En toen ging iedereen meezingen. En wij ook. Heel erg lang en hard. En toen was het pas afgelopen. En toen ging iedereen heel hard schreeuwen en toen gingen ze toch nog een liedje spelen. Victor vond het mooi en Onno ook en Zanima. En ik vond het ook heeeel errug leuk. Jammer dat het allemaal alweer voorbij is. Nou, nu ga ik stoppen. Doeeg

Echter voordat we dit alles mee hebben mogen maken hebben wij overdag nog allerlei dingen bekeken in New York. Onder andere het gebouw van de Verenigde Naties werd bezocht waar wij ons verbaasden over het 'shabby' interieur wat blijkbaar nog uit de jaren 60 stamde. Het straalde niet echt uit dat de VN een organisatie is die door mensen serieus genomen moet worden. Het uiterlijk is natuurlijk niet het belangrijkste, maar goed...

Wat dat betreft is bijvoorbeeld Grand Central Terminal een gebouw dat echt 'grandeur' uitstraalt, ook al ga je daar alleen heen omdat het de dichtsbijzijnde metrohalte is. Met de metro kan je bijvoorbeeld snel van midden Manhattan naar zuid Manhattan om de Brooklyn Bridge te bewandelen. Snelheid is de enige reden om de metro te nemen om hier terecht te komen, want het is superlekker weer en eigenlijk zonde om onder de grond te verpozen.

Brooklyn Bridge dus! Erg mooi, een fraai staaltje 19e eeuwse bouwkunde. Met mooi uitzicht op de skyline van Manhattan en het water er omheen. Behoorlijk lang ook, lopend heen en weer doe je niet even in een kwartiertje. Daarna met de metro weer terug naar Times Square om daar nog even het achterwerk van Kylie Minoque(?) te zien in de MTV studios op de eerste verdieping en een echte Wonka Chocolade reep te kopen bij de Toys'R'us. Ons rendez-vouz-point was de Sbarro op 49th Street and Broadway waar Onno en Zanima even later ook aankwamen. Sbarro is een soort fast-food keten voor Italiaans eten en een stuk beter dan de standaard fast-food vreetschuren. Verzadigd gingen we dus naar Madison Square Garden om naar het optreden van Cut Copy, TV on the Radio en Franz Ferdinand te gaan. Een erg leuke avond en goeie optredens (zie video). Go Franzie go!!!

16 OKT 2005
ZONDAG (O)

Sport op zondag

Zondagochtend. In het appartement wordt geslapen. Om zeven uur gaat de wekker en ik sta op. Neem zachtjes een douche en kleed me aan voor de halve marathon op Staten Island. Met een klein fruitig ontbijtje in de maag verlaat ik op mijn tenen het appartement. Laat de rest nog maar lekker dromen, ik pak de metro vanaf Times Square en de Staten Island Ferry naar de start van de loop.

Wat ik keer op keer grappig vind, is dat je gaandeweg meer en meer medelopers tegenkomt. Loop ik eerst alleen over de dan rustige 42nd street, dan kom ik bij de metro al de eerste anderen in sportkleding tegen. Bij de overstap op de volgende lijn sta je met nog meer om uiteindelijk met nagenoeg enkel sporters de vertrekhal van de ferry te vullen. Als iedereen maar op de boot past!

Gelukkig past iedereen op de boot en valt het verschil tussen de sporters en de toeristen direct op. De toeristen gaan het liefst buiten zitten met zicht op het Vrijheidsbeeld, maar de sporters blijven daarentegen binnen om de spieren niet in de wind te laten afkoelen. Vervolgens gaat de hele horde richting de start. Maar eerst.. even via de lange rijen voor de toiletten.

Het parcours van de loop is langs de rand van Staten Island en biedt mooie vergezichten, aardige heuvels en flinke wind. De eerste helft ben ik vooral bezig het vinden van mijn weg tussen langzamere renners en goede stukken weg vinden. De tweede helft zit ik in groep met hetzelfde tempo en is het vooral doorlopen en blijven lopen. Heuvels op en -minder voor de knieën- heuvels af. Uiteindelijk in een tijd van 1:51:21. Geen tien, maar toch vijf minuten van de vorige tijd af.

Bij terugkomst thuis rust ik even lekker uit en dan nemen we contact op met Victor en Herman, die al vroeg de hort op gingen. We treffen elkaar aan het eind van de middag bij Madison Square Garden, waar we naar een basketbalwedstrijd gaan: de pre season-wedstrijd New York Knicks vs Dallas Mavericks. In de pauzes begint het vermak al snel met kinderbasketbal, de Knicks City Dancers en meer, maar op het veld komt de spanning pas aan het eind.

Tot aan het vierde kwart van de wedstrijd lopen de Mavericks steeds zo'n 4-10 punten voor op de Knicks en gaat de score over en weer. Vooral met dubbel- punters. De ene saai, de ander spectaculair. In het laatste kwart wordt om de knikkers gespeeld en ge-timeout-d. Drie minuten voor het einde een stop, anderhalve minuut voor het einde nog een en enkele tellen voor het einde de laatste. Bij het begin van het fluitsignaal staat 102-102 op het scorebord, maar.. tegen het einde van het signaal hebben de Mavericks toch nog een bal in de basket gekregen. Helaas voor niets schor geschreeuwd.

Deze sportieve zondag sluiten we af bij Xing (zie 14 sep 2005). Wederom erg lekker eten hier! De ober leren we dat Heineken en Stella (Artois) geen Amerikaanse bieren zijn en Herman en Victor proberen het Chinese bier Tsingtao, dat de keuring van de heren doorstaat. Ten slotte keuvelen we met gevulde magen en sportieve herinneringen aan deze zondag weer 9th Avenue af naar huis. Dit weekend sprintte voorbij!

15 OKT 2005
ZATERDAG (O)

Gans enzovoort

Op een kaart van New York is het niet te vinden, maar vanavond zijn we d'r geweest: het Heineken Plein. Eigenlijk is het 9th Avenue tussen Little West 12th Street en 13 Street, maar door handige marketing hangen hier bordjes met daarop de naam van de bierbrouwer. Misschien een stunt van het luxe en roze hotel aan deze straat met de erg Hollandse naam: het Gansevoort hotel.

De reden voor ons toevallige bezoek aan deze straat was het restaurant naast het hotel: One. Even hip, maar weer eens wat anders dan de Tao (zie eerder). Omdat we de keuze voor dit restaurant vandaag pas maakten, was de enige mogelijkheid om hier nog te eten om 19u. Dus toen we daar kwamen.. een nagenoeg leeg restaurant. Bij ons vertrek een paar uur later was de plek wel tot de nok gevuld. We waren gewoon unfashionably early, but who cares!

De voltallige bediening hing bij binnenkomst in hun zwarte, strakke en korte pakjes op hun (hang)plek te wachten op de eerste gasten. Op ons dus. Benieuwd en beetje onder de indruk van het interieur lieten we ons naar een laag tafeltje met twee stoelen en een bankje leiden. Heel leuk om te zien, maar al snel merkten we dat het om te zitten en om te eten niet erg praktisch was. Ook niet toen we iets opschoven en bleek dat alle tafels een wiebelig blad hadden.

Met een goed gesprek en een drankje maakt het verder weinig uit en lach je d'rom. Dus toen een fles rode wijn werd gepresenteerd ter keuring, merkte Victor gelukkig bijtijds op dat onze serveerster de verkeerde wilde serveren. Wat een gansje! We waren al opmerkzaam, want de kleine letters op de wijnkaart maakte snel dat je per ongeluk een fles wijn van $500 in plaats van voor $35 nam. Erg chique natuurlijk!

Met de juiste wijn, erg lekker eten uit de categorieëen "for us", "for all" en "for me" was het verder snel erg gezellig. Ondertussen had onze serveerster een geheel wederzijdse afkeuring voor ons ontwikkeld. Mede omdat ze niet alle deserts had verstaan en we dus nog een toetje kregen en we daardoor over onze "beschikbare tijd per tafel" gingen. Sterker nog, toen ik met Herman het toilet aan een hippe keuring onderwierp, bracht het gansje al de rekening. Maar we wilde misschien nog wel wat koffie of thee! Rekening weer weg, en twee minuten later weer op tafel. Met de opmerking dat de volgende gasten stonden te wachten. Gut, is dat ons probleem?!

Aardig als we zijn, hebben we spoedig de rekening betaald en zijn elders nog wat gezelligs gaan drinken. Een heel gezellig tentje, waarvan de serveerster alle tijd had. Voor onze fratsen, foto-experimenten met de spiegel en onze drankjes.

14 OKT 2005
VRIJDAG (Z)

Wat later dan verwacht

Bartender's Advice zal vandaag een "bijna-reünie" hebben! Herman en Victor komen namelijk op bezoek. Eerst een lang weekend in New York, met als cherry on the cake een concert van Franz Ferdinand op maandagavond in Madison Square Garden. Dan kunnen ze vlakbij ons dinsdagochtend een auto ophalen waarmee ze richting Niagara Falls zullen rijden. Vrijdagmiddag of -avond kunnen we ze dan weer terugverwachten en kunnen we nog even wat gezellige dingen afspreken in ons stadsie. Zondag zal een vliegtuig hen dan weer in Amsterdam brengen.

Maar de reünie laat even op zich wachten, want door de herfstvakantie-drukte op Schiphol, en het slechte weer in de VS, hebben de heren vier uur vertraging. Onderweg wordt een half uurtje ingehaald, maar toch wordt het op deze manier een erg lange dag voor ze. Pas rond half elf NY-time gaat bij ons de deurbel. De reünie kan beginnen. Alleen wat later dan verwacht.

13 OKT 2005
DONDERDAG (Z)

Viva Las Vegas!

Gisterenavond hebben wij een goede invulling gevonden (en geboekt) voor ons lekker lange Thanksgiving weekend (Thanksgiving is 24 en 25 november). We gaan namelijk naar... Las Vegas!

We vliegen op woensdagavond naar Las Vegas om daar rond middernacht aan te komen. Voor de eerste twee nachten hebben we een kamer in het Luxor Hotel geboekt, dus verblijven we in een heuse piramide. Op 25 november worden we vervolgens heel vroeg opgehaald voor onze tour naar en door de Grand Canyon. Om zoveel mogelijk van dit moois in deze korte vakantie mee te pikken, overnachten we ook één nacht in the Grand Canyon, en wel bij de Yavapai Lodge. Een heel simpele kamer, maar wel middenin al dit natuurschoon. De 26e gaan we halverwege de middag dan weer richting Las Vegas, om nu niet in het Luxor Hotel te verblijven, maar in The Mirage. Pas tegen middernacht de volgende dag gaat ons vliegtuig dan weer terug naar New York. Verwachte aankomsttijd in New York: half 8 's ochtends. Maar wel met de hele maandag nog vrij!

Nog maar zo'n 40 nachtjes slapen ...

12 OKT 2005
WOENSDAG (O)

Wet wet wet

Vanmorgen was de eerste dag die ik me hier zal herinneren dat ik met getik van de regen op het raam wakker werd. En een blik naar de straat beneden maakte duidelijk dat het beneden weinig ander weer was. Enkel mensen met paraplu en zelfs met jassen aan. Dit is andere koek dan de zomerse buitjes van eerder.

In een betonnen jungle als deze stad, kan het water de grond niet in en zoekt het andere wegen. Langs het trottoir snellen stroompjes richting de putten op de hoek van de straat. Dezelfde hoek waar de stoep afloopt en flinke plassen ontstaan. Het dagelijkse loopje wordt zo een nieuwe episode van computerspel Mario Bros: hop, over een plas de stoep af, langs de plassen, hop, over een plas de stoep weer op. En ook nog oppassen voor voorbijstormende auto's die door plassen razen en andere paraplus die je ogen uitsteken.

Bij de kleine groententent(!) om de hoek was sijpelde de regen naar binnen. Het gangpad bij de uien stond ondertussen blank, dus vandaag geen nieuwe uien. Met de boodschappen in de ene hand en een paraplu in de andere hand sopte ik naar huis. Alles nat. En mijn schoenen, die staan nu nog te drogen..

11 OKT 2005
DINSDAG (O)

Jamie Cullum

Vandaag is de Amerikaanse lancering van het nieuwe album van Jamie Cullum: Catching Tales. Ter gelegenheid daarvan treedt hij op in Irving Plaza, jawel, waar gisteren Amos Lee optrad.

De vorige keer dat ik Jamie zag, was vorig jaar op North Sea Jazz-festival. Daar was hij de nieuwe sensatie. Met een jonge, energieke stijl in zijn muziek èn in zijn optreden pakte hij toen het publiek in. Ik was benieuwd wat hij dit keer zou doen. Zou hij weer van de piano springen?

We zijn net op tijd in de zaal om hem het podium op te zien komen. Met de bassist en (Nederlandse) drummer van vorige keer en een nieuwe multi-muzikant. Binnen de kortste keren zweept hij het publiek weer op met zijn nummers en optreden. Met meezingers van zijn vorige album en met zijn nieuwe werk (zie video). Ook laat hij even zien dat hij ook gitaar kan spelen. In een ander nummer neemt hij het ritme voor zijn rekening als human beatbox, terwijl iemand uit het publiek mag rappen. Chique en erg geslaagd!

Halverwege zijn concert geeft Jamie Cullum het antwoord op de gedachte die in ons beider hoofd ronddanst: "What a difference a day makes.." Gisteren waren we in dezelfde ruimte rond dezelfde tijd, maar vandaag is het heel anders. Anders, maar ook erg goed.

10 OKT 2005
MAANDAG (O)

Amos Lee

Eerder dit jaar hoorden we een liedje voorbij komen. Leuk gezongen door ene Amos Lee. Helemaal leuk meegenomen dat hij vanavond in New York, in Irving Plaza optreedt.

Met hippie drummer, een bassist en een multi-muzikant (gitaar/trompet) komt Amos het podium op. Alsof het publiek weet gaat komen, wordt het stil. Geen zacht geklets of gegiebel meer, maar alle ruimte voor de kenmerkende, intieme en soms weer fragiele stem van Amos. Telkens weer weet de (toch wat zwartgallige) zanger de liedjes van zijn debuutalbum als juweeltjes neer te zetten.

Wanneer hij zijn bekendere lied "Keep It Loose, Keep It Tight" inzet, neemt het publiek de zang over. Of hij hierdoor verrast is of dat hij gewoon zijn tekst kwijt is.. bekijk dat maar op de video. Het is in ieder geval duidelijk dat hij al zijn concentratie nodig heeft en het niet op prijs stelt dat de zaal zich al te veel laat horen. Dus waren wij en iedereen stil. Om zijn muziek. Door zijn muziek.

9 OKT 2005
ZONDAG (Z)

Na regen

Komt dan weliswaar vandaag niet meteen zonneschijn, maar het is gelukkig wel droog. Het lijkt derhalve een mooie dag te worden, met een fijne temperatuur, waarop we eindelijk ook wat Washington in de buitenlucht kunnen opsnuiven. Van Onno's vorige bezoek aan Washington wist hij nog dat als je Washington Monument in wilt, je dat van tevoren via internet moet regelen. Anders is je enige kans om 's ochtends vroeg al in de rij te gaan staan voor kaartjes voor die dag. En dat is niks voor je vrije weekend. Vandaar dat wij vrijdag op de valreep nog even kaartjes hadden geregeld via internet voor de tour van 11 uur 's ochtends.

Washing Monument is 169,164 meter hoog (ongeveer 555 feet). Met een lift gaan we helemaal naar boven, waar we een prachtig uitzicht hebben over de stad. Op allevier de uitkijkpunten zijn voor Washington kenmerkende gebouwen te zien; het Witte Huis, het Capitool, Lincoln Memorial, etc. Binnen in het monument hangen ook waardevolle stenen/plakaten die door allerlei landen aan Washington zijn geschonken. De Paus heeft zo ook een steen geschonken aan Washington Monument, alleen is dit helaas de enige steen die gestolen is, waardoor het monument slechts een kopie bevat.

Washington Monument ligt precies tussenin Lincoln Memorial en het Capitool. Deze drie monumenten liggen precies op één lijn. We lopen eerst de richting van Lincoln Memorial op, waarbij we langs het monument voor de Tweede Wereld- oorlog lopen. Dit monument ligt aan de Reflecting Pool, die Lincoln Memorial in het water doet weerspiegelen. Hoe dichterbij we komen, hoe duidelijker het grote beeld van Abraham Lincoln opdoemt tussen de zuilen. Dit is ook het monument waar Martin Luther King zijn beroemde woorden sprak "I have a dream".

Via het Korean War Memorial, een wedstrijd wie het mooist/meest functionele huis op zonne-energie gemaakt heeft, een hapje eten, een kort bezoek aan het Air and Space Museum en een BMX-wedstrijd met jongens op BMX-fietsjes die de meest halsbrekende touren uithalen, komen we uiteindelijk uit bij het Capitool. Heel groot, heel wit, erg statig. Ook een bezoekje aan de Supreme Court kan natuurlijk niet uitblijven met mijn juridische achtergrond!

Na al deze monumenten is er nog net genoeg tijd over om ook nog een bezoek te brengen aan Arlington Cemetery. Een indrukwekkende tour over deze begraafplaats geeft maar een blik van de hoeveelheid mensen die er over de jaren heen zijn gesneuveld. Het meest indrukwekkend is het bezoek aan het graf van John F. Kennedy, waar ook zijn vrouw en twee van zijn kinderen liggen begraven. Iets verderop ligt tevens Robert Kennedy begraven, de enige met een houten kruis, omdat hij als enige van de hele begraafplaats niet in het leger heeft gezeten.

Nog onder de indruk van Arlington Cemetery, moeten we alweer nadenken over de trein terug naar New York. Na een snelle Chineze hap, stappen we weer voor een kleine vier uur de trein in. Zal de zon inmiddels in New York alweer schijnen?

8 OKT 2005
ZATERDAG (Z)

Singing in the rain

Gisterenavond zijn we in Washington aangekomen. Dat kost je zo'n vier uurtjes met de trein. Vier uurtjes, en je waant je heel ergens anders. Namelijk in een erg regenachtig Washington! Omdat we zonder te hebben gegeten in de trein zijn gestapt, gaan we na aankomst (rond middernacht) eerst nog even langs TGI Friday's, waar je tot één uur 's nachts nog een heerlijke snack kunt krijgen. Onze honger gestild, checken we rond kwart over één 's nachts in bij ons hotel.

Ik word langzaam wakker. Wat hoor ik toch? Wat een raar getik? Tsja, dat was dus de regen buiten! Zaterdag komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Een beetje regen deert ons niet, dus we gaan gewoon lekker naar buiten! Maar natuurlijk niet zonder een ontbijt-bezoek aan een Starbucks, en dat is maar zo'n 5 minuten lopen vanaf ons hotel. Vijf minuten, waarin je naar ervaring al errug nat kan worden! Paraplu, of geen paraplu, onze kleren moeten er aan geloven. Geen broek, geen schoen blijft waterdicht en onze waterdichte rugzakken blijken toch niet echt goed waterdicht. Maar ik wil toch zeker wel het Witte Huis zien vandaag! Dat levert een grappige foto op van een doorweekte Onno en Zanima voor het Witte Huis, waar het binnen vast lekker droog en warm is.

Wat doe je op zo'n regenachtige dag? Musea bekijken! Laat Washington nou net een weelde aan musea hebben. Met name op The Mall (nee, geen winkelcentrum) zijn vele (gratis!) musea te vinden. Dus gaan we naar het National Museum of American History. Daar is van alles te vinden over de opbouw van Amerika, de oorlogen waarin het betrokken is (geweest), de verschillende presidenten, Amerikaans vermaak door de jaren heen (Kermit de Kikker, Seinfeld), etc. Nòg meer regen, dus tijd voor nòg meer tijd in een museum. Zo komen we terecht in het Museum of Natural History. Zoogdieren, dinosaurussen, fossielen en meer. Erg indrukwekkend, en zo is het al gauw het einde van de middag. Tijd voor droge kleren, tijd voor even langs ons hotel.

Opgefrist en wel is het inmiddels gelukkig droog geworden. Zo kunnen we lekker naar Georgetown lopen, waar het wemelt van leuke restaurantjes, galerieën en café's. Na een bezoek aan een gallerie gaan we eten bij een Vietnamees reastaurant. Een restaurant dat garant blijkt te staan voor een gezellige avond, met lekker eten, een prettige sfeer en vieze koffie. Dus mocht ik ooit in Vietnam komen, dan ga ik aan de thee!

7 OKT 2005
VRIJDAG (O)

Opletten geblazen

Gisteren stond ineens op CNN als breaking news dat de metro in New York in verhoogde staat van paraatheid was gebracht. En als CNN dat zegt, dan klinkt dat heel erg als nieuws. En het is ook geen onzin, want 's avonds klonk ook in de metrostations "We are on High Alert".

Vanmorgen bereikte ons diverse berichten per e-mail met daarin de opmerking dat we maar moesten oppassen of voorzichtig zijn. Goed bedoeld en het laat zien dat het nieuws snel over de wereld reist! Ook al verandert de slagroom misschien tijdens de reis in boter.

Voordat ik het nieuws had gezien, zag ik 's middags tijdens mijn training op de loopband een rede van Bush. ".. Sinds 11 sept zijn in de VS drie en in het buitenland zeven terroristische acties tegengehouden.. Irak is het centrum van de oorlog tegen terrorisme.. " De gegevens bij elkaar optellend kan de rede en de situatie in de metro toeval zijn. Of een fraai stukje propaganda.

Een beetje New Yorker blijft door de dreiging niet uit de metro. Omdat-ie toch naar het werk moet. Of omdat-ie niet wil toegeven aan de terroristische dreiging. Maar wel zal-ie met extra oplettendheid door het metro-stelsel laveren. En dat is ook het enige wat je kunt doen. Of je moet net als ons de stad uittrekken. Wij zijn komend weekend naar Washington!

6 OKT 2005
DONDERDAG (Z)

Current TV

Current TV Via via had ik vernomen dat er op 6 oktober een gratis concert zou zijn in Central Park. Alleen via een mysterieus verspreide flyer (waarop een internetsite genoemd werd) zou je terecht komen bij een site waarop je je kon registreren voor gratis kaartjes. Alleen met een kaartje zou je binnenkomen. En laat ik nou net zo'n flyer in mijn hand gedrukt hebben gekregen! Het is een concert ter promotie van een nieuwe TV-zender: Current TV. Een zender, die TV maakt en uitzendt die JIJ wilt, JIJ maakt en JIJ kiest.

Met twee kaartjes op zak, gaan we richting Central Park, benieuwd naar wat voor een concert het zal zijn. Op de internetsite staan namelijk wel wat namen vermeld, maar niet een programma van het concert. We vallen recht in een optreden van een hip-hop band uit Detroit. Nog niet echt om over naar huis te schrijven (al doe ik dat nu wel), dus we kijken eerst wat rond op het terrein en komen iets verderop wat mensen van mijn werk tegen. Gezellig! Al pratend, zien we in een flits een korte presentatie van Scarlett Johansen langskomen op het podium. Eigenlijk net op het moment dat Onno in de gaten heeft dat het toch echt Scarlett is daar op het podium ... is ze al weer weg. Haar plaatsje wordt ingevuld door de band Fishbone, met een bassist met wel een heel bijzonder kapsel.

Vervolgens komt Al Gore ineens op het podium. Wat heeft hij hier nu ineens te zoeken? Het blijkt dat Al (mede) achter deze nieuwe TV-zender zit, wat natuurlijk wel even een carreer-switch is na de taak van vice-predident. Na een korte speech over dat het natuurlijk heel belangijk is dat wij onze stem laten horen en dat we nu zelf kunnen bepalen waar we naar kijken op TV, ruilt hij zijn plaatsje op het podium met De La Soul (zie video), die voor een swingende massa mensen zorgt. Ze zijn nog maar net van het podium als Mrs Lauryn Hill, of zeg maar liever een hele grote Afro met daaronder naar alle waarschijnlijkheid Lauryn Hill, haar intrede doet. She is going to serenade us. En dat doet ze errug goed (zie video)!

Een verrassend concert, met veel combinaties van mensen en muzieksoorten die je zelf niet zo gauw verzonnen zou hebben. Hopen dat de TV-zender net zo verrassend is.

5 OKT 2005
WOENSDAG (O)

Hallo?

Het komt soms voor dat ik mijn Nederlandse mobieltje aan zet. Op zich nergens goed voor, want ik sms hier niet en als ik bel of gebeld wordt, kost me dat zo'n €2 per minuut. Maar soms zet ik 'm toch even aan, omdat ik een nummer uit mijn telefoonboek nodig heb.

Mijn verrassing was echter groot toen ik na het middaguur mijn mobiele telefoon hoorde gaan. Als vanouds nam ik op, maar hoorde een stem die ik niet kende. En die mij ook niet zocht. Verkeerd verbonden!

Wat later gaat weer mijn mobiel, maar ik ben te laat. Nummer onbekend. Dat zou toch een zeer bekende kunnen zijn, die nummerondrukking hanteert en misschien in nood verkeert? Of wacht even, misschien is het toch dezelfde als daarnet.

Het bleek in het minst toeval te zijn, want nog enkele telefoontjes volgden. Van onbekenden. En van onbekende nummers. Op zoek naar een planningsafdeling van een televisieproductiemaatschappij. Via een nummer dat al jaren in hun telefoon zat geprogrammeerd. Bleek dus dat ze een heel ander nummer draaiden, dus hier was sprake van doorschakeling!

Gespind om deze situatie op te heffen, lag het mobieltje naast mij klaar. Bij het eerstvolgende gesprek dat binnenkwam zag ik "diverted" op het scherm, dus de aanname klopte. Het bellende nummer snel genoteerd en opgenomen. De laatste van de rij, want ze hadden gelukkig ook door dat de doorschakeling vanavond was misgegaan.

4 OKT 2005
DINSDAG (O)

Eenmaal andermaal

Het wereldberoemde veilinghuis Christie's heeft een vestiging in het Rockefeller Center. Daar zullen ongetwijfeld hele fraaie en soms ook beroemde stukken onder de hamer komen. De vraag is nu, kan dat ook met de medewerkers gebeuren?

Het hebben van een baan leidt vaak tot herhaling. Vaste tijd uit bed, gevolgd door het ochtendritueel en dan aan het werk. Voor enkele medewerkers van Christie's betekent het slepen en sjouwen van bijzondere voorwerpen. Hoe zou dat gaan? "Voorzichtig.. pas op.. houd dat (schilderij van een) miljoentje in je handen!"

Ging het maar zo, want ik vermoed dat het een heel stuk saaier is. Zelfs zo saai, dat ze om het spannend te houden hun koffiemoment laten samen vallen met de ochtendspits. Dus even naar buiten, beetje hangen en.. elke vrouw die langskomt van top tot teen waarderen. En zeker niet voor een veiling..

Waar even verderop de straat soms een concert of soms een enorme rij voor een signeersessie bij boekhandel Barnes & Nobles staat, daar staan de mannen van Christie's elke dag. Elke dag hun ogen de kost te geven. (Terwijl ze hun kost verdienen met zo vaak zo fraaie kunst.) Om het op dit stukje straat weer leuk te krijgen, stel ik voor dat deze kerels geveild worden. Eenmaal..? Andermaal..?

3 OKT 2005
MAANDAG (O)

Re-visite-d

Het gemak dient de mens en dat is vast waarom we vaak omgaan met de mensen die we al kennen en terugkeren naar plaatsen die ons bekend zijn. Ook al betekent het niet vanzelf dat het evenzo prettig, lekker of gezellig wordt als vorige keer. De kans is echter groter dan met zomaar iemand op zomaar een plaats.

De afgelopen dagen hebben we met bekenden een gezellige tijd beleefd. Op plekken die we ondertussen als onze spreekwoordelijke achterzak kennen en restaurants waar onze stoel soms nog niet koud was van ons vorige bezoek. Zoals Matsuri, waar we vanavond - op de laatste avond van onze visite in New York - wederom binnenstapte.

Hetzelfde restaurant. Met hetzelfde lekkere eten. Met dezelfde mensen als gisteren. En net als eergisteren met stokjes eten. De ingrediënten voor een saaie avond? Het tegendeel werd waarheid! Het begon met een champagne als aperitief, waarna de lekkerste rolls en sushi op tafel kwamen. Daarbij gezelligheid ten top.

Ja, het is spannend om een stad voor het eerst te verkennen. En het is leuk om meer en meer te ontdekken van deze stad. Maar het is bijna nog leuker om je favoriete plekjes te hebben. Helemaal als je deze kunt delen met vrienden en vriendinnen. Met visite. Over de vloer of op ons weblog.

2 OKT 2005
ZONDAG (O)

Uptown loop

De eerste loop van vandaag is voor mij: Grete's Great Gallop, een halve marathon in Central Park in het kader van 100 jaar Noorse onafhankelijkheid. Rond acht uur kom ik in Central Park aan en merk dat ik niet de enige ben die nog kort voor de race gebruik wil maken van de slechts twee toiletten bij de start. Voor de eindtijd maakt het niet uit, want het begin en het eind worden keurig geregistreerd met behulp van een chip. Zo eindig ik in een tijd van 1:55:47, wat net iets onder de door mij verwachte twee uur is. Hoera! Op naar de halve marathon op Staten Island over twee weken, dan een tijd van 1:45 of minder.

Hoewel Central Park een heel flink park is, wordt het parcours van de grote galop gevormd door een rondje dat twee-en-een-beetje keer gelopen wordt. Daardoor was het mogelijk dat ik eer ik het eerste rondje gelopen had, al door de nummers één en twee werd gepasseerd. En hoe: het leek wel alsof beide de bus wilden halen. Erg mooi gezicht hoe de toplopers lopen en fraai hoe ze door passerende deelnemers naar de finish worden geapplaudiseerd. En finishen is nog een sport op zich: zo kreeg ik het voor elkaar om flink om voor mijn gevoel overal te kijken, maar helaas toch mijn supporters over het hoofd te zien tot na de finish..

Na de race gaan Zanima en ik terug naar het appartement en de visite nog een eindje Central Park in en langs de Intrepid in de Hudson. We ontmoeten elkaar weer in de lobby van onze flat en gaan naar Chez Josephine, een restaurant naast de flat, voor de lunch. Met het vooruitzicht op een Frans diner toasten we daarom niet op een Noorse, maar op een Franse dag!

Dan is het tijd voor het vervolg van de rondreis met de rode bus, maar dit keer uptown. Deze rit begint op 8th Avenue, tussen 46 en 47th street. Ieder op zijn/haar favoriete plek en stralende zon op het hoofd gaan we een boeiende rit tegemoet. De gids is enthousiast en weet boeiend te vertellen over de stad en de bijzondere gebouwen. De rode draad in haar verhaal is het perspectief dat een ieder op zoek is naar een leuk in de stad en onbeperkt geld heeft. Maar wat blijkt: dat betekent nog niet direct dat je overal kunt wonen waar je maar wilt.

De achternaam van onze gids blijkt Holland te zijn, maar ze spreekt geen woord Nederlands. Dat kan makkelijk met de vele generaties tussen de eerste kolonisten en haar, maar haar verhaal is doorspekt van Nederlandse woorden die in het Engels zijn terechtgekomen. Bijvoorbeeld: stoep, wat een bepaald type veranda blijkt te zijn. Zodra ze doorheeft dat we Nederlands zijn (en ze die normaal naar eigen zeggen nooit bovenop de bus heeft zitten), kunnen we niet meer stuk. Zelfs niet als we haar "verbeteren" wanneer ze opmerkt dat de wijk Harlem zijn naam ontleend aan Haarlem, een deel van Amsterdam.. jaja..

De dag komt ten einde in de tuin van het Franse restaurant Gascogne, waar we laatst al verzeild waren geraakt. Leuke omgeving, lekker eten, typisch Franse wijnen en lekker eten. Oh, dat komt door de wijn. Maar goed, een mooie afsluiting voor dit geslaagde weekend.

1 OKT 2005
ZATERDAG (O)

Downtown loop

Hoe trek je een zebra uit het water? Op dezelfde manier zorgden we vandaag dat we bovenop de rode, rondritdubbeldekkerbussen terecht kwamen. Als bij de ene halte het bovendek al vol zit, dan loop je naar een eerdere halte. En als daar het bovendek al vol zit, naar een nog eerdere halte. Tot je bij het begin bent. Bij de start viel het gelukkig mee, want de start van de rondrit is op de kruising van Broadway en 48th Street. Voor de kenners: een kruising die op het loopje naar Zanima haar werk ligt.

In New York zijn diverse rondritroutes: voor noord- en zuid-Manhattan, voor Brooklyn en een nachtroute die delen van de andere routes betreft. Voor vandaag staat de zuidroute op het programma. Voor morgen de noordroute. Met een kundige gids achter de microfoon zakken we met onze visite af tot we bij Battery Park zijn.

Via het parkje gaan we naar de Staten Island-ferry om op het water een frisse neus te halen. En natuurlijk om het Vrijheidsbeeld te zien. Het staat er gelukkig nog steeds en straalt nog steeds in de zon! Vervolgens gaan we langs het water naar Pier 17 voor een typische Amerikaanse lunch: ceasar's salads en grilled chicken sandwich met friet. Weer op de pier, maar ten opzichte van vorige keer zitten we nu hemels: op stoelen. Na de lunch gaan we via Wallstreet en Ground Zero terug naar een opstapplaats om de rondrit te vervolgen.

De nieuwe gids is van heel ander kaliber dan de eerste gids. Helaas! Of het komt doordat heel veel toeristen tegelijkertijd met de rondrit verder willen èn bovenop de bus willen zitten of door wat anders, stress bestendig is ze niet. We beginnen onderin de bus om vervolgens telkens een plaatjes op te schuiven en bovenop de bus te eindigen. Daar snappen we ten minste wat ze bedoeld met "this building" of "that building overthere". In sneltreinvaart komen we bij het einde van de rondrit. Mede door een brandje in het Hilton, waardoor de bus Central Park overslaat.

Na de rondrit keren we terug naar huis om op te frissen voor het eten. Omdat onze visite de Buddha-bar in Parijs erg leuk vond, keren we terug naar Tao. We kunnen direct door naar onze tafel. Dit keer een knus zitje met ronde tafel op de begane grond. Het gezellige eten sluiten we af met een enorme fortune cookie, die we samen meester maken. De wijsheid van het koekje: "80% of success is showing up." Typisch Tao, want als je daar een kwartier te laat zou zijn, is mooi je reservering verlopen.