NY 10036
31 AUG 2005
WOENSDAG (Z)

Hue

Augustus/september zijn maanden waarin in totaal drie mensen van kantoor New York het kantoor zullen verlaten. Vandaag was het afscheidsdiner ter gelegenheid van het afscheid van één van hen. Met de hele groep van kantoor, waren we uitgenodigd in restaurant "Hue", in The West Village. French Vietnamese food.

Het was een erg goede lokatie om èn gezellig met z'n allen te zitten in een relaxte omgeving, èn om ook nog eens heerlijk te eten. Vlees, vis, sushi, springrolls ... Een erg gevarieerde kaart met voornamelijk Vietnamese invloeden. En tevens een exotische cocktail-kaart, dus een "cosmojito" mocht niet uitblijven

Na afloop van dit geslaagde etentje, hebben we ook nog even een bezoekje gebracht aan de kleine pub "Rose's Turn", waar een collega en ik zowaar nog een liedje ten gehore hebben gebracht! Het gehalte showtunes/Sound of Music/cabaret was echter dermate hoog in deze pub, dat het toch het meest op prijs werd gesteld als één van de twee erg vrouwelijke kerels achter de bar één van hun favorieten ging zingen. Zo hadden we op deze geslaagde avond zowaar een heel klein stukje Broadway, ergens in The West Village.

30 AUG 2005
DINSDAG (O)

Ghostbusters

Het is een hoogtepunt van de jaren '80: Ghostbusters. De film waarin de aparte, legendarische wetenschappers Dr. Peter Venkman, Dr. Raymond Stantz en Dr. Egon Spengler de wereld redden van spoken en een marshmallow man. En later het spel voor de Commodore 64. Laden vanaf een cassette-bandje, meeneuriën met de muziek, een crack toepassen en dan spelen! En dan te bedenken dat ik nog steeds het einde nooit heb gezien.

Het is niet dat aan deze kant van de aarde een revival gaande is. Ook geen crazy frog die de soundtrack nieuw leven instampt. Het is de regen in New New York, waar het verhaal van Ghostbusters zich afspeelde. Telkens als het heeft geregend, staan in sommige straten smalle plassen met groene kledder. Slime! En wie kan mij nu vertellen of deze groene straten de inspiratie voor de film waren of dat dit een nauwelijks bekende toeristische attractie is?

Wie zin heeft, is van harte welkom om mee te gaan op de onofficiële tour. En dan zal ik niet als andere dagen nonchalant langs de New York Public Library wandelen, met een blik naar Bryant Park. Dan gaan we uitgebreid stilstaan bij dit filmisch decor van formaat. So, who you gonna call?

29 AUG 2005
MAANDAG (O)

Lekker makkelijk

Ons schitterende fornuis bezit de handige eigenschap dat-ie zelf schoonmaakt. Dat staat erop en daar zit een knop voor op. Het duurt een paar uur, maar dat scheelt wel een uurtje schrobben met een chemisch goedje. Kortom, lekker makkelijk!

We hadden wel eens overwogen om de knop in te drukken. Dat je 'm indrukt voor je de deur uit gaat en dan thuiskomt en een schone oven hebt. Of dat je ineens de brandweer op je bank hebt zitten..

Vanavond na het eten was het zover: druk op de knop en onze praktische oven ging zelf het werk doen. De oven zijn ding, wij ons ding. Totdat.. ineens.. het brandalarm afging! Met irritante, schelle piepen liet het alarm weten dat we brand zouden hebben. Dus airco's en luchtcirculatie hoog, oven uit.. Oven UIT.. OVEN UIT! Dat programma onderbreek je dus niet zo maar. Lekker handig!

Als de oven niet uitgaat, dan het alarm uit! En met een mes in de hand en op een stoel is dat zo gefixed. Rust in de tent. En dan mis je ineens buren en conciërges met brandblussers aan de deur. Buren niet gezien. En de conciërge krijgt kennelijk geen signaal als het alarm afgaat. Gelukkig maar, want voor een loos alarm als dit laten we de FDNY liever niet langskomen. "Tsja, ziet u, de oven maakte zichzelf schoon.." En dat een brandweer daarop antwoordt: "Geeft niets, heb ik thuis ook. Lekker makkelijk."

28 AUG 2005
ZONDAG (Z)

Kapper, koekjes en Katrina

Ik ben gisteren naar de kapper geweest! En ik weet nog niet wat ik er van vind. Vond het best eng om naar de kapper te gaan, want er moest best veel van af vond ik zelf. Bij de kapper aangekomen, kreeg ik een kapster toegewezen die eigenlijk alleen maar Spaans sprak. Dit maakte het erg ingewikkeld, omdat ik het al moeilijk genoeg vond om in het Engels uit te leggen wat ik precies wilde, laat staan dat ik het moest uitleggen aan iemand die zelf geen Engels sprak! Ik kon nog wel vrij goed uitleggen hoeveel centimeter er ongeveer af moest, maar ze begreep toch niet helemaal hoe ik het van achteren wilde. En tsja .. dat deel zie je nou juist niet als je bij de kapper zit! Gelukkig krijg ik erg leuke reacties op mijn nieuwe kapsel. Mijn haar is een beetje in laagjes geknipt. Maar is nog wel een beetje wennen...

In de war van mijn kapper-incident, ben ik heel huiselijk koekjes gaan bakken. Chocolate-chip cookies. Heel snel klaar, en errug lekker. Terwijl ik in de keuken sta, zie ik op de achtergrond de voorspellingen over Katrina. Katrina is de orkaan die op maandagochtend in de vroegte over New Orleans zal heen razen. Iedereen in New Orleans wordt dringend verzocht de stad te verlaten. Het lijkt net de film "The Day After Tomorrow". Maar het is echt. En de orkaan komt ook echt. Blij dat wij ons weekendje New Orleans in ieder geval nog even hadden uitgesteld.

27 AUG 2005
ZATERDAG (O)

Freija

De telefoon gaat en opa vertelt dat hij een sms heeft ontvangen uit Norwich. Zijn bloemen waren aangekomen, moeders was blij en zij bedankt hem. En nog ander nieuws, ze hadden een naam voor hun wolk van een baby! Freija Lilly Fern.

Voor wie benieuwd is waar de naam Freija vandaan komt, raad ik Wikipedia aan. Voor wie benieuwd is wat deze Freija in haar mars heeft, blijf haar log volgen!

26 AUG 2005
VRIJDAG (Z)

Hmmmmm!

Gisterenavond heb ik gegeten bij Gramercy Tavern. Ik had wel gehoord dat je er lekker kon eten, en ook dat het niet goedkoop was, maar verder ging ik er geheel onvoorbereid naartoe. Ik wist dus niets van de goede recensies en de lovende woorden en wilde graag zelf een oordeel vellen.

En het was lekker! En het was bijzonder. En het was duur. Een 3-gangen-menu voor $76, exclusief de wijn, exclusief de fooi. Heerlijke combinaties op een zeer gevarieerde menukaart. Helemaal vooraf een hors d'oeuvre de maison, tussendoor een soort spoon de maison en achteraf nog een muffin van het huis voor mee naar huis. Zo werd het dus toch eigenlijk een 6-gangen menu.

Het smaakte heerlijk. En daar moest natuurlijk ook een bijpassend wijntje bij. Een avond vol lekkers, met aan het eind een iets minder lekkere rekening ($150 per persoon, inclusief fooi). Maar daar krijg je dan ook wat voor!

En die rib uit mijn lijf was ik vanochtend al weer gauw vergeten door een ochtendoptreden van Joss Stone, recht voor mijn werk. Pas 18 jaar, maar een strotje van goud. Ze brengt een paar erg lekkere nummers ten gehore. Bijna net zo lekker als het eten bij Gramercy Tavern. Hmmmmm!

25 AUG 2005
DONDERDAG (Z)

Soul, with a capital $

Vandaag wat moeilijker wakker worden dan normaal, want net iets te laat naar bed te gaan door alle excitement over ons nieuwe nichtje en van een super optreden van "Tower of Power" in the BB King Club.

De leden van Tower of Power zijn al wat ouder, maar met vijf blazers en een swingende zanger, zorgen zij nog steeds voor de voetjes van de vloer. De rest van de band is ook niet mis te verstaan, dus wordt deze doordeweekse avond flink gedanst. Iets wat niet geheel vanzelfsprekend is vanavond, want om de één of andere reden is gekozen om vanavond allemaal extra tafels in BB King's club neer te zetten, waardoor het grootste gedeelte van het aanwezige publiek vanavond zit in plaats van op de dansvloer staat. Onbegrijpelijk, gezien het feit dat dit nou juist muziek is waarbij je niet stil kan blijven zitten.

Het concert begon om half elf en iets voor twaalven houdt Tower of Power het al weer voor gezien. Dat is kort! Geen voorprogramma (kan ook een pré zijn), geen lange toegift. Omdat het concert zo goed is, komen ze er mee weg. Desalniettemin is $30 voor 1 uur spelen snel verdiend!

24 AUG 2005
WOENSDAG (O)

*

Het hing al een tijdje in de lucht. Beter gezegd, het zat al een tijdje in de buik van mijn zus. Iets meer dan negen maanden, waarin de tijd werd doorgebracht met zwemmen, trappen en luisteren naar muziek en verhalen.

Tot vandaag wisten we niet of roze of blauwe muisjes meegenomen zouden worden naar Engeland. We wisten enkel de voorlopige naam: *. Dat sloeg voor moeders op de groeiende "bump" in haar buik. En voor de nerdy oom sloeg het op een wildcard: het kon alles worden.

Na een voorspoedige bevalling weten we vandaag sinds 21:35 Engelse tijd dat het ging om het "mooiste meisje van de wereld". Dat weten we over de hele wereld: in Norwich, in Zeist, in Driebergen en in New York. En niemand die het erg vond om daar voor wakker te worden gemaakt!

Volgende maand gaat deze nieuwbakken oom op visite. Dan komt hij langs voor de lieve, trotse glimlachen van moeder, dochter en vader. En dan fluistert hij zachtjes haar naam, waar hij nu nog enkel naar kan raden.

Kijk en lees verder op de blog van "Jubilee Baby" (werktitel).

23 AUG 2005
DINSDAG (O)

iPod

Zeg muziek. Zeg design. Zeg dan ook iPod, de mp3-speler van Apple. Niet meer dan een fraai ingepakte 60GB harddisk met een batterij, een kleurenbeeldscherm, een draaiwiel en wat chips, maar voor menig iPod-bezitter het bewijs van goede smaak en trendiness van jewelste.

En wij hebben nu ook een iPod.

We schreven het zaterdag al. In een overvolle Apple-winkel kochten we onze iPod. Met een paar extra's, want wat bij de eerste iPods standaard was (i.c. een beschermhoesje, firewire-kabel) daar moet tegenwoordig apart voor betaald worden. Maar dan heb je ook wat: genoeg ruimte voor meer dan een maand aan non-stop muziek! En dan heb ik het nog niet eens over de podcasts die ons leven straks gaan opleuken.

Het is nieuw en wennen. Het voelt zelfs onervaren. Het gevoel van een zelfbewuste met-de-trend meehopper. Maar het went snel. Zo wordt deze blog gescheven, terwijl de iPod vrolijk z'n nummertjes draait. Maar de twijfel slaat snel toe. Is de naar een borst gemodelleerde iPod eigenlijk een "zij"? En moeten we spreken van "haar nummertjes"? En "draait" een iPod net zoals de pick-up en cd-speler? Gelukkig wel toch?

Dankzij Hella, onze Mac aficionado op visite, zijn we nu bekend met de ins and outs van onze tamagotchi. En hebben we uitgeprobeerd en gemerkt dat het weinig uitmaakt of een iPod nu specifiek voor Mac of Windows is ingericht. Het mag duidelijk worden: net als bij Lego gaat het hier om erg leuk speelgoed in frisse kleuren. Bovenal kun je genieten van muziek en foto's. En kun je ongeneerd met dit speelgoed naar buiten. Ook als je ouder bent dan 18 jaar.

22 AUG 2005
MAANDAG (Z)

Een culinair bedankje

Hella's verblijf in New York is omgevlogen. Morgen gaat ze alweer terug naar Nederland. Het zijn een paar erg leuke dagen geweest! En hoewel dat natuurlijk helemaal niet nodig is, trakteert Hella ons op een lekker etentje. Zodoende zitten we rond half acht bij het ons goed bekende restaurant Breeze. Het eten is altijd zo lekker en de borden zijn zo mooi opgemaakt; een erg mooi (en lekker!) kado dus!

Hella en ik nemen als drankje een "Frozen Virgin". Dat is een ijskoud vruchten- drankje, zonder alcohol, maar ziet er toch uit als een erg exotische cocktail. Onno heeft een ice-tea met een mooi roze kleurtje. We toosten op de gezellige afgelopen paar dagen.

Aangezien Breeze helaas niet bekend staat om z'n goede toetjes, gaan we voor het desert twee blokken verder, naar de Ben & Jerry's winkel. Onno en ik proberen daar een nieuwe smaak uit, genaamd "Fossil Fuel". Heerlijk! Een goede afsluiting van een gezellig bezoek. Goede reis terug morgen, Hella!

21 AUG 2005
ZONDAG (Z)

Crash

Wat is er lekkerder dan op zondag lekker in het gras van Central Park liggen? Precies. En daarom gaan we met z'n drieën na een uitgebreide brunch richting Central Park, ter hoogte van 72nd Street. Van mensen die sporten, lopen we naar een roller-disco, naar een openlucht concert. Voor dit openluchtconcert moet je wel kaartjes hebben, dus we kunnen alleen meegenieten van de Midden-Amerikaanse klanken, niet van de bijbehorende beelden. Die zijn slechts achter de grote hekken te zien. Aan het gegil van honderden mensen te horen, is het een band die erg populair is. Ons zegt het echter niets, maar het geeft caribische sferen in het park.

Wat verder in het park ploffen we neer in het gras. Naast een vijver, waar veel mensen met radiografisch bestuurbare zeilbootjes bezig zijn. Daar zit ook een saxofonist, die ons met zijn muziek voor een moment in slaap weet te soezen. Hij speelt, speelt en speelt zelfs nog steeds als we weer wakker worden. Ietwat groggy van de zon staan we loom op om richting Union Square te gaan.

Vanavond gaan we naar de film "Crash", die 's avonds alleen nog maar bij een bioscoop aan Union Square draait. Net op tijd komen we de bioscoopzaal binnen. Net op tijd voor een goede film die zeker niet de titel "feel-good movie" verdient. De film is bloedserieus. Over vooroordelen, racisme, onzekerheid, onderdruktheid, onrecht, verbitterdheid en kansen die sommige mensen wel hebben en krijgen en anderen niet. Met acteurs die karakters goed neerzetten. Soms pijnlijk realistisch neerzetten. Met een erg goed scenario over verschillende levens die elkaar op soms absurde manieren raken. Een goede film dus, die je helaas alleen niet bepaald met een opgewekt gevoel de bios doet verlaten.

Gelukkig hebben wij thuis de iPod muziek-quiz, die ons weer in een opperbest humeur brengt.

20 AUG 2005
ZATERDAG (Z)

The Light in the Piazza

Vandaag beginnen we lekker rustig met een brunch en dan winkelen. Op naar Prince Street in SoHo. Naar de zeer gevarieerde winkels, gezelligheid, lagere prijzen, een eigen (ietwat kleinere) Bloomingdales, maar ook heel veel mensen. Zeker op zaterdag.

We stoppen onder andere bij een winkel met allemaal hele grappige T-shirts. De winkel is een soort dependance van de winkel "Yellow Rat Bastard" waar ze ook een erg groot assortiment aan T-shirts hebben. Voor elk wat wils. Persiflages op Hello Kitty, old skool shirts en zowaar ook met opdruk van C.B.G.B!

Wat later komen we bij ons motief voor Prince Street: de Apple-store. Hella wil spullen voor haarzelf en haar familie kopen en ik wil toch ook wel eens gaan kopen waar Onno en ik het al tijden over hebben. Een iPod. 's Ochtends hebben we nog advies ingewonnen van onze Apple-expert Hella en ik ben helemaal zeker: een iPod in fraai wit. Het is superdruk, wat nog maar eens duidelijk maakt hoe populair dit merk (met name de iPod) hier is. Een klein uurtje later lopen we alledrie met een gevuld Apple-tasje naar buiten. De iPod-missie is gelaagd!

Voor de avond hebben we kaartjes voor de musical The Light in the Piazza. Het verhaal gaat, in het kort, over een moeder en een dochter die op vakantie zijn in Italië. De dochter (Clara) komt in Florence een knappe Italiaan tegen (Fabrizio) en deze twee mensen worden verliefd op elkaar. Clara's moeder is het hier in eerste instantie niet mee eens. Want wat Fabrizio en zijn ouders niet weten, is dat Clara vroeger een ongeluk heeft gehad, waardoor zij emotioneel en geestelijk zo'n 10 jaar jonger is dan zij daadwerkelijk is. Om Clara niet weer gekwetst te laten worden, verbiedt ze de liefde tussen de twee. Wanneer zij echter inziet hoezeer deze mensen van elkaar houden, stemt zij toch in met een huwelijk. Het is een musical met fantastische zang (waar de hoofdrolspeelster ook een Tony-award voor heeft gekregen), hele mooie decors (speelt zich geheel in Italië af), met humor, met een mooi verhaal èn met mooie muziek De musical in New York is niet goedkoop, maar deze musical was het dubbel en dwars waard!

19 AUG 2005
VRIJDAG (O)

Open Letter (to a Landlord)

De rock-tempel van New York heet geen Madison Square Garden. Ook geen Blue Note. Het is C.B.G.B. Helaas stond deze uitgaansgelegenheid de laatste tijd in het nieuws vanwege een rel met de verhuurder van het pand, waardoor de tent zou moeten sluiten.

Wat Paradiso voor Amsterdam is, Tivoli voor Utrecht, dat is C.B.G.B. voor New York. Een club met een rijke historie. Muziekliefhebbers in de stad konden dan ook hun oren niet geloven bij het horen van dit nieuws. In de media werd herrie geschopt en artiesten werden voor optredens en aandacht gevraagd.

Eén van deze bands is Living Colour. De band komt uit New York en brak door dankzij het podium van C.B.G.B. Sinds die tijd is de band beroemd geworden met hits als "Glamour Boys" (1988) en "Love Rears Its Ugly Head" (1991). "Love Rears.." is een klassieker die door veel bands worden gecoverd. Sterker nog, elke band waarin ik speelde, had dit nummer in het repertoire.

Donderdagavond sta ik om 19 uur in de rij voor kaartjes. Door verkeerde informatie veel te vroeg, maar daardoor ook helemaal vooraan in de rij. Zal ik wachten tot 22 uur? Of zullen we vanavond toch wat anders gaan doen? Terwijl ik wacht tot Zanima vanuit haar werk bij de club komt, bekijk ik de plensbuien en de filmende televisieploegen. Dan blijkt net na aankomst van Zanima dat de deuren opengaan en we eigenlijk zo naar binnen kunnen. Met kaartjes op zak stappen we een kaal, bestickerd en beposterd hol binnen: C.B.G.B.

Na een flink hard voorprogramma stappen de mannen van Living Colour op het podium. Direct scherp. Direct warm gedraaid. Direct lekker en meteen genieten! Met minder en meer bekend werk (WMV). Naast de muziek hebben ze een boodschap. Voor ene George W. Bush. Voor het publiek. En over de club. Hun hit "Open Letter (to a Landlord)" (1989) leek geschreven voor dit moment en deze plaats: C.B.G.B. anno 2005. Woord voor woord zingt het publiek mee.

Helaas komt aan alles een einde. Ook aan dit onvergetelijke optreden. Maar voorlopig nog niet voor C.B.G.B. Het plan om van de club een museum te maken is van de baan en het geschil om achterstallige huur is van tafel. Liefhebbers van binnen en buiten de stad kunnen hier nog lange tijd van beginnende en bekende bands genieten.

Bekijk ook de reportage van ARD Morgen Magazine.
Jawel, Onno is twee keer heel wazig in een shot te zien!

18 AUG 2005
DONDERDAG (O)

Big Fish

Tot de iconen van de stad New York behoort de Brooklyn Bridge, de brug van Manhattan naar Brooklyn. Een toeristische attractie die we nog enkel op afstand hadden aanschouwd. Vandaag was d'r een mooie gelegenheid om (eindelijk) eens langs te gaan. Vanavond wordt namelijk in het park aan de voet van de brug een film vertoond.

Zodra Zanima uit haar werk thuis is, gaan we op pad. Samen met haar vriendin Hella, die een kleine week op bezoek is. Eerst langs een broodjeszaak en dan met de metro naar High Street. Als we daar weer boven de grond komen, is het al donker en dat betekent opschieten, want de film begint zodra het goed donker is. Via een kleine dwaling door de buurt arriveren we net op tijd bij het park.

Handdoeken uitgespreid. Ondertussen-kleffe broodjes in de hand. De film begint! Big Fish is het verhaal van een zoon die de fantastische verhalen van zijn vader in twijfel trekt en op diens sterfbed de waarheid wil achterhalen. Als in eerdere films weet Tim Burton een bijzondere wereld te portretteren en een snaar te raken. Ook voor hen die de film al eerder gezien hebben.

Een film met verbeeldingskracht op een plek die eveneens tot de verbeelding spreekt. Boven ons torent de brug uit. Aan de overkant van de rivier de skyline van Manhattan bij nacht. Sirenes die over de brug te hulp schieten. Helicopters die over en onder de brug doorvliegen. Zo tref je zelden een bioscoop! Kortom, wat is een betere plek om deze avond te zijn? Big fish voor onze neus. Big fish naast ons in de rivier.

17 AUG 2005
WOENSDAG (Z)

Sportschoenen op kantoor

Iedereen weet nog waar hij of zij was op 11 september 2001. Ik begeef me nu tussen mensen die daadwerkelijk ìn New York waren of, in sommige gevallen, daadwerkelijk ìn het World Trade Center waren. Buiten "Ground Zero" en andere herdenkingsmonumenten in NYC, zijn er - zonder dat je het meteen op zou merken - nog veel meer dingen die je doen herinneren aan die ene dag.

Zo zijn er extra fire drills om te blijven oefenen hoe snel je alle mensen uit zo'n hoge toren naar buiten kan krijgen. Zo zijn er brandtrappen met alle nieuwste snufjes, waardoor bij forse brand de trappenhuizen langer rookvrij blijven. Zo zijn er sportschoenen op het werk.

Op het moment van bijvoorbeeld een brand in een hoge torenflat, stoppen alle liften. Hoe hoog je ook zit, je zult de trap moeten nemen. Bij elk kantoor wordt een plek afgesproken waar men in een dergelijk geval naartoe moet rennen. Een plek buiten het gebouw, waar iedereen bijeen kan komen, om ook elkaar te kunnen tellen (wie is er wel, wie is er niet) en elkaar in de gaten te kunnen houden. Bij ons is dat de dichtstbijzijnde Starbucks. In een situatie zoals laatst in Londen, worden alle metrostations afgesloten en is er bijna geen verkeer mogelijk.

Sportschoenen zijn makkelijker dan hakken als je een brandtrap af moet lopen, zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde Starbucks wilt lopen danwel naar huis moet lopen. Nooit gedacht dat mijn sportschoenen om die reden op mijn werk zouden belanden.

16 AUG 2005
DINSDAG (Z)

Whoho Blackberry Bam-Ba-Lam

In mijn eerste maand in New York, werd ik - net zoals de rest van kantoor New York - blij verrast met een nieuw speeltje. Het zag er best mooi uit, zwart, met maar twee knopjes (sorry: een knopje en een wieltje), met allemaal toetsjes met letters en cijfers er op en met een mooi kleurenschermpje. Ik voelde me de koningin! Ik had een nieuw speeltje! En ik ontdekte zelfs dat er een spelletje op zat. In plaats van een sms-duim, zou ik nu blackberry-vingers kunnen krijgen. Het leek zo super handig en je zou altijd bij je e-mail kunnen. Het leek ook te mooi om waar te zijn.

Vrij spoedig na ontvangst van deze "zwarte bes", gingen Onno en ik op vakantie. Mijn eerste vakantie met een blackberry. Ik mocht niet klagen, ik werd redelijk uit de wind gehouden, maar de verleiding was toch al erg groot om in ieder geval elke dag even op mijn nieuwe speeltje te kijken.

Een paar maanden later, is deze zwarte bes al zo ingeburgerd, dat men (inclusief cliënten) er gewoon vast op rekent dat je alle berichten op je blackberry nog wel ziet. En dan zou je er natuurlijk ook nog wel even op kunnen reageren. Hoe verheugd was ik dan ook toen ik een zaak kreeg met een cliënt in Singapore. Door het tijdsverschil kon ik bij het wakker worden al een hele mailbox vol verwachten! Dat stond garant voor het goede been (leuke/geen/verwachte mails) danwel het slechte been uit bed (te veel/vervelende/moeilijke mails). Bovendien werkt de zwarte bes ook best een beetje verslavend ("Ik kijk alleen nog even of Mr X al gereageerd heeft...").

Bereikbaarheid is fijn, maar soms is vrije tijd zonder zwarte bes ook wel erg lekker. Ach, het is ook maar in hoeverre je dit apparaatje een rol laat spelen. In het weekend heb ik toch liever een bos-bes.

15 AUG 2005
MAANDAG (O)

Hell's Kitchen

De Nederlandse invloed in New York was mij bekend sinds ik van "Nul tot nu" had gelezen. Dit stripboek over de vaderlandse geschiedenis gaf een scenario van Amerika als we het onder Hollands bestuur was gebleven. En het boek verhaalde over de verbastering van Breukelen tot Brooklyn.

Telkens duiken in de New Yorkse geschiedenis Nederlanders op. Ook in de geschiedenis van de wijk waar we in wonen. Toen de Nederlanders in de 17e eeuw voet aan land zetten, troffen zij op deze plek schone natuur aan met weiden en beken. Zij noemden het daarop: Bloemendael. Wij wonen echter niet in Bloemendael, nee, wij wonen in Hell's Kitchen. Een naam met een donkerder klankkleur.

Meerdere verhalen doen de ronde over het onstaan van de naam, maar in de meest geaccepteerde versie speelt een Nederlander de hoofdrol. Maar natuurlijk! In de ruige buurt was een rel aan de gang op 39th street nabij 10th Avenue. Een broekie bij de politie merkte tegen zijn door de wol geverfde collega op: "The place is hell itself". Hier reageerde de Hollandse collega Fred op met: "Hell's a mild climate. This is Hell's Kitchen."

14 AUG 2005
ZONDAG (O)

Hudson Valley (2)

De terugweg vanuit Hudson Valley leek eenvoudig: volg route 9W langs Marlboro, Newburgh naar West Point. West Point is de militaire academie van de Verenigde Staten en ondermeer bekend uit de mini-serie North & South van weleer. Helaas valt in het donker weinig van de weg af te zien. Sterker nog, het zijn enkel de verkeersborden die wijzen op overstekende soldaten die wijzen op enige militaire aanwezigheid.

Vanaf West Point pakken we weer interstate 87, maar ditmaal zuidwaarts. Weer de Tappan Zee Bridge over en we liggen ruimschoots op schema om de auto voor 23u in te leveren. Net na de brug kunnen we de afslag naar de 9 pakken of de weg volgen naar New York City. Wat zou je doen?

Een minuut nadat we de afslag zijn gepasseerd, weten we dat we op de heenweg via de 9 zijn gegaan. Maar ach, de snelweg naar New York City, daarmee komen we d'r ook wel. We komen ook richting de stad. We komen zelfs bij het Yankee Stadium in de Bronx. Daar verlaten we de 87, omdat we anders via de brug (en extra tol) in Queens uitkomen.

Eenmaal vanaf de snelweg lijkt de tijd sneller te gaan. En de wegwijzers minder aanwezig. We rijden zelfs verkeerd! Met een blik op een detailkaart van de stad (dank DoWeb!) stippelen we een nieuwe route uit en geven gas. Door de Bronx. Door Harlem. Langs Central Park over 5th Ave.

Onderaan Central Park hebben we nog een kwartier om vier avenues en tien straten lager te geraken. Voor de zekerheid bellen we met Budget dat we in aantocht zijn. Daar hebben ze geen boodschap aan, want stipt om 23u gaat de deur dicht. We rijden vrolijk doch vastberaden door. Op Broadway rijden we in het licht van Times Square zuid naar de 49th Street. Daar staan we twee keer voor een rood verkeerslicht in de rij. Vol van adrenaline rijden we de auto om één voor elf bij de Budget naar binnen.

Je zou zeggen: op tijd. De klok in het kantoor van Budget sprak anders: te laat. Aargh! Wie stelt de klokjes van de auto in?!? Gelukkig kunnen we de auto nog voor middernacht inleveren bij het filiaal op 43th Street tussen 2nd en 3th Avenue. Via het kruispunt nabij ons huis rijden we naar de andere kant van het schiereiland. Daar zetten we de huurauto recht voor de deur, zodat ze weten dat we op tijd zijn. En dan blijkt dat we voor minder dan $40 de hele dag hebben gehuurd. Een bedrag dat het niet waard is om stennis te gaan trappen. Het gebrek aan klantvriendelijkheid en het instructieboekje mogen ze lekker houden.

Warm van de opwinding en moe van de dag lopen we door de hitte van de stad naar huis. Langs het Chrysler-gebouw en dan 42nd street af. Voorbij het drukke Times Square en de rij bij de B.B. King-club. En dan zijn we weer thuis, na een dagje "Hudson Valley".

13 AUG 2005
ZATERDAG (O)

Hudson Valley (1)

Vanmorgen wisten we twee dingen zeker: we gaan een huurauto ophalen bij Budget op 49th Street èn we gaan de Hudson Valley in. Op een stralende zaterdag waar de temperatuur 's middags met gemak over de 35° ging.

Met ons bleken vele andere mensen het idee te hebben opgevat om een auto te huren. Het gevolg: een wachttijd van een dik half uur voor je een auto kunt ophalen. Als je een reservering hebt. Daar komen de beleefde, franzige toeristen na ons pas achter als ze op hun beurt vragen of ze een auto kunnen huren en geen reservering hebben.

Na het invullen van de verplichte paperassen kunnen we buiten wachten en zien we hoe onze huurauto de autolift wordt uitgereden. Geen auto in de verwachte compact klasse, zoals een Ford Focus, maar een flinke sedan. Een Ford Taurus alles erop en eraan. Na een kleine opfriscursus "rijden met automaat" rijden we de straat op, richting de West Side Highway.

Langs het water van de Hudson rijden we stad uit. In de verte zien we een vervaarlijk hoge brug de rivier kruisen: hoog op dunne poten. Gelukkig hoeven we deze brug niet over! Nog geen tien minuten na ons vertrek rijden we al door stedelijk groen, dat wordt gevolgd door landelijker groen. Het stedelijke beton is eigenlijk zo achtergelaten.

Tijd voor het eerste tolpoortje van de dag. Raampje open, geld afgeven, raampje dicht en weer doorrijden. Het lijkt het begin van een (vervelende) grap over een hotelgang met vele deurtjes. Maar even later wordt duidelijk waarom tol wordt geheven: voor een prachtige hoge brug. Exact, de brug die eerder enig ongemak veroorzaakte! Met een aardige snelheid ben je gelukkig zo op en over de Tappan Zee Bridge. Niets aan de hand behalve een prachtig vergezicht.

Even verderop interstate 87 stoppen we voor enig lekkers en een goede kaart van New York State. Met de kaart erbij volgen we de 87 naar het noorden en pakken later de 55 naar Poughkeepsie. Even daarvoor de Mid Hudson Bridge over en weer noordwaarts naar ons doel voor vandaag: Hydepark.

Hydepark en omgeving zijn bekend om de fraaie uitzichten over de rivier en bovenal om de van oorsprong Nederlandse families Roosevelt en Vanderbilt die hier woonden. Voor de familie Roosevelt en diens beroemde telg Franklin D. Roosevelt (FDR) staat een museum op diens geboortegrond. En met de in Washington opgelopen tik voor Amerikaanse historie en diens presidenten moeten we naar dit museum en bijbehorende landgoed.

Op deze dag wordt op het terrein de Social Security Act uit 1935 herdacht met een evenement in tent. Veel ouderen zijn aanwezig in t-shirts met leuzen over hun oudedagsuitkering en luisteren naar discussies, herdenkingen en liederen uit die tijd. Wij volgen later op de dag de tour die ons laat zien waar FDR is opgegroeid en heeft geleefd. De oprijlaan, welke hij door de polio nooit meer kon aflopen maar enkel nog kon bescheuren in zijn aangepaste Ford. De kamers, waar hoge gasten als Churchill sliepen. En ten slotte het graf van de president, die de Verenigde Staten door de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog loodste.

Minder dan tien minuten noordelijker ligt een buitenplaats, die ooit eigendom was van de schatrijke familie Vanderbilt. Het familiefortuin werd verdiend met treinmaatschappijen door William K. en daarna rijkelijk uitgegeven door de volgende generaties. De buitenplaats op Hydepark was indertijd zo overdadig dat bij verkoop van het landgoed geen koper kon worden gevonden. Het huis kijkt uit op de rivier en heeft aan de andere kant een fraai park. Even verderop ligt een Italiaanse tuin. Goed voor een wandeling en goed voor fraaie uitzichten.

Met al het fraais in het hoofd stappen we aan het eind van de middag in onze auto. Met o zo zalig: airconditioning! We verlaten Hyde Park en stoppen bij de eerste de beste Applebee's voor het avondeten en bij een tankstation voor wat benzine. Daarop vertrekken we op en top gevuld richting huis!

12 AUG 2005
VRIJDAG (Z)

From the Ocean

Vrijdag begint voor ons heel vrolijk, want de jongens van bij de Ocean, oftwel "The Beach Boys", treden 's ochtends voor mijn werk op. Het is weer afgeladen vol (met weliswaar een iets hoger leeftijdsgemiddelde dan Destiny's Child laatst) en The Boys geven waard voor het wachten: "Surfin' USA", "California Girls" (MP3), en dat liedje dat wij eigenlijk nog het beste kennen van die reclame voor toiletpapier "Barabara Ann" (MP3). Vanwege de drukte ga ik al gauw naar binnen om een poging te wagen om dan misschien van bovenaf (vanuit het raam op de vijftiende verdieping) nog een glimp op te vangen van het optreden. Onno waagt zich tussen het publiek, en krijgt nog een behoorlijke show te zien. Zelfs na 40 jaar dezelfde liedjes zingen, geven The Beach Boys nog een vrolijke show weg.

Voor na het werken staat gepland om (na even geborreld te hebben in The Rink Bar) te gaan eten op de tennisclub van één van de partners van kantoor New York. Zij is lid van die tennisclub en kan ons voor een keertje binnenloodsen om ons de club te laten zien en om bovenal erg smakelijk te eten. Want wat gaan we met z'n allen eten: kreeft! En hoeveel keren heeft Zanima kreeft gegeten; nul! Dat wordt dus spannend. In voorbereiding op vanavond heeft Onno mij een link naar een internetsite gestuurd waarop wordt uitgelegd hoe je kreeft moet eten. Jawel, de techniek staat voor niets.

Gelukkig blijk ik bij het daadwerkelijk opdienen van de kreeft niet de enige die geen idee heeft hoe dit beest opgegeten moet worden. Degenen die wel al eerder kreeft hebben gegeten hebben vaak al een volledig opengesneden kreeft voorgeschoteld gekregen. Vanavond mogen we het echter helemaal zelf doen! Met wat gereedschap en een heus slabbetje zou het dan allemaal moeten lukken. Het schept wel een band, een hele groep rond een ronde tafel, in een sjieke tennisclub die er super uitziet, waar iedereen in het wit tennist, en wij allemaal met een slabbetje om (een "bib"). Maar hoera; het lukt! Ik heb goed in mijn oren geknopen dat je dat groene spul uit de kreeft NIET moet eten, aangezien je dan min of meer het "afvoersysteem" van een kreeft opeet. ("What's the green stuff? It's the lobster's liver or more accurately, its digestive system. Although many people like to eat the "tomalley" it probably isn't a good idea because this is where pollution in the lobster's own meal choices would become concentrated in the lobster's body."). Wat dat betreft is een kreeft gelijk aan spare ribs; je mag met je handen eten, iedereen knaagt en kraakt lekker en je vingers mogen vies worden! En hier krijg je er zelfs nog een "bib" bij (met een mooie rode kreeft erop).

Al met al een prima eerste kreeft-ervaring. Persoonlijk vond ik de kreeft erg lekker. Hoewel ik niet geheel begrijp waarom dit nou zo'n bijzondere delicatesse wordt gevonden. Maar zoek je een keer een mogelijkheid tot lekker eten en toch ook lekker bezig zijn: kreeft is your thing!

11 AUG 2005
DONDERDAG (O)

Freegans

Ooit hoorde ik dat elke rijstkorrel die in de pan achterbleef een jaar ongeluk zou betekenen. Een chinees gezegde, dat duidelijk maakt dat elke rijstkorrel telt. En een gezegde dat poogt om overbodig verbruik van rijst te voorkomen. Sindsdien doe ik mijn best om afgepast rijst te koken. En ongeluk te voorkomen.

Vandaag las ik in de Metro over een groep mensen die van mening zijn dat te veel rijst wordt weggegooid. En niet alleen rijst. De zogenoemde "freegans" willen andere mensen aansporen om na te denken over massa(over)consumptie, omdat het een (over)belasting betekent voor de natuur. Opmerkelijk aan de freegans is de wijze waarop zij aandacht trekken: zij laten hun gelijk zien door te leven van andermans voedselrestanten. Zij trekken door de stad en halen hun voedsel uit afvalzakken van anderen en containers van restaurants. En kennelijk kunnen ze van dit "dumpster diving" best leven.

Ik vraag mij echter af hoe lang de freegans hier deze voedselverzamelingsvorm kunnen voortzetten. Hoe lang staat de gezondheidszorg toe dat mensen voedselrestanten eten? De herkomst en toestand van het voedsel is lastig te achterhalen en een ziekte of vergiftiging laat zich raden. Gaan verzekeraars dit dieet uitsluiten van hun polis? Maar misschien is het eerder de politie die ingrijpt. Hoe lang staat de politie het toe dat mensen in vuilniszakken gaan graaien? Niet iedereen zal direct begrijpen dat het om een nobele freegan gaat in plaats van een zwerver of een detective.

Vanavond zal ik net als anders koken: lekker en voldoende. Geen resten en geen rijstkorrels in onze vuilniszak. Misschien moet ik daar een sticker op doen: "No waste inside." Hoewel dat wat raar staat. Maar ik wil voorkomen dat een freegan zijn nek breekt om bij mijn vuilniszak te komen in zijn zoektocht naar die ene rijstkorrel. Want zoals geschreven, ik wil een ongeluk voorkomen.

10 AUG 2005
WOENSDAG (O)

Tao and the City

Al ben je niet in New York gekend, je kent meer van de stad dan je weet. Vele televisie-series hebben zich in dit stadje afgespeeld. Denk aan de Cosby Show, Friends, Seinfeld, Mad about You en bovenal: Sex and the City. In deze laatste serie komt naast de vier vrouwelijke personages ook de stad uitvoerig in beeld. Dat besef je vooral als je de stad kent en de serie in de herhaling ziet.

Wat de serie bovenal laat zien van de stad, is wat zich binnen de gebouwen afspeelt. Naast het geklets van de hoofdrolspeelsters komen soms knusse en soms overdreven hippe interieurs langs. Dat is allemaal te-le-visie, ik zeg het je!

Niet dus. Restaurant Tao is zo'n plaats waar het beter is dan in de serie. Door twee zware deuren traden we met Armanda (nicht van Zanima) binnen en kregen van de maître d' een buzzer voor wanneer een tafel beschikbaar komt. Tot die tijd kunnen we in de gedimde bar alvast het decor proeven. Aan de achterzijde van het restaurant staat een enorm Buddha-beeld met aan beide zijde ruimte voor een dj. Aan het plafond hangen enkele grote vellen met teksten in oosters schrift en daarnaast kroonluchters in de vorm van wierookspiralen, zoals deze ook in tempels in Hong Kong hangen. Een inrichting waar met gemak een film of videoclip kan worden opgenomen. De muziek is d'r in ieder geval alvast naar.

De bediening is attent en behulpzaam en het eten is om over te bloggen: erg goed! Het smaakt bijzonder goed en wordt met gevoel voor de smaak opgediend. The Zen chocolate parfait is een ware, zij het stevige, aanrader als toetje. Het is niet verwonderlijk dat dit restaurant enige jaren na de opening nog steeds loopt als de spreekwoordelijke trein. En het is al helemaal niet verwonderlijk meer dat aflevering 51 van Sex and the City zich voor een deel afspeelt in Tao.

9 AUG 2005
DINSDAG (Z)

Mr. Smith

Elke dinsdag is het op kantoor om 3:00 pm tijd voor Engelse les. Tijd voor Mr Smith. Mr Smith is een Amerikaan op leeftijd, die nog veelvuldig les geeft. Op Columbia University, maar ook op allerlei advocatenkantoren, waaronder die van ons. In groepjes van 2-3 personen wordt elke week een door Mr. Smith nieuw voorbereide les behandeld. Lessen met onderwerpen variërend van nieuwe hondenrassen (bijvoorbeeld de labradoodle en de schnoodle) tot podcasting en van Ayaan Hirsi Ali tot loodgieters, met bijna altijd een bepaalde verwijzing naar Nederland. Mr. Smith neemt actuele onderwerpen als uitgangspunt, met hier en daar Nederlandse gerelateerde onderwerpen. Hoe kun je leuk uitgaan in Amsterdam, hoe kijkt men in het buitenland aan tegen iemand als Ayaan Hirsi Ali en welke Nederlander is nou weer in opspraak geraakt? Een manier van lesgeven waardoor er erg snel een discussie op gang komt, wat dat ene uurtje Engelse les om doet vliegen.

Ondanks zijn leeftijd is Mr. Smith eigenlijk erg hip en bovenal een echte New Yorker (hoewel hij zelf zegt dat die niet echt bestaan, aangezien niemand in New York ècht uit New York lijkt te komen). Zo komt hij binnen met zijn iPod, drinkt liters Coca Cola en is hij op de hoogte van de hipste buurten van New York City. Naar eigen zeggen houden de jonge mensen, waar hij steeds tussen werkt, hem jong.

Engels is niet de enige taal die Mr. Smith rijk is. Elke week leren we niet alleen nieuwe dingen van hem, maar ook over hem. Zo hebben we inmiddels ontdekt dat hij ook een beetje Nederlands spreekt, hij vloeiend Spaans spreekt, hij Japans heeft gestudeerd, hij het Hebreeuws beheerst èn dat hij niet zomaar een leraar is, maar een heuse professor.

Met al die Nederlanders op ons kantoor wordt er op het werk eigenlijk alleen met cliënten en tijdens de lunch (waar ook Amerikanen bij zitten) Engels gesproken. Het is dus zeker niet overbodig om eens per week dat uurtje Engelse les te hebben. Een uurtje voor opleiding, maar ook zeker voor leuke discussies. Wat dat betreft mag Mr. Smith vanaf volgende week wel twee uurtjes komen!

8 AUG 2005
MAANDAG (O)

De hort op

Het weekend is ideaal om de hort op te gaan. Na weekenden waarin we hebben geluierd of de stad hebben verkend, willen we komend weekeinde de stad uit. Dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan.

Waar gaan we naar toe? En hoe? En hoe vervoeren we ons ter plekke? Verhalen van Zanima's collega's en anderen en de Lonely Planet leveren leuke ideeën op voor lokaties: Miami, de Niagara watervallen of Washington om wat te noemen.

Veel van deze reisbestemmingen vereisen een onhollandse aanpak. Veel grotere afstanden moeten worden overbrugd. Neem als voorbeeld de Niagara watervallen. Deze liggen aan de westkant van de staat New York nabij Buffalo. Reistijd per auto of trein: meer dan zeven uren. Reistijd per vliegtuig: meer dan een uur en een kwartier.

Een eigen auto is in de stad zeker geen gemis, maar bij even de hort op gaan toch wel. Even geen gehannes met openbaar vervoer en even in eigen tempo. Het lijkt ons weer even ideaal!

Alles komt bij elkaar in ons plan voor komende zaterdag. Toch de stad uit. Toch niet te ver. Toch met een eigen auto. En een stuk rijden in New York City voor we de stad uit zijn. Lees het (spannende) vervolg op zondag!

7 AUG 2005
ZONDAG (Z)

Luie zondag

Na een week hard werken, kan de zondagsrust soms ineens heel aangenaam zijn. 'Tuurlijk, het weekend willen we ook graag gebruiken om van alles en nog wat te zien in en rondom New York, maar soms is het ook wel lekker om een keer aan die luiheid toe te geven.

Voor ons beide is deze week erg hectisch geweest. Onno heeft de nodige kilometers met zijn vader afgelegd in Washington en New York (incl. mij ophalen van JFK en z'n vader wegbrengen naar Newark), en ik heb een stevige werkweek achter de rug. Vol nieuwigheden en andere events en impulsen: hotelkamers, laat thuis, roomservice, kantoor Rotterdam, kantoor Amsterdam, veel collega's weerzien, business class vliegen, blijheid en champagne als de zaak goed afgerond is. Een luie zondag klinkt dan ineens erg goed in de oren.

Tijd voor een boekje (momenteel "Can you keep a secret?" van Sophie Kinsella), tijd voor een dutje, weer tijd voor elkaar. Lekker brunchen met bruschetta à la Italia en broodjes à la Mol en natuurlijk het bijwerken van onze blog. Muziekje op de achtergrond en alles een beetje laten bekomen. Helaas is het niet een geheel luie zondag voor Onno, want hij heeft nog iets te schrijven...

Uitspatting van de dag is een 'ritje' in de lift van onze flat. Ik lees namelijk op mijn broers site een stuk over "elevator hacking". Blijkbaar is het bij diverse liften zo dat je direct naar je verdieping gaat door de knop 'door close' tegelijk in te drukken met de knop voor de verdieping waar je graag naartoe wilt. Ook al stappen er na jou nog tien mensen in die naar andere verdiepingen willen. Dat is handig! In ieder geval om een keer te stangen; 's ochtends vroeg is iedereen daar waarschijnlijk al erg voor in "the mood"! Onno en ik lopen dus meteen naar de liften op onze verdieping om dit eens uit te proberen. Maar helaas .. het werkt hier niet. Of er moet nog één of andere toverspreuk bij uitgeproken worden. (Mocht iemand die weten, dan vernemen we die graag!).

6 AUG 2005
ZATERDAG (O)

Beeldvorming

Newark International Airport. Terminal C stands for Continental. Nadat ik mijn vader voorbij de douane richting de gate zie lopen, ga ik richting de Airtrain om op huis aan te gaan. Echter, die twee mensen bij de kaartjesautomaat staan vre-se-lijk te hanessen. Dan volgt de vraag aan mij: "Are you from New York?"

Het blijken twee toeristen te zijn die naar New York willen, maar ze weten niet naar welk station dat is. Een mooie gelegenheid om mij voor te doen als New Yorker! Het antwoord op hun triviale vraag is namelijk New York Penn Station, code 000. Voor wie midtown wil. Voor wie downtown wil, is de PATH-trein naar het WTC aan te raden. Zoiets hoorde ik ten minste de conductrice vertellen op weg naar het vliegveld.

De overstap van de Airtrain naar de NJ Transit-trein duurt lang en we raken met elkaar in gesprek. Zij uit Montreal, Canada. Ik uit Nederland. Zij juriste en tandarts. Ik zonder werkvergunning. Zij denken dat Nederland een veilig en open minded land is. Ik denk dat in Canada iedereen de voordeur openlaat. "Right, did you see Bowling for Columbine?" Ah ah ahh!

5 AUG 2005
VRIJDAG (Z)

6 uur extra

Vandaag is een extra lange vrijdag voor mij, want vandaag vlieg ik weer terug naar New York. Nadat ik gisterenavond pas laat terug was op mijn hotelkamer in het Bilderberg Hotel te Amsterdam, moe maar voldaan dat de zaak waarvoor ik naar Nederland was gevlogen goed was afgerond, gaat de wekker alweer om half 7. Gauw douchen, spullen pakken, ontbijten .. en dan staat de taxi alweer klaar, die me naar Schiphol zal brengen. Op Schiphol staan mijn ouders me al op te wachten, zodat we nog even anderhalf uur kunnen bijbabbelen onder het genot van een kopje koffie. Een langer samenzijn zit er helaas nu niet in, maar gelukkig weet ik dat hen over een maandje weer zal zien.

Na ongeveer één uur(!) in de rij voor de paspoortcontrole te hebben gestaan, kan ik meteen doorlopen naar de gate, want het is alweer tijd om te boarden. Helaas, geen tijd meer om nog even de business class lounge mee te pikken zoals op de heenweg, maar meteen het vliegtuig in.

Na een prima vlucht zonder vertragingen loop ik een half uur na landing al de aankomsthal in, waar ik zou worden opgewacht door Onno en z'n vader. Maar .. overal waar ik kijk; geen welkomstcomité. Verbaasd wil ik Onno proberen te bellen, maar merk dat mijn telefoon alleen werkt buiten de aankomsthal. En zelfs daar, lukt het me niet om hem te pakken te krijgen. Op zich ook niet zo gek, want Onno en z'n vader blijken dus wel degelijk in een aankomsthal -waar ook geen bereik is- te staan, maar niet diegene waar ik ben uitgekomen! Blijkbaar stond het op de schermen verkeerd aangegeven; uitgang C in plaats van A. Gelukkig is Onno zo slim om eens op onderzoek uit te gaan, en terwijl ik nog sta te telefoneren heeft hij mij toch gevonden.

Met de taxi gaan we met z'n drieën naar ons appartementje. Onderweg hopt Onno's vader nog even de auto uit nabij de Verenigde Naties, om daar nog even wat souvenirs te kopen. Thuis aangekomen plof ik lekker op ons bedje neer, want het plan is vanmiddag nog even wat te slapen, zodat we vanavond met z'n allen nog even wat leuks met z'n drieën kunnen doen, voordat Onno's vader weer terug naar huis gaat.

En we hebben zeker wat leuks gedaan! Vlakbij ons appartementje, is de BB King Club gelegen. The Man Himself treedt hier regelmatig op, maar het is ook hàt podium voor bekende en minder bekende bands op het gebied van blues, funk, rock en soul. Vanavond staat Ivan Neville op het programma. Bij binnenkomst gaan we eerst wat drinken in Lucille's Grill, waar Irving Louis Lattin optreedt. Een drummer, bassist en een gitarist (Irving), waarbij Irving ook de zangkunsten voor z'n rekening neemt. Heerlijk om hier te zijn; ik voel me meteen wakker! Lekkere blues in een heel gezellige atmosfeer.

Na een uurtje mogen we de hoofdzaal binnen. Zowel Ivan als het voorprogramma blijkt pure funk. Het klinkt erg goed. Alleen jammer dat Ivan erg lang op zich laat wachten en zijn voorprogramma Lettuce (helaas alleen instrumentaal) een ruime anderhalf uur laat spelen. Aangezien dit voor mij een vrijdag met 6 extra uren is en Onno's vader morgen redelijk uitgerust op reis wil, houden we het rond half 3 voor gezien. Voor mij is het dan eigenlijk half 9 's ochtends.

4 AUG 2005
DONDERDAG (O)

Graag gedaan

"Hi, how are you?" is hier zo'n beetje de standaard groet. Hierop volgt even standaard een positief antwoord. En het mini gesprek wordt afgerond met de wederzijdse wens voor een fijne, een goede, eigenlijk een fantastische zo niet een super dag. Het is even wat anders dan "Moggûh..".

In een beetje Hollands kantoor volgt na deze ceremoniële begroeting een bak koffie. Met een beetje mazzel wordt dat bakkie voor je gehaald en op het bureau gezet met "Assjeblief'". "Buhdankt.". De kop koffie wordt gegeven, vergezeld met oud-hollands voor "als-je-het-wilt" en voor de koffie (en het gebaar) wordt bedankt. In deze stad wordt de kop koffie gegeven, wordt bedankt met een glimlach en "Thank you very much" en volgt een glimlach met "You're welcome".

Min of meer bewust komt het moment dat het verschil opvalt en een vergelijking onhoudbaar wordt. Wat is de vertaling van "You're welcome" in dit geval? Volgens mij is het "Graag gedaan". Al dan niet met een glimlach. Maar dat wordt in het koude kikkerlandje weinig tot niet gezegd in deze situatie. Terwijl het eigenlijk best aardig is. Het mag duidelijk zijn: heb je iets met plezier gedaan, laat het dan weten met een paar simpele woorden. Graag gedaan!

3 AUG 2005
WOENSDAG (O)

Eigenlijk heel logisch

Hoera, het deelnemershandboek voor de marathon is binnen! Met praktische en logistieke informatie over het parcours en de bussen naar de startstreep. Maar ook met informatie die onmisbaar is voor een loper. Over het drink- en plasgedrag voor, tijdens en na de race. Of over het twintig minuten uitlopen na de race. Alsof je niet moe genoeg bent na 42,6 km lopen! Maar als ik doorlees, is het eigenlijk heel logisch.

-klik-

Vanmiddag zaten we in de zon op de Staten Island Ferry voor een toeristisch hoogtepunt in New York: een boottocht langs het Vrijheidsbeeld. Hoe dichter de boot bij het beeld komt, des te nerveuzer de toeristen worden. Niet alleen meer foto's van het beeld, maar ook naar elkaar kijken voor een belangrijke taak: wie wilt wie met het beeld op de achtergrond fotograferen?

Onze buurman op het bankje zet zijn vrouw en kinderen op de foto met een snapshot-camera. -flits- in de felle zon, en weer een foto genomen. Aardig als ik ben, vraag ik of ik een foto van ze zal nemen waar ze allemaal op staan. En wellicht wel hij een wederdienst verrichten. Ik maak een foto van hen. -flits- En hij neemt een foto van ons. Maar niets te zien op de camera. Hij neemt nog een foto van ons. Weer niets te zien op de camera. Nog een foto. Weer niets te zien. Hoe moeilijk kan het zijn om de knop in te drukken op de camera?!

-klik-

Hoe makkelijk was ik vergeten dat logica soms eerst niet zo logisch is. Dat ze pas logisch zijn als we de logica kunnen volgen en onthouden. Zoals het doordrukken op een digitale camera. Waar mijn vader niet doorhad dat je ook zacht kon drukken om eerst focus te bepalen, zo had de man op de boot niet door dat hij door moest drukken. En ik had misschien gewoon gestopt als ik bij de finishlijn van de marathon was geweest, wat eigenlijk niet zo logisch was geweest.

2 AUG 2005
DINSDAG (O)

Washington (3/3)

Reisverhaal nog in bewerking.

1 AUG 2005
MAANDAG (O)

Washington (2/3)

Reisverhaal nog in bewerking.