NY 10036
30 SEP 2005
VRIJDAG (Z)

MoMa in vogelvlucht

Vandaag is er weer bezoek voor ons aangekomen. En alsof er niet zoiets bestaat als jetlag, vinden ze genoeg energie om meteen even op mijn werk te komen kijken en vervolgens naar het MoMa te gaan. Het MoMa (Museum of Modern art) is ook nog eens iedere vrijdag tussen 4:00 pm en 8:00 pm gratis te bezoeken.

Maar het is best lastig om èn bij te praten èn tegelijkertijd ook van alles van dit mooie museum in je op te nemen. Wij nemen ons dan ook voor om nu gewoon te 'scannen' en om hopelijk nog een keertje terug te komen. Zo zien we mooie schilderijen van Miró, van Magritte, van Van Gogh en van Cézanne als ook vele mooie beelden en gebruiksattributen. Reden genoeg inmiddels om nog eens voor de herkansing te gaan.

In het begin misschien niet moe, maar zo'n museum maakt na een dik uur wel moe. Zeker als het voor het gevoel van onze visite al bijna twee uur 's nachts is. Daarom maar gauw een hapje eten. En dat doen we bij Acqua Pazza, lekker dichtbij het museum. Na een lekkere babbel, lekker eten en een erg lekker wijntje wordt het dan toch echt bedtijd voor onze gasten. Maar, zo is er op de eerste dag in NYC toch al behoorlijk wat cultuur opgesnoven!

29 SEP 2005
DONDERDAG (Z)

Grote schoonmaak

Altijd weer leuk om visite over de vloer te krijgen. Altijd weer een last-minute klus om ons appartementje aan kant te krijgen. Natuurlijk wordt best regelmatig gestofzuigd, opgeruimd en afgewassen, maar er zijn ook de nodige klusjes waar we iets minder dol op zijn. Zoals stoffen. Zoals badkamer schoonmaken.

Maar wat wil je per se schoon hebben als je visite krijgt? De badkamer. En laat dat nou iets zijn wat we altijd helemaal tot het laatst bewaren. Om het zo schoon mogelijk te laten zijn als de visite komt. Nadeel is alleen, dat als je klem komt te zitten met je timing, dat je dan dus niet op tijd een schone badkamer hebt. Dan val je door de mand.

Door alle drukte deze week en de visite die morgen al komt, komt het bij ons nu op de laatste dag aan... Om het spannend te houden. Misschien is het maar goed dat we zoveel visite krijgen. Dan blijft ons appartementje in ieder geval wel zo lekker schoon.

28 SEP 2005
WOENSDAG (Z)

Testosteron

Voor vanavond ben ik uitgenodigd door de mensen waar ik mee heb samengewerkt in een zaak die net is afgerond. Het diner zal plaatsvinden in The 21 Club. Een naar horen zeggen erg bekende tent in NYC, waar we deze avond een private diningroom zullen hebben. Dat klinkt goed!

Bij binnenkomst merk ik al dat veel meer mannen aanwezig zijn dan vrouwen. Zeker als ik naar boven wordt gedirigeerd, naar één van de verdiepingen met de private diningrooms, merk ik dat het toch vrij uitzonderlijk is dat ik hier als vrouw zomaar even naar binnen loop. Maar gelukkig ben ik niet alleen, want ik ben met een collega. Een mannelijke collega. En we zijn de eersten.

Eén voor één druppelen de overige genodigden binnen. Een man. Nog een man. Nòg een man ... Oh! Een vrouw! En daarna nog zo'n vijf mannen. We zitten in de "oergezellige" jachtkamer. Geweiën en geweren aan de wand en de muur met een stemmige schutkleur van mosgroen.

Gelukkig blijkt het diner erg leuk en gezellig te zijn. En de tafelgenoten erg luchtig en informeel. Maar er was deze avond wel net iets te veel testosteron in de kamer. In ieder geval zou ik mijn vriendinnen niet zo gauw meenemen naar the 21 Club.

27 SEP 2005
DINSDAG (O)

Zonkracht

Was het op School TV of was het in de Kijk? Het was in ieder geval al een hele tijd geleden dat ik voor het eerst vernam van zonne-energie. Toen begreep ik niet hoe, maar wel dat het lastig was om licht te veranderen in energie en dat het even kon duren. Maar tegelijkertijd snapte ik, zoals elk kind, dat het wel dè energiebron is. En liever voor vandaag dan morgen. Zolang de zon aan onze horizon staat, zolang kan de mens hier schone energie van hebben.

Meer dan twintig jaar later is de zonne-energie revolutie nog geen feit. Misschien dat van kleinschalige evolutie gesproken kan worden, maar dat is het dan ook wel. Des te aardiger dat team Nuna 3 uit ons kleine kikkerlandje de World Solar Challenge-race in Australië wint. Weliswaar met genereuze donatie van de ESA, maar toch, ruim 3.000 km rijden met een gemiddelde snelheid van boven de 100 km/uur, dat is zeker niet mis.

In dit leuke stadje viel me laatst op dat een aantal parkeerkaartautomaten voorzien zijn van een zonnepaneeltje. Misschien een poging om de machines een meer geaccepteerde functie mee te geven naast de minder gewenste kaartjes? Ik kan in ieder geval wel uit eigen bevinding opmerken dat ze een batterij of extra stroomvoorziening aanwezig is, want 's avonds en bij slecht weer werken ze ook. Of dat komt bij ons in de straat door de vele lichten van Times Square.

27 SEP 2005
DINSDAG (Z)

I got Stoned

Schrik niet, schrik niet ... Dit stukje gaat niet over de oerhollandse Nederwiet, maar over een concert. Vandaag hadden we namelijk het concert van Joss Stone en Gavin DeGraw. Op de concerttickets staat dat de deuren om 6:45 pm al opengaan. Dat is vroeg! Gelukkig weet ik wel op tijd weg te komen bij mijn werk, om na een snelle hap ergens rond 6:45 pm bij de Roseland Ballroom te staan. In de rij te staan bedoel ik dan.

Het blijkt namelijk dat de rij niet tot het eind van het blok staat, maar zelfs 3 keer de hoek om! Een publiek met voor zo'n 65% schaarsgekleede meisjes van rond de 17. Was dit het publiek van Joss Stone? Nee, dit was met name het publiek van Gavin DeGraw. Gavin was mij tot voor kort eigenlijk geheel onbekend, maar in de VS heeft hij al lang zijn intrede gedaan (in NL misschien ook wel, maar dan is dat even aan me voorbij gegaan). Gavin vergelijken we met Jamie Cullum; een klein jong ventje, met een goede stem, rommelig haar, relaxte kleren, pianovingers en veel vrouwelijke fans.

Het concert begint met de soul van Joss. Joss' stem blijft waanzinnig, maar op de één of andere manier bekruipt ons een beetje het gevoel dat ze vanavond een beetje als een verplichting voelt. Zou bijna niet zo kunnen zijn, want voor zover wij weten is dit haar enige concert in New York. Een belangrijke stad in een land waar Joss Stone lang nog niet zo groot is als in Europa. Of komt het misschien omdat ze toch min of meer het voorprogramma is van Gavin? Hoe dan ook; giechelende Joss geeft een leuk concert weg, maar niet meer dan dat (zie video)

De ons nog niet bekende Gavin, blijkt een verrassing! Hij geeft een wervelende show weg, waar Ms Stone vanavond iets van kan leren. Hij zingt, speelt piano en speelt gitaar, bespeelt het publiek en ... in z'n band zit ook nog eens een Nederlandse bassist! Dan kan hij natuurlijk niet meer stuk! Aan het eind van het concert komt er nog een zwoel duet van Gavin en Joss samen; een mooie afsluiting van een zeer entertaining concert.

26 SEP 2005
MAANDAG (O)

Hamertje tik

Maandagmorgen. New York. Een maandag als elke andere. Tot we bij Rockefeller Center aankomen. Het lijkt erop dat een concert gegeven gaat worden. Maar.. dat is toch meestal op vrijdag?! Dus helaas en stom, maar geen camera meegenomen vanmorgen. Zul je al-tijd zien!

Verderop op de plaza wordt ondertussen getimmerd dat het een lieve lust is. Al snel wordt duidelijk wat aan de hand is: deze week wordt actie gevoerd om gedupeerden van de orkaanramp een onderdak te geven. Televisieprogramma Today, platenmaatschappij Warner en hulporganisatie Habitat for Humanity werken daarvoor samen op de plaza in de actie 'Make a Difference Today'.

Op de plaza worden houten huizen getimmerd, die vervolgens naar Louisiana worden gestuurd voor de mensen daar. Voor de mensen in de kantoren aan het plaza betekent dit de komende week een continu het geluid van gehamer in hun kamer. De monotone cadans wordt soms afgewisseld met optredens van artiesten uit de Warner-stal.

Omdat niemand vandaag verwachtte dat optredens zouden plaatsvinden, is het erg rustig bij de podia. Een unieke gelegenheid om eens vooraan te staan bij.. niemand minder (maar ook niet groter) dan Tracy Chapman. Het blijft bij een soundcheck en een enkel, maar zeer fraai liedje. Dat belooft wat voor haar optreden in oktober, waar we naar toe gaan!

Ook al was het nog vroeg in de ochtend, ik baalde behoorlijk dat ik mijn camera had thuisgelaten. En misschien lag het aan het getimmer op de plaza, maar ik kon me wel voor de kop slaan!

25 SEP 2005
ZONDAG (Z)

Philly!

Vandaag weer op tijd op voor de Amtrak-train naar Philadelphia. Het is een ritje van zo'n 5 kwartier, die we ook nog nuttig kunnen besteden door in de trein nog wat werk te doen. De eerste blik op Philly is niet meteen om over naar huis te schrijven: als je het station uitloopt loop je min of meer tegen de snelweg aan, met om je heen niets anders dan beton. We hebben op de kaart gezien welke kant we op moeten voor wat meer leven in de brouwerij en dus lopen we die kant op. Na zo'n 300 meter, horen we in de verte Caribische geluiden. Waar zouden deze geluiden vandaag komen? That is where the party is!

Het geluid volgend, vinden we onszelf ineens middenin een parade. Het blijkt vandaag Puerto Rican Day te zijn, waarvoor alle Puerto Ricanen vanuit de omgeving lijken te zijn uitgerukt. Het is een waar feest, met swingende salsa-geluiden overal om ons heen. We lopen de parade af die over de hele Benjamin Franklin Parkway staat. Dit is een promenade dat blijkbaar het Parijse Place de la Concorde wil naäpen, met op de promenade alle vlaggen van alle landen ter wereld. Althans, dat beweren ze, want de vlaggen die ze niet uitkomen (lees bijvoorbeeld: de Cubaanse vlag) ontbreken.

De Benjamin Franklin Parkway loopt door totdat we bij het Philadelphia Museum of Art komen. We gaan hier niet naar binnen, maar vanaf de hoge trappen voor dit museum hebben we een heel goed uitzicht over de stad. Het museum dat we namelijk wel inwillen is iets verderop; het Rodin Museum. We zijn net op tijd voor de public tour, dus we krijgen bij de meeste beelden een uitleg. Zo staan we lang stil bij "The Gates of Hell" (geïnspireerd door de Dante's "La divina commedia") en de trots van dit museum dat ze daar de eerste bronzen versie van hebben. Een museum met veel hele mooie beelden en ieder beeld met een verhaal.

Na dit museum willen we wel wat van de binnenstad zien. Maar daar lijken we te voet niet meteen te komen. Niet zozeer omdat het te ver is, maar meer omdat je in Philly echt moet weten waar je moet zijn. Na een korte blik in Independence Hall worden we aangesproken door verkopers van kaartjes voor de dubbeldekkerbus die het interessante gedeelte van Philadelphia zal rondrijden. Het systeem is "hop on/hop off", maar je kunt ook de hele tour in één keer doen. Dat is makkelijk! Dan hebben we in korte tijd toch de highlights van Philly gezien! Als je je ergens tourist voelt, dan is het in zo'n bus: "On the left side, you see the house of the man who designed the flag of the United States" *klik* "On the right side, you can see the house where they filmed The Sixth Sense" *klik* ..." In nog geen 10 minuten, heeft iedereen al zo'n 50 foto's geschoten. Met gevaar voor eigen leven, want bovenin een dubbeldekker ben je niet veilig voor laaghangende takken!

Verwaaid van de busrit, hebben we wel zin in eten gekregen. Voordeel van de busrit was, dat we nu precies wisten waar we moesten zijn om ergens gezellig te eten! Zo komen we terecht bij een heel leuk tentje waar we lekker buiten op het terras kunnen zitten. Het restaurant serveert Creools/Italiaanse gerechten. En het smaakt heerlijk! Met ons buikje vol nemen we een taxi terug naar het station. Ruim op tijd voor de trein terug na een erg leuk en gevuld dagje in Philly!

24 SEP 2005
ZATERDAG (O)

Voltreffers

Na een week hard werken is de zaterdagochtend om uit te slapen en lekker te luieren. Voor zover dat kan, want om 9:00 uur worden we wakker gebeld door familie. Dat kan makkelijk gebeuren, maar komt eigenlijk zelden voor. De enige die eigenlijk het tijdsverschil niet in acht nam, was mijn autodealer die mij in plaats van mijn vader belde. Eveneens zonder opzet. In ieder geval waren we wakker!

Om van het weer te genieten, lopen we in de middag zuidwaarts langs de Hudson. Ietwat zuidelijker ligt Chelsea Piers, waar we nieuwsgierig langs kuieren. Deze pieren hebben ze omgebouwd tot een sportief amusementcentrum, waar gebowld, gevoetbald, geschaatst, en het water in gegolf kan worden. Bij het Field House gaan we naar binnen en ontdekken daar batting cages. Helm op, slaghout in de hand en de kooi binnen om ballen om de oren geschoten te krijgen. Erg leuk!

Na dit sportieve tussendoortje gaan we 's avonds naar de nieuwe film van Tim Burton: Corpse Bride. Al eerder in het jaar lekker gemaakt voor deze film met een trailer en in de voorgaande weken hingen in de stad grappige reclames. Het verhaal is een liefdesdrama in de grauwe wereld der levenden en de kleurrijke wereld der doden. Zonder levende acteurs, maar met poppen die gemodelleerd zijn naar hun stemgevers. Een leuke, vermakelijke film en waardig als afsluiting voor deze dag!

23 SEP 2005
VRIJDAG (O)

Het is toch nog zeker Sinterklaas niet!

De zomer is voorbij, dus is het tijd voor andere etalages. Vooruitkijkend naar het eerstkomende feest zijn diverse etalages daarom al in meer of minder bescheiden mate bezig met Halloween, dat dit jaar op 31 oktober valt. Dat is nog iets meer dan een maand, maar doet al wel erg herfstig aan!

Het kan echter véél erger. Tijdens ons bezoek aan Nederland liep ik door een Albert Heijn en zag daar al snoepgoed voor Sinterklaas liggen. Dat was -telt u mee- september, oktober en november, kortom zo'n drie maanden (te) vroeg! Nu ben ik erg blij dat Sinterklaas toch nog enige aandacht krijgt naast alle kerstidioterie, maar toch.. het is toch nog zeker Sinterklaas niet!

p.s. Het mag duidelijk zijn dat ik de berichtgeving over de actie van de Zwolse actiegroep Esthetiek 2004 met een grote glimlach las.

22 SEP 2005
DONDERDAG (-)

Matsuri

Helaas moeten we binnenkort weer twee mensen missen in kantoor New York, maar er zit altijd ook een voordeeltje aan: we gaan weer lekker uit eten met z'n allen! Zo gaan we deze keer naar het Japanse restaurant Matsuri. Het restaurant heeft een heel gezellige sfeer, ondanks zijn grootte, en al gauw vinden we ons tafeltje.

De heerlijkste sushi en andere hapjes worden voor onze neus neergezet. Steeds kleine stukjes. Steeds met stokjes. Af en toe een klein hapje tot ons nemend, is het al gauw een uur of half 11 als we het restaurant verlaten. Maar het is nog geen tijd om naar huis te gaan, want iedereen heeft nog wel zin in een drankje. Aangezien we er bij het Maritime Hotel niet in komen, lopen we verder Chelsea in, en komen uiteindelijk terecht bij Gascogne. In de sfeervol verlichte tuin drinken en babbelen we nog wat na. Een zeer geslaagde avond, met weer twee minstens zo geslaagde resaurantjes op zak.

21 SEP 2005
WOENSDAG (O)

Een blauwtje

De telefoon gaat. "Zet de televisie aan, d'r is wat aan de hand!"

Bij de studio's van NBC en CNN staan de mensen voor de ruiten om het nieuws te volgen. Iets met een vliegtuig. Met gerammel op de knoppen van drie afstands- bedieningen hoor en zie ik CNN voor mijn neus. Een vliegtuig van JetBlue heeft een probleem aan het landingsgestel en gaat een noodlanding maken op het vliegveld van Los Angeles.

Terwijl Zanima per taxi huiswaarts keert, ga ik in de keuken aan de slag en volg CNN. Met camera's van de grond en vanuit de lucht wordt het vliegtuig gevolgd. Hoe het cirkelt, brandstof verbruikt en brandstof loost. Om zodoende zo min mogelijk brandstof aan boord te hebben voor het geval het bij de landing tot een brand komt.

Diverse experts komen langs bij talkhost Larry King en degene met de meeste ervaring van het stel merkt op "It's no crash, it's an emergency landing". Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de passagiers aan boord CNN kunnen ontvangen via satelliet-tv en de rust aan boord bewaard moet blijven. Het is dan ook een vraag die experts wordt voorgelegd: zou je -als je de gezagvoerder- de onboard televisie mogelijk laten of uitschakelen?

Ondertussen is Zanima thuis gekomen en net als zij de situatie heeft vernomen, gaan de camera's op het vliegtuig dat gaat landen. Gezien de aandacht en spanning lijkt het een spaceshuttle die terugkeert van een ruimtemissie. Alles lijkt soepel te gaan. Alleen op het moment dat het voorste wiel (90° gedraaid) op de landingsbaan komt, verbrandt het rubber en gaat dit in vlammen op.

Binnen enkele minuten gaat de deur van het toestel open en wordt een opgestoken duim getoond. Alles gelukkig in orde aan boord! En zo staat het later ook op CNN en nu.nl. Maar toch, of JetBlue dit nu ook zo bedoelde in hun reclame van dit moment?! JetBlue loopt hier wel een blauwtje op.

20 SEP 2005
DINSDAG (Z)

Komt voor de bakker

Bij mij op kantoor zijn ze heel erg van de makkelijke lunch. Elke dag heeft z'n eigen menu van een bepaalde lunchroom in de stad, iedereen kiest wat uit, en dat wordt dan vervolgens besteld en (als je geluk hebt) bezorgd. Omdat velen van ons -vooral na een bezoek aan Nederland- soms toch ook wel weer terugverlangen naar een gewone boterham met hagelslag of kaas, is het plan opgevat drie keer per week een broodmaaltijd te doen, waarbij iedereen gewoon z'n eigen boterhammen smeert aan de lunchtafel.

Helaas is de VS alleen geen broodland. Daar zijn ze het misschien zelf niet mee eens, immers: in de supermarkten is genoeg brood te koop, maar geloof me: het is wel zo. Neem het maar aan van een Nederlander die weet hoe lekker brood moet smaken. De voorverpakte boterhammen die ze hier in de supermarkten verkopen zijn veel te zoet, en het brood is nooit vers. Voordeel is dat het wel heel lang houdbaar is, maar ja .. dat is ook niet zo moeilijk met brood dat al niet vers is to begin with.

Op mijn werk verlangt iedereen eigenlijk naar bruin brood met een lekkere harde korst. En tsja, dat verkopen ze niet bij de supermarkt. Dit brood wordt slechts verkocht bij de enkele bakkers die Manhatten rijk is, en één van die bakkertjes ligt toevallig op mijn route: Amy's Bread. Dus, vanaf vandaag ben ik het broodmeisje! Prima, want daarmee kan ik mijn eigen boterhammetjes uitkiezen en die zijn echt vele malen lekkerder dan het brood in de experimentele fase van vorige week. Komt voor de bakker, dat brood van de bakker!

19 SEP 2005
MAANDAG (O)

Business as unusual

Ze wisten het direct, de verzekeraars. Toen Katrina onderweg was naar New Orleans bleven ze rustig zitten, want ze wisten exact hoe groot de kans was. En hoeveel uitgekeerd zou moeten worden: $40-$60 miljard. Niets aan de hand. En de bevolking, die repte zich zo snel mogelijk het gebied uit.

Met een nieuwe orkaan in de lucht is de vraag of de situatie nu toeval is of niet. Volgens bepaalde gelovigen is het de wil van god die Amerika treft. Volgens enkele anderen is het een logisch gevolg van het broeikaseffect. Volgens verzekeraars is het een zeer kleine kans, maar niettemin een kans dat het kan gebeuren.

In de geografie was het al lang bekend. Sterker nog, het is een onderwerp dat vanouds bestudeerd wordt: de lokatieleer, waar vestigen mensen en bedrijven zich? In een tijd waar je met een klik informatie van de andere kant van de wereld op het scherm tovert, leek het overbodig, maar door deze rampen wordt iedereen weer op het belang van de natuur gewezen. Het zijn niet alleen de geneugten van de natuur zoals grondstoffen en zon, maar ook de lasten zoals een wisselend klimaat.

Want neem nu het voorbeeld van een klant van Zanima. Normaal gesproken werkt deze in zonnig Florida en woont deze schitterend aan het strand van Miami. Vannacht sliep deze klant echter elders, vanwege de evacuatie en vanavond idem dito. En morgen werken, dat moet nog bezien worden, want wellicht dat het kantoor ook moet sluiten vanwege Rita.

Gelukkig is het geen schering en inslag, maar het komt voor: stormen, aardbevingen, overstromingen, aanslagen en meer. Je hoopt dat het je niet overkomt. Sterker nog, je kan d'r voor een deel rekening mee houden bij je vestiging. Maar d'r blijft altijd een zeer kleine kans. En dat is en dat blijft volgens verzekeraars gewoon een kans, zoals altijd.

18 SEP 2005
ZONDAG (O)

The Hamptons

Voor een dagje strand kun je in New York naar Coney Island, maar wie de tijd heeft, gaat naar The Hamptons. The Hamptons is de verzamelnaam voor de gemeenten op Long Island met de namen Bridgehampton, Hampton Bays, East Hampton en Westhampton en de daarbij in en uit de buurt liggende gemeenten. Te bereiken met de LIRR-trein in ongeveer twee uur vanaf Pennstation.

Voor het middaguur komen we aan in onze plaats van bestemming: het dorp Southampton. Het voelt alsof je op station Bunnik aankomt: de rest van de passagiers zijn in no-time weg en daar sta je dan aan de rand van het dorp! Enkel een eenzame taxi wacht in de zon.

Ja, wacht even, we zijn niet zover gekomen om met een taxi naar het strand te gaan en daar te gaan bakken! Met een idee van de richting van het strand gaan we lopen om wat van deze -hampton te zien. Over Elmstreet, die ons naar een hoofdstraat leidt. Langs de eerste winkeltjes gaan we de hoek om en komen bij een kleine, maar fraaie winkelstraat. Met daartussen een makelaar met tropische eilanden in de etalage. En ondertussen rijdt een Ferrari spider langs een fraaie Bentley. In Southampton hebben duidelijk enkele happy few een buitenhuisje.

Met het strand ergens recht voor ons lopen we de weg af. Tot het voetpad ophoudt en we langs de kant van de weg verder lopen. In een dorpje waar verder niemand lijkt te lopen. Een eindje verderop deze lange weg twijfelen we enigzins en besluiten bij een oud huisje de weg te vragen.

Het oude huisje blijkt het oudste huis van de staat New York te zijn. Een dame op leeftijd ziet ons aanlopen en is d'r klaar voor: de rondleiding! Ik besluit niet om bout de weg te vragen, maar we volgen eerst de rondleiding voor enkele dollars. Zo zien we hoe destijds geleefd werd en vernemen we van het ontstaan van de Hamptons (geen Nederlanders bij betrokken of gedood!). Uiteindelijk toch nog even mijn vraag waar het strand is en we zitten op de goede weg. Het is nog maar een kwart mile verder.

Het strand is schitterend: mooi zand, amper bevolkt of bewolkt en een fraaie oceaan aan de voeten! Na deze stevige tippel gaan we dan ook even zitten, door de zee en verder lekker liggen. Bijna zouden we zeggen dat het vakantie was.

Maar aan een strand(mid)dagje komt ook weer een eind, dus gaan we dezelfde weg weer terug. Langs het museumpje, de winkelstraat, een tent met ijs en Elmstreet af. Op het moment dat we komen aanlopen bij het station is een trein net binnengekomen en dat gebeurd niet vaak. Hoewel we verwachten dat de trein twintig minuten later pas komt, pakken we deze trein en komen binnen d'rachter dat we anders een dik uur hadden kunnen wachten. Een gevalletje van had-ik-me-dat-daar-even-verkeerd-onthouden! *slik*

The Hamptons en geluk zijn vanaf nu redelijk onlosmakelijk verbonden. Zo hadden we het geluk van mooi weer, mooi strand en mooi de trein gehaald, maar ook moet je best wat geluk hebben om hier een buitenhuisje te kunnen hebben. Wij hadden in ieder geval deze dag geluk, maar voor wie dat veel vaker heeft.. we weten nog wel een leuke plek!

17 SEP 2005
ZATERDAG (O)

VN-top

Van 14 tot en met 16 september was aan de andere kant van het schiereiland een bijzondere VN-top: 60 jaar Verenigde Naties. Gegeven de veiligheidsmaatregelen rond deze top was het echter niet eerder toegestaan om hierover te schrijven. Daarom vandaag de primeur!

Voor de observatie van de maatregelen had ik de stoute schoenen aangetrokken met bijpassende incognito kleding: een spijkerbroek en groen t-shirt met de letters NYC. Verder had ik vanwege de kans op neerslag een groot formaat paraplu in de hand. (Ook goed voor het verbergen van wapens van enige orde.)

Vanaf 5th Avenue zijn ter hoogte van 42nd tot 48th Street rijbanen vrijgehouden voor de staatslieden, zodat zij geen moment hoeven stil te staan. Dat is een kwestie van veiligheid, want stilstaan kan dodelijk zijn. Denk maar aan films waarin good guys worden klemgereden en vervolgens onder vuur worden genomen, of waar een gat van onder in de auto wordt gebrand. Op de kruispunten regelen agenten verder het verkeer, zodat deze ook vrij van verkeer blijven.

Hotel Roosevelt (Madison Ave/45th Str) wordt zwaar bewaakt. In de straten om het hotel mogen enkel auto's van politie en beveiligingspersoneel staan. Verder staan de gebruikelijke barricades op de stoep ter voorkoming van inrijdingen. Opvallend is de ingepakte entree, welke nu lijkt op een crime scene.

Gewoon verkeer kan niet verder dan 2nd Avenue. Enkel zwarte Chevy's Suburban met geblindeerde ruiten en begeleidt door andere zwarte, geblindeerde auto's mogen onder politie escorte verder. Met mensen die een VN-pasje dragen loop ik rustig mee voorbij hekken en politie, richting het VN-gebouw. Voor de kleine ondernemers in deze blokken is het vandaag een slechte dag. Het is akelig stil op straat.

Eenmaal aangekomen op 1st Avenue valt meteen op dat vandaag wèl alle vlaggen gehesen zijn. De vorige keer dat ik hier was, was dit niet het geval. (Wellicht was het toen wasdag.) Halverwege de rij zie ik de Nederlandse vlag, tussen Nepal en Nieuw Zeeland. Om uitlokking te voorkomen, heb ik geen camera getrokken voor een foto. Op de daken liepen namelijk vervaarlijk schutters rond.

Zoveel veiligheid lijkt overdreven, maar hoe groot was de impact geweest als een aanslag of liquidatie had plaatsgevonden? En dan ging het niet eens om de leider van een onbekend Afrikaans land, zoals in de film The Interpreter, maar om dè machthebbers van de wereld. Jawel, op wat meer dan een steenworp of pistoolschot afstand van ons apartement. Dan ben ik blij met wat extra veiligheid, sirenes en zwarte auto's in de straat. Dan is die waarschuwing/excuus van de VN eigenlijk overbodig.

16 SEP 2005
VRIJDAG (Z)

Mets

Vanavond hebben we kaartjes voor een baseball-wedstrijd van de The Mets. Shea Stadium ligt in Queens, niet al te ver weg zou je zeggen. Het bleek ineens heel ver weg, want eenmaal aangekomen op het metrostation vlakbij Bryant Park, wordt daar omgeroepen dat de metro vanavond helaas niet rijdt vanwege technical problems (het lijkt de NS wel!). Alleen via een omweg is nu nog in Queens te komen met de metro, en met ons kiezen ongeveer zo'n honderd mensen (zo niet meer) dezelfde omweg.

Eerst lopen naar een ander metrostation: Grand Central. Daar kunnen we een metro pakken die ons met twee keer overstappen in principe in Queens zou moeten brengen. Wederom te positief gedacht. Gezien het grote aantal mensen dat in elke metro wordt geduwd als sardientjes in blik, wordt er bij de tweede overstap omgeroepen dat ook deze metro stuk is en niet verder kan rijden. Heel vervelend, want op dit zelfde spoor kunnen dus ook geen andere metro's naar hun eindbestemming.

Weer verandering van plan dus. Hoe komen we nu verder in Queens? We willen toch wel heel graag een glimp van de wedstrijd opvangen (ook al weten we dat waarschijnlijk de eerste inning inmiddels al in volle gang is). De meeste mensen die tegelijk met ons zijn gestrand, lijken allemaal dè oplossing te weten: lopen. Lopen, totdat je een bus of een taxi tegenkomt of totdat je bij een volgend station komt waar we misschien wel de metro kunnen pakken. Dus dat doen we, samen met honderden anderen, waarvan velen ook uiteindelijk bij The Mets uit willen komen.

Na ongeveer een kwartier te hebben gelopen, weet Coline een taxi te stoppen. Met z'n vieren (Coline, Petra en wij) stappen we in de taxi en zeggen dat we graag naar Shea Stadium willen. De taxichauffeur zegt: "If you give me big tip, I will get you there as soon as possible!". Tuurlijk, alles voor die wedstrijd! Nadat de taxi (naar eigen zeggen) "has zigzagged his way out of" de wirwar van wegen die NIET naar het stadion lijken te leiden, komen we uiteindelijk op een grote weg waarbij de chauffeur zegt "Now we're in business". Dat lijkt dus helemaal goed te komen. En het komt gelukkig ook helemaal goed. Na een gezellige rit met deze praatgrage chauffeur en nadat hij ons gerust heeft gesteld dat baseballgames toch altijd zo'n drie uur duren (en we dus nog zeker een heel groot stuk van de wedstrijd zullen kunnen gaan zien), komen we uiteindelijk aan bij een overweldigend stadion.

Het stadion is in de vorm van een amfitheater, dus op het punt waar we door onze taxi zijn afgezet kijken we meteen recht het stadion in. Wat gaaf! We lopen gauw naar onze plaatsen toe. We zitten vrij hoog, maar wel ten hoogte van de 'home-plate', waardoor we dus heel goed recht op de slagman(nen) kunnen kijken. Wat fantastisch om dit mee te maken. Zo groot, zoveel mensen, en zo'n leuke sfeer. Aangezien de wedstrijd al in volle gang was toen wij eindelijk aankwamen, hebben we helaas maar zo'n uurtje van de game mee kunnen pikken. Maar.. "we" hebben gewonnen!

15 SEP 2005
DONDERDAG (Z)

Even buurten

Net liep ik voor mijn gevoel nog met Coline in Utrecht en zaten we lekker aan de Oudegracht te eten, en vanavond zie ik haar ineens al weer middenin The Big Apple! Life can be strange sometimes. Omdat Coline samen met een collega een rondreis door Amerika gaat maken, een reis die zal beginnen in New York, komen ze daarvoor nog even op bezoek bij ons! Het is net alsof je even komt buurten, even op de koffie gaat. Niemand staat er eigenlijk bij stil dat er wel even een oceaan tussen Utrecht en New York zit. Heel erg leuk, just like home.

Coline en Petra zijn 's middags aangekomen op JFK. Met alle douane-rompslomp zijn ze pas rond 19:00 uur bij Onno in ons appartementje, maar toch vinden ze redelijk snel daarna al de moed en de energie om mij met z'n allen op te komen halen van mijn werk. Dan kunnen ze meteen een klein rondje New York doen. We treffen elkaar op Rockefeller Plaza, waar de fontein deze avond is verlicht met disco-lampen. Alsof ze wisten dat Coline en Petra even kwamen buurten!

Heel lief worden Onno en ik na een korte wandeltocht uitgenodigd door Coline en Petra om een lekker hapje te gaan eten bij de Italiaan. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Er wordt lekker getafeld en lekker gebabbeld, maar het is natuurlijk al wel zo'n uur of 4 's ochtends naar Nederlandse tijd. Hoogste tijd dus om thuis aangekomen maar zo snel mogelijk het aerobed weer tevoorschijn te halen. Want van 'even buurten' kun je best moe worden.

14 SEP 2005
WOENSDAG (O)

Xing

Xing. Dat betekent ster in het Chinees. Een slimme naam in het restaurantwezen, waar alles draait om sterren. Want heb je nog geen ster, dan noem je jezelf toch ster?! Zeker in tijden van bling-bling. Star, of nog beter: Xing!

Vanavond eten we dicht in de buurt op 9th Avenue between 52th - 53th Street. Eigenlijk zouden we met z'n drieë gaan, maar helaas is nummer drie plots ziek. Dan hadden we ook thuis kunnen gaan eten, maar.. ik was al gewend aan het idee dat ik vanavond geen Mexicaans zou koken. Daarbij biedt een andere omgeving ook weer andere onderwerpen.

Langs de half doorzichtbare toiletten lopen we naar achteren, waar we in een hoek een plek krijgen. Op de achtergrond klinkt dansbare jazz en op op de muren zit zacht knuffelrood. Maar belangrijker is uiteindelijk wat op tafel komt en dat is erg lekker! Zowel de spare ribs met chinese, hete mosterd als voorgerecht als beide hoofdgerechten en de drankjes (o.a. een Kowloon Kooler). Het mag dan ook geen verrassing zijn, dat we deze ster nog eens vaker zullen opzoeken.

13 SEP 2005
DINSDAG (Z)

Convenience charge

Wij houden veelvuldig de internetsite TicketMaster in de gaten. Op deze manier blijven we goed op de hoogte welke concerten er bij ons in de buurt zullen plaatsvinden, wanneer de kaarten in de verkoop gaan, welke concerten al zijn uitverkocht, etc. Ook voor musicals, toneelstukken, sportwedstrijden e.d. kun je op deze site terecht. Superhandig dus.

Vandaag hebben we ook weer kaartjes weten te scoren op deze site; kaartjes voor een concert van Joss Stone samen met ene Gavin DeGraw, die -na even te hebben geluisterd op z'n site- ook erg de moeite waard lijkt te zijn.

Het gaat allemaal zo snel; je ziet een concert dat je leuk vindt, je klikt op het betreffende concert, je geeft aan dat je tickets wilt kopen, hoeveel, welke plek, met aan het eind je creditcard gegevens. Niet alleen snel voor ons, maar ook zeker snel voor ticketmaster. Want niet alleen betaal je de prijs voor het kaartje, maar je betaalt ook een zogenaamde "convenience charge". Tuurlijk is het makkelijk om deze kaartjes lekker via deze site te kopen in plaats van half Manhattan door te lopen voor kaartjes, maar $10 convenience charge per kaartje betekent soms dat het toch de moeite loont maar wel zelf even langs de box office te lopen. Maar ja, het is zo makkelijk, zo ... convenient. En, alsof het nog niet genoeg is, komen er bij het daadwerkelijk effectueren van de betreffende reservering op ticketmaster ook nog $2,50 aan order delevery costs en $3,05 aan ordering processing costs bij. Ticketmaster heeft het goed bekeken!

12 SEP 2005
MAANDAG (O)

Met pijpen

Hoera, geen last van enige jetlag! Sterker nog, het zou heerlijk zijn om nog even langer te kunnen blijven liggen. Dus we staan na zeven uur op, zoals we gewend zijn. En zoals we gewend zijn, is het buiten weer zonnig en rond de dertig graden.

Op weg naar Rockefeller Plaza valt langzaam een kwartje. Ja, gisteren was het al veel eerder donker dan we gewend waren. Maar dat is niet hèt kwartje. Tegen de tijd dat we voorbij Broadway zijn, valt het juiste kwartje: waar zijn de korte(re) broeken op straat gebleven?!

Het antwoord op deze vraag luidt dat de zomer voorbij is. De zomer in New York begint met Memorial Day en eindigt met Labor Day. Alleen waren we deze eerste maandag van september in Nederland en daar had ik niet meer aan gedacht! Zo zonder pijpen ben ik deze morgen dus he-le-maal de toerist. Maar dat is één keer, want verder ga ik dit jaar alleen nog maar met pijpen naar buiten!

11 SEP 2005
ZONDAG (O)

Back in the U.S.of.A.

Een grens is de scheiding tussen het een en het ander. En waar in fantasie grenzen voorbij gesneld kunnen worden, zo lopen we in het echt van de ene grens naar de ander. Zeker vandaag op onze terugvlucht naar New York.

Na afscheid van de ouders van Zanima en mijn vader gaan we richting gate G03. Op naar de eerste douanepost, waar we paspoort en boarding pass tonen om vervolgens langs de metaaldetector te gaan. Dus alle metalen voorwerpen uit de zakken, riem van de broek, laptop uit de tas en door het poortje. Geen probleem.

Dan verder naar de gate, alwaar we meteen in de rij staan voor de extra beveiliging. Reizen we samen? Ja. Zelf de bagage ingepakt? Ja. De bagage onbeheerd achtergelaten? Nee. Kortom, geen enkele kans dat we per ongeluk een bom in onze tas hebben zitten. En oh, weer een metaaldetector...

Waar zit je dan? In een wachtruimte op Schiphol tussen glazen wanden. Aan de ene kant is buiten, waar het vliegtuig wordt beladen. Aan de andere kant is binnen, waar mensen heen en weer lopen van gate naar terminal en vice versa. En zelf zit je. Samen met andere passagiers zo veilig als wat. Zonder toilet of water. Het is maar even, zodat een keuze tussen veiligheid of water niet aan de orde is.

Dan is het slechts enkele uren over zeeën tussen contintenten. Over rivieren tussen landen. Over bossen tussen steden. Over wegen tussen huizen. Over natuurlijke en staatskundige grenzen heen. Tot we met een smak op de landingsbaan van Newark weer terug zijn op Amerikaanse bodem.

Op naar de volgende grens. Amerikanen rechts houden, de rest naar links de wachtrij in. Met enige spanning schuivelen we langzaam richting de ambtenaren van Homeland Security, die bepalen wie het land in mag en voor hoe lang. Voor mij weer een spannend moment, omdat de kans bestaat dat besloten wordt dat ik half december terug moet.

"Pick the shortest line." En de kortste rij op dat moment, blijkt wat later verreweg de langzaamste te zijn. De vrouw aan de beurt, probeert binnen te komen, maar wordt uiteindelijk opzij geleidt. De ambtenaar neemt alle tijd en lijkt alle regels te spellen. *Slik* Na meer dan een uur in de rij zijn we aan de buurt. Het blijkt een alleraardigste man te zijn die -net als Zanima- ooit rechten studeerde. Een lachje, een opmerking, een stempel, een vingerafdruk en een foto en we zijn klaar!

Opgelucht lopen we door naar onze bagage, die vrolijk rondjes draait op de band. Met koffers in de hand lopen we richting de douane, geven daar een formuliertje af waar met een schuine blik op wordt gekeken en we mogen door. We're back! Back in the U.S.of.A!

11 SEP 2005
ZONDAG (Z)

Bijzondere dag

Vandaag is een bijzondere dag. Omdat we weer terug gaan naar New York, omdat we weer voorlopig afscheid moeten nemen, omdat het 11 september is.

De meesten zullen bij het zien van de datum 11 september nog wel de associatie hebben met de ramp in New York op 11 september, vier jaar geleden. En waar gaat onze vlucht vandaag naartoe: inderdaad, naar New York. Zo hebben we er toch een raar gevoel bij.

Maar in tegenstelling tot 4 jaar geleden, is dit gelukkig een goede vlucht en landen we "right on time" op Newark airport. Het was, net zoals de heenweg, een prachtig heldere vlucht, waarbij we land en zee onder ons door hebben zien schieten.

Bij terugkomst zoek ik al vrij snel eventjes mijn bed op. Maar voor een heerlijk maaltje bereid door Onno kom ik graag weer mijn bed uit. En we moeten toch ook eigenlijk wel de nieuwe aflevering van "Rome" zien op HBO. We zijn weer in the Big Apple!

10 SEP 2005
ZATERDAG (Z)

Goodies from the USA

Vandaag alweer de laatste hele dag in Nederland. Jeetje, wat is dat snel gegaan. Op deze laatste dag, zijn we in Arnhem bij mijn ouders, waar ook mijn broer en zijn vriendin Gerda zullen langskomen. En dat komt heel goed uit, want buiten het feit dat ik dan mijn broer op de valreep nog even zie, hebben we ook nog goodies from the USA voor hem meegenomen.

Enige tijd geleden heeft de goed oplettende blog-lezer gelezen dat ik schreef over een winkel met heel veel verschillende soorten grappige T-shirts (van Yellow Rat Bastard). In deze winkel zag ik ook een T-shirt met het spelletje "Space Invaders" er op afgedrukt, waarbij ik meteen aan mijn broer moest denken. Die moest ik dus hebben. Verder is het vliegveld Newark ook een goede bron voor grappige USA-kadootjes. Zo hebben ze bijvoorbeeld T-shirts met de afdruk "Don't blame me, I voted for the other guy!", boeken met daarin alle pijnlijke uitspraken van Bush en "national embarrassmints", zijnde pepermuntjes (mints) in een doosje met daarop de afbeelding van wederom... Bush.

Een erg gezellige dag vandaag. Lekker in de tuin, gezellig praten en lekker eten met z'n zessen aan tafel en dus het T-shirt en de embarrassmints voor mijn broer. En toen moesten we nog onze tas inpakken ...

9 SEP 2005
VRIJDAG (O)

New York Style

Op de uitnodiging voor de borrel ter gelegenheid van het 15 jarig bestaan van kantoor New York is de dresscode toepasselijk New York Style. Op het eerste gezicht minder voor de hand liggend is de lokatie van de borrel: het Amsterdamse Rembrandtplein. Maar dat is omdat de alumni van het kantoor veelal weer in de polder wonen en werken.

Om zes uur stappen we Rain binnen. Het is een fraaie club annex restaurant die met gemak in Manhattan thuishoort. Dat komt vanavond zeker door de verhalen uit en over New York, maar ook door de hippe allure. Ter verwelkoming een champagne en ter versnapering bijzondere en lekkere hapjes, welke stijl en smaak ontlenen aan diverse keukens. Wat te denken van fruitsushi?! Een dergelijk smeltkroes van keukens, ook dat is typisch New York.

Over de kledingkeuze zijn de huidige en de voormalige expats enigzin confuus. Witte tennisoutfit naast zwarte galakleding, blauwe spijkerbroek naast oranje stropdas. Het mag duidelijk zijn dat de stijl in New York sterk verandert door de jaren heen!

Minder sterk verschillen de verhalen. Wie naar New York is geweest, heeft een bijzondere tijd en een unieke ervaring gehad. Hoe je het wendt of keert. En New York beleef je samen. Keer op keer verschijnen feestjes van herkenning wanneer iemand binnenloopt. Het is dan ook erg toepasselijk dat iedereen het feest verlaat met het tijdloze t-shirt "I love New York". Ook zij, die haar zere schoenen verruilt voor onzichtbare New York slippers.

8 SEP 2005
DONDERDAG (O)

English breakfast

De Engelse voorliefde voor spanning komt niet alleen tot uiting in de verhalen over de GVR, Harry Potter of Inspector Morse. Nee, elke dag laat het Engelse ontbijt weten dat gruwelijkheden op je pad kunnen komen: worstjes, toast, glibberei, witte bonen en hele sterke thee voor op je nuchtere maag. O wat fijn om in Engeland te zijn!

Hoewel het tegendeel waar lijkt te zijn, heb ik me de afgelopen dagen uitstekend vermaakt in Engeland. Ze is gewoon veel leuker dan de wasmachine. Of dan een goudvis. Ze rekt en strekt en ze pruttelt en fruttelt. Je kunt even naar haar kijken, maar ook een hele middag. Die kleine Freija.

Maar het is ook gezellig om weer even met familie te zijn. Mijn vader had ik begin augustus nog gezien, maar mijn moeder en zus had ik al meer dan vier maanden niet gezien! (Telefoon, webcam, (digitale)foto's en blogs niet meergerekend.) 48 uur is dan zeker aan de korte kant, maar het was d'r zeker niet minder gezellig om. Lekker eten bij mijn zus. De stad in. Lekker even niks. De tijd vliegt voorbij.

Maar laat de tijd straks maar weer langzaam tikken voor kleine kikker Freija. En ik hoop dat ze nog lang van moeders melk kan genieten. Want hoewel ik me met haar vegetarische vader en moeder weinig zorgen hoef te maken.. komt ooit de dag.. dat 's morgens een Engels ontbijt ook in haar gezicht lacht. Brrr!

7 SEP 2005
WOENSDAG (Z)

Home sweet home

Hoewel er deze week veel dingen raar zijn; op vakantie naar het buitenland/Nederland, op vakantie met Onno tijdelijk in Engeland, zo ook het in Nederland zijn maar geen auto en geen huisje hebben, zijn er gelukkig ook een heleboel dingen erg leuk, gezellig en vertrouwd.

Zo is er winkelen met mams in Arnhem (veel te veel geld uitgegeven, maar erg goed geslaagd!), eten met Coline aan de Utrechtse Oudegracht, bijbabbelen met Hanna en haar Marijn bewonderen (4 maanden oud), relaxen bij paps en mams thuis en lekker van hun aanwezigheid èn hun tuin genieten en het bijbabbelen met Désirée op de Korenmarkt in Arnhem.

Ik realiseer me, dat ik toch ècht een Hollander ben. Een jaartje New York is super, maar ik zou nooit blijvend het knusse Nederland verruilen voor verweggistan. It was good to be home for a while!

6 SEP 2005
DINSDAG (O)

Weerzien

Na een vroege taxirit en enkele treinen sta ik vandaag weer bijtijds op Schiphol. Nog niet om naar New York terug te keren, maar om met mijn vader naar Norwich af te reizen. Toevallig reist een vriend van mijn vader met dezelfde vlucht gaat en even na de douane treffen we elkaar. Achter een bakkie koffie wordt het al snel gezellig met verhalen over Engeland, treinen en (klein)kinderen. We hebben d'r ook de tijd voor, want door de mist vertrekt de vlucht met vertraging.

Op London Stansted aangekomen, pakken we de koffer en nemen mijn vader en ik de trein naar Norwich. Een ritje van ongeveer twee uur, waarbij we in de universiteitsstad Cambridge overstappen. Met wat slapen en wat lezen rijden we door het zonnige, Engelse landschap. Op het station van Norwich pakken we de taxi en al met al staan we zo binnen acht uur bij mijn zus op de stoep. Voorzichtig kijken we om het hoekje van de deur..

Vooroordeel of niet, op het eerste gezicht is het duidelijk dat dit een wolk van een dochter is! Hoewel enigszins gewend aan de kleine en aan de nieuwe gang van zaken staan moeders en oma d'r nog vol trots bij. Ook opa en ik zijn meteen vol trots en vertederd!

Maar de realiteit van de dag breekt snel door: mijn vader en ik hebben nog geen plaats om te overnachten. Met typische engelse bed & breakfast-s kan het echter niet moeilijk zijn. Dachten we. Want al snel blijkt dat alle kamers in de stad zijn vergeven aan 2.500 werklieden, die helpen om een winkelcentrum op tijd af te kunnen leveren. Aargh! Uiteindelijk vinden we een b&b voor één nacht.

Met de koffer afgeleverd in de b&b, kunnen we terug bij mijn zus kijken naar Freija, pruttelen tegen Freija en Freija kietelen. Het blijft een wondertje. Daarnaast is het een wondertje dat ik hier vandaag ben met mijn ouders, mijn zus en haar vriend en hun kind. Dat had niemand een jaar geleden zo bedacht!

5 SEP 2005
MAANDAG (O)

SEAT

Op een zondagmiddag eerder dit jaar stond mijn vader langs de snelweg met een kapotte motor. Volkswagen. Wie anders? Een dijk van een slogan, die zeker voor hem gold. Meer dan twintig jaar was het Golf na Golf. Maar de huidige Golf is een andere auto dan de eerste Golf: niet vernieuwend en niet goedkoop.

Toen het op een nieuwe auto aankwam, was mijn keuze snel gemaakt: de SEAT Altea. Sportieve flair en gemakkelijk, modern hoog voor zowel kleinkind als grootvader. Toch gedegen door het DNA van de Volkswagen-holding, maar met zon en het budget uit het Spaanse land.

En zoals het gaat bij auto's, dan luisteren vaders en zonen goed naar elkaar. Zodoende werd ik vandaag opgepikt van station Driebergen met een SEAT Altea. In zacht grijsblauw. Hoewel ik 's middags nog een auto niet van rechts had zien komen, kreeg ik toch 's avonds de auto mee om mij in de buurt te verplaatsen.

Geen recensie hier, maar ik kan het toch niet nalaten om deze auto een spreekwoordelijke veer onder de achterbumper te steken. Hij rijdt stil, prettig en je hebt amper door dat het om een groter maatje gaat. Amper, want bij het achteruit rijden zijn sommige paaltjes toch wel erg makkelijk over het hoofd te zien. Gelukkg had Arnout dat al bedacht en bijtijds geroepen.

4 SEP 2005
ZONDAG (O)

Utrecht

Vandaag staat Utrecht op het programma. Omdat we laat zijn opgestaan na de bruiloft, laten we het ontbijt voor wat het zou kunnen zijn en stappen de auto in. We rijden weg, langs de ingang van het hotel en zien daar een banier met reclame voor de speciale zondagsbrunch. Ja hoor, we pakken mooi wel wat lekkers aan de Oudegracht!

Dat hadden we gedacht, want in Utrecht schijnt volop de zon en is drukte van jewelste. De één komt voor de koopzondag, de ander voor het Uitfeest en zo is het is niet te ontwijken gezellig! We pikken de Oudegracht, het Neude, het Domplein mee en pakken een bankje bij de Mariaplaats.

Lekker in de zon, maar niet voor lang. Eerder hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om wat bekenden uit te nodigen voor een partij bowling. Een leuk idee uit de weken ervoor waarin het in Nederland vooral koud en nat was. In twee teams gaan we de strijd met elkaar aan: Coline, Jolette en Zanima vs. Hella, Onno en Victor. Strikes, missers en spares vliegen om de oren in deze veldslag. Als de rook optrekt, heeft Victor gewonnen!

Vervolgens trekken we naar de Oude Muntkelder voor -hoe Hollands!- pannenkoeken. (Voor het gemak vergeten we even dat in Amerika pancakes ook bekend zijn. Zij het als ontbijt.) Hier schuiven Judith, Pauline en Pieter bij de rest aan. Tussen de pannenkoeken door komt het gesprek uit op "pizzabillen", een term die bekend is voor oceaanroeiers, maar nu nog onbekend is voor Google. En dat is misschien maar goed ook.

Ten slotte gaan we met enkelen nog even wat drinken op het Neude, waar Herman ook nog even aanschuift. En zo komt aan deze zomerse, gezellige vakantiedag in Utrecht langzaam een einde.

3 SEP 2005
ZATERDAG (Z)

Bruiloft in stijl

Vandaag trouwen vrienden van ons: Remco en Susanne. Ze trouwen in Den Bosch, en we zijn heel lief de hele dag uitgenodigd. Met de "Binnendieze' Huwelijksboot" komt het mooie bruidspaar aan bij het stadhuis van Den Bosch. In een zeer sfeervolle omgeving geven ze elkaar het ja-woord.

Na het burgerlijk huwelijk kunnen we het bruidspaar al even feliciteren. Ze stralen helemaal. Via een korte stadswandeling, komen we aan bij de Sint Jan. Hier zal het kerkelijk huwelijk worden voltrokken. In deze mooie kathedraal vindt een mooie dienst plaats met prachtige muzikale onderbrekingen. Wanneer het bruidspaar de kerk uitloopt, staat iedereen hen met witte ballonnen op te wachten welke vervolgens allemaal de lucht in gaan. In de Raadskelder wordt vervolgens de bruidstaart aangesneden. In deze gezellig volle ruimte kom ik ook nog wat (ex-)collega's tegen.

Na de taart vinden we onze weg naar hotel Queen, nabij Waalwijk. Daar zullen we de nacht verblijven en daar zullen we ook in de buurt mogen aanschuiven bij het diner dansant ter ere van het kersverse bruidspaar. In restaurant "De Molen". Het wordt een erg gezellige aangelegenheid met lekker eten, goed gezelschap, mooie kleding (black tie), goede muziek, lekker dansen en swingen en mooie verhalen.

Remco en Susanne: bedankt! Het was een erg mooie dag!

2 SEP 2005
VRIJDAG (O)

Smokin'

Vliegtuig uit en auto in. Op naar Utrecht om een smoking te huren. Op naar Driebergen om bijpassende schoenen op te pikken. Op naar Arnhem om de jetlag weg te slapen. Yiha, today was smokin'!

1 SEP 2005
DONDERDAG (Z)

Mr. Cabdriver

Vandaag vroeg van kantoor weg om op tijd op het vliegveld te zijn voor onze vlucht naar Nederland! Om 3:00 pm zat ik in de taxi, die mij ophaalde bij mijn werk en vervolgens via ons appartement (waar Onno met onze koffers zou instappen) naar vliegveld Newark zou rijden. Dit betekende dat de taxi mij moest ophalen in druk Midtown. Zelfs op Rockefeller Plaza. En waar is het eigenlijk altijd druk? Jawel, Rockefeller Plaza. Maar goed, ik had bij het reserveren van de taxi netjes aangegeven waar ik wilde worden opgehaald, via welk adres de taxi moest rijden. En daar zou ik de chauffeur netjes voor betalen.

Het begon nog goed. Mr. Cabdriver was op tijd. Ik was op tijd. Na nog geen 100 meter te hebben gereden, bleek echter dat deze taxichauffeur van redelijk opvliegende aard was. Elke keer dat hij vol op de rem moest, vloekte hij veelvuldig (dat denk ik althans, want het was in het Ghanees) en zuchtte hij om vervolgens minstens vier keer op de claxon te slaan. Hij moest hij nou toch rijden... zucht... Het was immers zo druk, zucht... En dan moest hij ook nog eerst langs ons appartement... zucht... Om vervolgens in het zelfde stukje file naar Newark te moeten rijden... zucht...

Nog enigszins glimlachend over deze klaagzang, zat ik achterin de auto en wenste dat Onno inmiddels bij mij in de taxi zat. Zoveel negativiteit van mr. Cabdriver had toch wel enigszins invloed op mijn vakantiestemming. Om nog maar niet te spreken van het feit dat ik supermisselijk begon te worden, omdat deze malloot iedere keer -wanneer hij dacht dat we weer konden rijden- vol op het gas ging om vervolgens weer met piepende remmen stil te staan.

Hoe makkelijk had Onno het: nadat hij was ingestapt, kwamen we op een rustiger weg om via een vrij rustige snelweg naar het vliegveld te gaan. Geen vloeken meer. Geen zuchten meer. Lag het dan toch aan mij? Voordeel was in ieder geval dat we met een redelijk glimlachende taxichauffeur bij Newark aankwamen. Net op tijd om ons onze vakantiestemming weer terug te geven.