NY 10036
30 NOV 2005
WOENSDAG (Z)

En toen was er licht

Al een aantal dagen is men buiten druk bezig geweest om een hele grote boom op Rockefeller Plaza helemaal in topvorm te krijgen. Voor het oog veranderde er nog niet heel veel, maar voor wie heel goed keek viel het op dat door de hele boom kleine lampjes waren aangebracht. Maar die lampjes gaan niet zomaar aan, daaraan gaat een heel ritueel vooraf. Jaarlijks is er namelijk de Tree Lighting op Rockefeller Plaza, een avond vol spektakel met aan het eind de lichtjes in de boom die aangaan.

Aangezien het gebouw waar mijn werk gevestigd is eersterangs zicht heeft op dit evenement, wordt dit evenement al een aantal jaren aangegrepen om een eigen Tree Lighting Party te geven, waar alle goede zakenrelaties, bevriende advocaten, (ex-)collega's, familie en vrienden worden uitgenodigd. Dit betekent zo'n 250 gasten in een kantoor waar we normaal met z'n vijftienen zitten. Er is catering, vermaak voor kinderen (een magicien, een face-painter en een clown) en er is natuurlijk die mooie boom buiten, waarvoor al ruim voor het moment van aansteken van de lichtjes de beste plaatsen in beslag worden genomen (onder andere 'mijn' kamer ...).

Doel van het feest is om al je zakenrelaties in een ontspannen sfeer te kunnen spreken en er met z'n allen een geslaagd feest van te maken. En dat werd het. Als host van zo'n avond is het alleen wel wat lastig om ook nog een goed plaatsje te veroveren voor het spektakel buiten. Zo hebben wij niet alleen het moment van het aangaan van de lichtjes gemist, maar ook optredens van Rod Stewart, Sheryl Crow, Earth Wind & Fire en nog meer ... Ach, in ieder geval was het feestje zelf erg geslaagd.

29 NOV 2005
DINSDAG (O)

...

...

28 NOV 2005
MAANDAG (Z)

The Red-Eye

Vannacht hadden wij de zogenaamde red-eye flight. Had ik persoonlijk nog nooit van gehoord, maar inmiddels weet ik wat het betekent. Voor ons betekende het namelijk de vlucht van Las Vegas naar New York, een vlucht die om middernacht vanuit Las Vegas vertrok.

De vlucht is verzorgd door Song. In het vliegtuig is elke stoel voorzien van een vrolijk kleurtje. Allemaal prima geregeld, zelfs genoeg beenruimte. Song heeft verder hetzelfde systeem als bijvoorbeeld Easyjet: als je wat wilt eten of iets bijzonders wilt drinken (niet zijnde normale frisdrank), dan moet je dat in het vliegtuig nog zelf kopen. Ook heeft Song een vermakelijk entertainmentsystem aan boord. Zo kan ook een soort Triviant gespeeld worden tegen de andere passagiers. Erg leuk en erg verslavend. Ook erg grappig om te zien dat een aantal dezelfde namen meespelen als op de heenreis. Ook de nodige vragen zijn hetzelfde als de heenreis. Zo kan veelvuldig worden vals gespeeld, mits je het antwoord nog weet. Het doel is natuurlijk de eeuwige roem; op nummer één komen te staan in het Song-klassement.

Niet alleen doordat deze vlucht middenin de nacht is, niet alleen omdat de vlucht eigenlijk net te kort is om een fatsoenlijke nacht rust te krijgen, maar mede ook door de spelletjes die er aan boord gespeeld kunnen worden, komen wij inderdaad met rode oogjes aan in New York. Eigenlijk dus gewoon een nacht overgeslagen. Maar we zijn er nog niet! We moeten eerst nog - middenin de ochtendspits - met de airtrain en de metro. Half slaapdronken hobbel ik mee in de metro. Nauwelijks in de gaten houdend wie in- en uitstapt en waar we zijn. Gelukkig heeft Onno dat wel door en vinden we ons appartementje weer rond 9 uur 's ochtends. Iedereen kan nog zo hard zeggen dat je om een jetlag te voorkomen zo lang mogelijk wakker moet blijven, maar in dit geval willen wij maar één ding: ons bed. De rest van de dag wordt dus lui en sloom doorgebracht. Een heerlijk dagje luieren om bij te komen van the red-eye en nog even na te genieten van een hele, hele mooie vakantie.

27 NOV 2005
ZONDAG (O)

...

...

26 NOV 2005
ZATERDAG (Z)

Sunrise and sunset

Er zit eigenlijk een heel groot voordeel aan het feit dat we aan het eind van de herfst naar the Grand Canyon gaan, want gedurende deze maanden komt de zon wat later op. En waarom maken wij ons daar druk over? Nou, omdat wij deze ochtend graag de zon willen zien opkomen boven de Canyon. Vandaag betekent dat dat de zon opkomt rond 7:15am en we rond 6:45am moeten opstaan. Het mooie van the lodge waarin we verblijven is dat het maar op tien minuten lopen van de canyon ligt. Misschien niet meteen het mooiste uitkijkpuntje, maar eigenlijk is elk punt waar je de canyon kunt zien adembenemend.

Net uit bed gerold lopen we dik aangekleed richting de canyon. Er is gelukkig al wel wat licht, zodat we in ieder geval kunnen zien waar we lopen. En inderdaad, zo'n dikke tien minuten later zien we de canyon voor ons opdoemen. We zijn precies op tijd om de zon te zien spelen met dit wereldwonder. Elke seconde is het licht anders. Heel erg mooi, en stilte en rust overal om je heen. Hoewel, bij een uitkijkpunt iets verderop blijkt een hele bus met (onder andere) Japanners te zijn gedropped. Wanneer we bij dit uitkijkpunt aankomen staan we dus ineens met vele mensen naar dit adembenemende lichtspel te kijken. De één nog dikker ingepakt dan de ander, soms zelfs met hele dekbedden om zich heen gewikkeld. Velen zijn blijkbaar verrast door het koude weer, en hebben daarom maar een dekentje over hun veel te dunne kleren heen geslagen. Tsja, als ze net zoals ons vanuit Las Vegas komen, dan betekent dat ook een verschil van zo'n 20 graden.

Al heel blij met al het moois dat we in de vroege ochtend hebben gezien, lopen we terug naar onze lodge om daar weer even op te warmen. Nog heel even ons kingsize bed in, en dan onder een warme douche. Rond 11 uur checken we uit, en eten we nog even wat in het restaurant van The Yavapai Lodge. Daarna gaan we met onze koffer richting the Bright Angel Lodge, waar we rond half vijf die dag opgehaald zullen worden voor onze terugreis naar Las Vegas. We geven daar de koffer af, zodat we zonder gedoe nog één van de hikingtrails kunnen doen. Eerst besluiten we ons aan te sluiten bij een praatje van een ranger van dit park, die een uur lang vertelt over hoe de canyon is ontstaan, welke soorten steen we zien, waarom de canyon verschillende kleuren heeft en hoe de canyon er waarschijnlijk in de toekomst uit zal komen te zien. Erg interessant en erg leuk om ook iets van de achtergrond van the Grand Canyon te weten.

Omdat het wellicht later op de dag nog gaat sneeuwen, we maar beperkte tijd hebben en we het onszelf vandaag niet te lastig willen maken, besluiten we niet een te stijle hike uit te kiezen. We lopen grotendeels vlak langs de canyon, van het ene uitkijkpunt naar de andere. Steeds geneigd om nog een foto te maken, en nog één ... Het blijft mooi, maar inmiddels hebben we er al zo'n 100 foto's van. Rond de tijd dat we denken dat onze chauffeur alweer bij de lodge zal zijn gearriveerd, zorgen wij dat wij daar ook zijn en geven we alvast onze tas aan de buschauffeur. Dat geeft ons nog tot zonsondergang om nog even van het uitzicht te genieten, en nog rond te neuzen naar souveniertjes. En dan begint de lange reis weer terug. De terugweg gaat, net zoals de heenweg (maar toen was het ineens geen probleem) langs de Hoover-Dam, en door veiligheidsvoorschriften mag onze koffer niet over de dam. Daarom moeten wij onze koffer afgeven op het vliegveld bij the Grand Canyon. Samen met wat passagiers uit onze bus zal onze koffer naar Las Vegas worden overgevlogen. Tegen ons wordt gezegd dat de koffer nog voor ons in het hotel zal zijn. Als dat maar goed gaat ...

Iets na elven komen we aan bij ons tweede Las Vegas hotel: the Mirage. Het inchecken gaat soepel en al snel zitten we in onze mooie kamer. Maar waar is onze koffer? We hadden het natuurlijk al voelen aankomen dat het fout zou gaan met onze koffer, dus we proberen meteen contact op te nemen met het bureau waarbij we de trip hebben geboekt (Grand Canyon Tour Company). Er wordt wel opgenomen, maar nadat ik mijn verhaal heb gedaan vertelt de aardige mevrouw mij dat ze vanavond niemand meer kan bellen. Iedereen is al naar huis. En waar onze koffer is weet niemand. Of ik nou hoog spring of laag spring, onze koffer gaan we op z'n vroegst pas morgenvroeg krijgen. Daarvoor kan ik rond 5:30 am weer contact met het reisbureau opnemen. Nou ja, dat moet dan maar.

Om onze koffer-zorgen te vergeten, gaan we naar het casino van ons hotel. Ik zit nog geen 5 minuten aan een fruitautomaat, en er rolt meteen al $115 uit! Dat gaat lekker! Om niet overmoedig te worden laat ik het meteen uitbetalen, en proberen we her en der onze winst nog wat te vergroten. Helaas zonder succes. We staan ook nog te kijken bij de verschillende speeltafels, waar $100 niets lijkt te zijn. Slechts één fiche. Zo hard en zo snel wordt met geld gesmeten dat de meeste tafels echte een beetje "out of our league" lijken. Aan het eind van de avond hebben we nog steeds wat winst over. Niet slecht voor beginners, toch?

25 NOV 2005
VRIJDAG (O)

...

...

24 NOV 2005
DONDERDAG (Z)

Thanksgiving

Dat is raar wakker worden. Niet in het ons bekende bedje, tussen witte muren en de ons vertrouwde spullen, maar in een heuse piramide. Met een egyptisch thema-behangetje, een egyptische kast, een schuine wand (het is immers een piramide) en met egyptische taferelen op de muur. Zo zijn we in ieder geval wel meteen in de Luxor-sferen die ons Luxor-hotel tracht over te brengen. Na de lange reis van gisterenavond doen we het vanochtend rustigaan, en gaan we de wereld in die Las Vegas heet.

Eerst maar eens ons hotel iets beter leren kennen. Slotmachines (fruitautomaten), overal waar je kijkt, her en der speeltafels voor poker, roulette, blackjack, etc. En alles, alles heeft lichtjes. Je zou bijna je zonnebril opzetten, ook al is het binnen. Er is van alles te doen in het hotel en je kunt van alles kopen. Ons hotel blijkt ook over te lopen in Mandalay Bay en in Excalibur. Zo komen we dus bij nog meer fruitautomaten en nog meer winkeltjes. Elk hotel heeft zijn eigen attractie. Die van ons heeft onder andere een diagonale lift (waardoor je al denkt dat je een glaasje te veel hebt gehad, ook al heb je niks gedronken) en een fel licht dat door het midden van de piramide de lucht in wordt geschoten, waardoor je -zegt men- tot 6 mile in de lucht nog een boek kan lezen bij deze lichtstraal.

Omdat we vast nog wel genoeg tijd hebben om te gokken en dergelijke, besluiten we eerst wat te winkelen en belanden zo onder andere bij Urban Outfitters. Hier blijken ze erg leuke T-shirts te hebben en ook leuke petjes voor het bedekken van mijn koude hoofdje in de New Yorkse winter die voor de deur staat. Beiden slagen we derhalve erg goed, en gaan met een gevulde tas weer op weg.

In deze kunstmatige wereld van casino na casino, zou je bijna vergeten dat het vandaag Thanksgiving is. Daar is hier namelijk helemaal niets van te merken. Behalve dan misschien het feit dat de meeste restaurants vandaag turkey op het menu hebben staan. Zo hebben wij ook nog de turkey-soep genuttigd. Niet een overdeeld succes, want wij hadden beide het idee dat deze soep al een dag lang had staan pruttelen. De turkey had wat dat betreft ook rubber kunnen zijn. Maar goed, om in de Thanksgiving-gedachte te blijven; we zijn dankbaar voor de turkey die wij toch nog tot ons hebben kunnen nemen op deze dag.

's Avonds is het hoog tijd om eens een wandeling over The Strip te maken. Zo lopen we ook langs: New York-New York, Monte Carlo, Aladdin, Paris, Bellagio, Ceasar's Palace, The Mirage en nog veel, veel meer. The Strip is te overdreven en te kitscherig voor woorden, maar wel erg leuk om eens te zien. Er is genoeg te beleven en vooral bij The Mirage en het Bellagio vermaken wij ons goed. The Mirage heeft namelijk buiten een vulkaan die elk half uur uitbarst (zie video) en het Bellagio heeft een hele grote vijver voor de deur met verschillende fonteinen, die op muziek kunnen dansen. Met lichteffecten erbij biedt met name deze laatste attractie een mooi spektakel (zie video). En dat elke 15 minuten.

Een beetje beduust van het overweldigende Las Vegas, is het bij terugkomst in ons hotel tijd voor een ijsje. Dit wordt een ijsje van Coldstone. Deze lekkere ijsjes kun je ook in New York halen, heel dichtbij waar wij wonen, maar dat is er eigenlijk nog nooit van gekomen. En nu toch alles over the top en overdreven is, willen we ook wel een erg overdreven ijsje. En dat wordt het. Samen delen we een flinke bak banaanijs, dat eerst op een koude steen (coldstone) is gelegd, om het met een soort spatel te vermengen met wat je er dan ook maar door wilt (in ons geval brownie, aardbij en pistache). En dat wordt dan: hmmmm! Tsja, aan over the top dingen en glitter and glamour geen gebrek in Las Vegas. Ook niet op Thanksgiving.

23 NOV 2005
WOENSDAG (O)

...

...

22 NOV 2005
DINSDAG (O)

...

...

21 NOV 2005
MAANDAG (Z)

Weersverwachting: regen en sneeuw

Het is weer maandag, en ik moet dus weer werken. Vandaag dus een dag dat onze visite er alleen op uit zal trekken. En wat staat er op het programma? Een dubbeldekker-bustour door zuid Manhattan (oftewel de downtown-loop, zie eerder). Nu maar hopen dat het droog blijft, want anders zit je niet zo prettig op zo'n open dubbeldekker. De afspraak is dat ik Jolette rond zessen zal treffen bij mijn werk, om haar dan eerst nog even het kantoor te laten zien (ze is immers ook collega) om dan vervolgens buiten met Onno af te spreken om met z'n drieën naar het "aansteken van de snowflakes" bij Saks te gaan kijken.

Wat moet je je nou voorstellen bij het "aansteken van de snowflakes"? Dat wisten wij ook niet en dat wilden we dus zeker wel eens meemaken. Saks zou bij dit event ook nog wat mooie kerst-etalages showen en er zou vuurwerk zijn. Klonk als een mooi feestje. Als het droog zou blijven... Helaas bracht vanavond niet alleen snowflakes, maar ook regen. Rond zes uur haal ik een ietwat verregende Jolette op uit de lobby van het gebouw waar ik werk. Helemaal verkleumd van het bovenop een dubbeldekker zitten. De warmte van ons knusse NY-kantoortje is dan even aangenaam. Na een korte tour door het kantoor is het al bijna weer tijd om ons bij alle andere toeschouwers bij Saks te voegen.

Met ieder een parapluutje, staan wij voor Saks. Benieuwd over wat komen gaat. Het vuurwerk is helaas door de regen afgelast, maar de rest van het programma gaat door. Zo komen in de stromende regen eerst een dozijn ballerina's naar buiten die in hun tutu's het festijn mogen openen. Daarna gaan de snowflakes aan op een erg toepasselijk muziekje. De snowflakes lijken te dansen op de muziek (zie video). Nadat de muziek is afgelopen stromen de mensen naar de nieuwe etalages van Saks. Zodra de eerste drommen mensen daar weer weg zijn, nemen wij ook even een kijkje. Prachtige etalages en iedere etalage vertelt een verhaal op zich.

Maar het is helaas niet echt weer om even rustig aan window-shopping te doen. En we beginnen toch ook wel behoorlijke trek te krijgen. Dus lopen we richting 9th Avenue, waar we inmiddels toch wel de nodige restaurantjes weten te zitten. We besluiten bij Xing binnen te gaan om daar even lekker op te warmen en onze maagjes te vullen. Ik ben benieuwd naar de weersverwachting voor morgen. Snowflakes zijn prima, maar die regen...

20 NOV 2005
ZONDAG (O)

...

...

19 NOV 2005
ZATERDAG (Z)

Buufs in de City

Mijn buufje uit Rotterdam is op bezoek. En wat doen buufjes? Bij elkaar op de koffie! En daarom is deze buuf helemaal vanuit Nederland hiernaartoe gekomen voor een goede Starbucks-cappuccino! Gelukkig is er meer dan koffie drinken, en gaan we nog iets anders doen waar je je heel goed mee kan vermaken in New York; winkelen. Deze stad is gelukkig heel wat winkels en warenhuizen rijk, en dat is dus wel een dagvullend programma.

Met een toeristische detour langs Times Square, lopen we eerst naar Macy's. Dit warenhuis ter grootte van één heel blok, acht verdiepingen hoog, houdt ons de eerste uren wel even bezig. Kijken, passen, vergelijken... Maar misschien hebben ze ook wel iets moois bij Bloomingdale's! Dus nemen wij de metro vanaf het ene warenhuis naar het andere. En het hoppen van het ene warenhuis naar het andere bevalt goed, dus waarom ook niet even naar Saks? En wat een perfect moment om naar al deze warenhuizen te gaan, want de etalages zijn voor een groot deel al helemaal in de kerststemming gebracht. Hele sprookjes worden uitgebeeld in de verschillende etalages en de etalages zijn een attractie op zich.

Daar word je moe van! Een hele dag winkelen! Dan heb je wel een lekker etentje verdiend. Een goede gelegenheid om naar ons favoriete restaurant te gaan: Matsuri. Met Jolette en ik aan de wijn en Onno aan de saké nuttigen we allemaal heerlijke Japanse hapjes. Gestoomde vis, sushi, kobe-beef en nog veel meer lekkers. Zo kunnen we later op de avond lekker rosig in slaap vallen en heerlijk dromen over welk warenhuis nu het leukst was.

18 NOV 2005
VRIJDAG (Z)

Mooi uitzicht

De afgelopen maanden heb ik aan een zaak gewerkt die bij een ieder die daaraan werkte wel de nodige frustraties teweeg heeft gebracht. Vandaag staat de afronding van deze zaak gepland. De plaats hiervoor is het MetLife Building, de 52e verdieping. Het gebouw is van buiten naar mijn mening niet heel speciaal, maar het uitzicht des te meer. Zodra ik op de 52e verdieping de lift uitstap zie ik een fantastisch uitzicht en kijk ik bijna recht tegen de top van the Chrysler Building aan. Wat een gigantisch mooi uitzicht! Tegenwoordig kun je niet meer naar de bovenste verdieping van the Chrysler Building, maar ik heb er nu een erg mooi zicht op.

Gelukkig gaat de afronding van de zaak niet gepaard met erg grote problemen. Dat komt met name goed uit, omdat Jolette vandaag op bezoek komt. Wij gaan vanavond met haar naar het Peter Stuyvesant Bal in het Grand Hyatt New York. Dus niet alleen hoop ik dat ze geen vertraging heeft, ik hoop ook dat haar baljurk in haar koffer heeft gepast.

Jolette komt gelukkig zonder vertraging New York binnen, en ze is ruim op tijd in ons appartementje. Nu moet ik nog op tijd van mijn werk weg. En ook dat lukt, en dus kan het wederzien en het opdoffen voor het feest beginnen. Onno in een mooie smoking, en de dames die hij vanavond escorteert in stijlvol zwart. Tijd om onze visite iets van New York te laten zien!

Met de taxi worden we voor het Grand Hyatt afgezet. Nog niet heel veel kans gehad voor sightseeing misschien, maar toch al een glimp opgevangen van the Chrysler Building, Bryant Park, Grand Central en 42nd Street. Het bal begint vrij officieel, met toespraken en tafelschikking, maar gedurende de avond wordt iedereen losser. Wij zitten in de juristen-hoek, waar elk in New York vertegenwoordigd Nederlandse advocaten- en notariskantoor één of meer tafels heeft. Maar er zijn nog veel meer mensen. Van Heineken, van Unilever, etc. Het mengt pas echt goed na het eten, wanneer het feest in de zaal ernaast losbarst. Op muziek van The Hermes House Band staat iedereen in galakleding te swingen. We dansen er op los, maar ineens wordt toch ook weer even duidelijk dat het voor onze vriendin uit Nederland, eigenlijk al 7 uur 's ochtends is in plaats van 1 uur 's nachts voor ons New Yorkers. We breien er dus een eind aan, en we zoeken onze (aero-)bedjes op.

Vandaag was een dag met vele mooie uitzichten. Maar na vanavond hebben we ook uitzicht op een hopelijk minstens zo mooi weekend.

17 NOV 2005
DONDERDAG (O)

BANK: NY

Wat is makkelijker dan de stad in te gaan op je eigen bank? Schoenen uit, lekkers bij de hand en rond kijken in je eigen stad. Wel zo lekker, wel zo gemakkelijk en het kan in New York. Ik vermoed dat een oud-collega na zijn bezoeken aan New York het avond aan avond probeerde in Utrecht, maar dat is toch lastiger.

Eenmaal op de bank zetten we de televisie aan en zien de stad voorbij komen. In een lokaal nieuwsprogramma of in een van de vele televisieseries die zich hier afspelen. Zoals gisterenavond in CSI:NY, waar de stad telkens het decor vormt voor moorden en slimme rechercheurs die de moorden oplossen. Al kijkend zien we bekende stukjes stad en plaatsen die we nog niet en misschien anders ook niet gezien zouden hebben. Het is zo een veilige manier om de stad te verkennen.

De serie CSI (Crime Scene Investigation) kent enkele lokale varianten. In het begin werden de moorden van Las Vegas onder de loep genomen, waarna ook de moorden in respectievelijk Miami en New York aan de beurt kwamen. Maar het zou mij niet verbazen als andere steden de serie ook uitnodigen. Was het niet om het imago te verbeteren door de kordate politie van de stad te tonen, dan wel voor de bankkoesterende bewoners van de stad. Dus binnenkort CSI: Utrecht?

Vanmorgen liep ik over 8th Ave en zag nabij 46th Str de nodige brandweer en politie met materieel en een afgezette 46th Str. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Zeker als iets verder in de straat twee politiewagens over dwars op de straat staan. Maar geen spanning op de gezichten van brandweer of politie. Als ik doorloop hoor ik twee knalachtige geluiden. En later nog twee. Het is net echt, net als in aflevering twaalf. Wat zou ik nu graag op de bank zitten, zodat ik over de rug van een rechercheur kon meekijken wat aan de hand was.

16 NOV 2005
WOENSDAG (O)

*ring*ring* .. ..

In deze tijd van telefoon, mobiele telefoons, e-mail, sms en msn heb je iemand in een mum van tijd te pakken. Dacht ik. Het is een enkeling zonder mobiele telefoon (en sms) of zonder e-mail thuis of op het werk.

Toch merkte ik de afgelopen tijd tot tweemaal toe dat het kan voorkomen. In het eerste geval ging het om iemand die in het ziekenhuis was terecht gekomen. Dan kun je proberen wat je wilt, maar in het ziekenhuis zijn mobiele telefoons en andere apparaten niet toegestaan. Met het ons-kent-ons netwerk en de receptie van het ziekenhuis is dan toch de persoon te bereiken.

Vreemder is het tweede geval, waar ik al een kleine maand onregelmatig berichten op de voice-mail achterlaat. Misschien is het het tijdsverschil tussen Nederland en New York of een vakantie, het kan gebeuren. Tot het nummer ineens buiten werking is. Alarmbellen begonnen te rinkelen. Te meer omdat e-mail naar huis en werk nog geen reactie heeft opgeleverd. De hoogste tijd om het ons-kent-ons netwerk in te schakelen.

Op zo'n moment besef ik te meer dat ik ver weg zit en niet even in de auto kan stappen en langs kan gaan om even poolshoogte te nemen. Even kijken wat aan de hand is. Even horen waarom het zo stil is.

15 NOV 2005
DINSDAG (-)

...

...

14 NOV 2005
MAANDAG (Z)

A tux in a sec

Vrijdag aanstaande hebben wij het "Peter Stuyvesant Bal" in het Grand Hyatt New York. Ondanks het caribische tintje van dit bal, zal het er naar alle waarschijnlijk redelijk sjiek aan toe gaan. Goede reden voor mij dus om mijn nieuwe jurk, welke ik had gekocht voor de bruiloft van Remco & Susanne (zie eerder), nog weer eens aan te trekken.

Aangezien in onze New Yorkse kledingkast helaas (nog) geen smoking hangt voor Onno, besloten we om vandaag in de lunchpauze een bezoekje te brengen aan "Baldwin Formals". Volgens de nodige internet-pagina's is dit dè plek voor je tux.

We zijn nog geen twee minuten binnen of Onno wordt al meegenomen door de 'kleermaker' van deze zaak. Hij wordt helemaal opgemeten en tussendoor wordt al gevraagd wat voor een soort jasje hij wil, welk overhemd, welke maat schoenen, etc. Deze man weet van wanten. Binnen no-time heeft hij Onno in een goed passende smoking gehezen en vertelt hij precies hoeveel centimeter de mouwen en pijpen nog zullen worden versteld.

Misschien maar tien minuten later dan het moment waarop we binnen kwamen, staan we weer buiten met de wetenschap dat er een volledig op maat gemaakte smoking vrijdagochtend opgehaald kan worden. Dat is nog eens a tux in a sec.

13 NOV 2005
ZONDAG (Z)

Wat eten we vandaag?

Koken is heel leuk als je er tijd voor hebt en als je alle goede ingrediënten in huis hebt. Vandaag heb ik tijd, maar geen zin om naar buiten te gaan voor boodschappen. En dan sta je verbaasd over wat je allemaal nog in je kast en je koelkast vindt! Als een heuse Jamie Oliver speur ik alles af en vind van alles bij elkaar, waarmee ik denk ik best een prima Mexicaans gerechtje op tafel kan krijgen.

Hoewel het het koken natuurlijk wel lastiger maakt, is het eigenlijk ook wel heel leuk om maar beperkte ingrediënten te hebben. Want je gaat gewoon eens het ene bij het andere proberen en maakt zo wat anders dan het "normale" recept. Maar ja, of het dan ook smaakt? Het zag er dan wel leuk uit, maar de smaak moet je dan nog maar afwachten.

Gelukkig kregen we geen spijt van ons besluit niet naar buiten te gaan voor boodschappen. Misschien moeten we maar vaker onze kasten en koelkast op deze geslaagde manier uitmesten!

12 NOV 2005
ZATERDAG (O)

Tel tot drie

Vlak voor ik wil ontploffen van alle stupiditeit op vliegveld Newark denk ik aan moeders wijsheid: tel eerst tot drie. Niet zo vreemd dat ik daar nu aan denk, want ze loopt naast me. Op weg naar haar vlucht die haar weer naar Nederland brengt. Op een vliegveld waar absurditeit vandaag de orde van de dag is. Tel maar mee.

Net als mijn eerdere keren naar Newark gaan we met de trein van de NJ Transit. Bij de overstap naar de Air Train ontbreekt op het perron informatie op de borden, want.. Windows is vastgelopen. Met een herstart zo verholpen, maar het systeem hangt op 0:01 in de procedure eer herstart wordt. Dat is één.

Vervolgens gaan we naar de incheck-balie. Naar de plek waar die vorige keer was, maar daar worden we nu door een spanglish gentleman weggejaagd. Hij laat enkel elite class door en de rest van de reizigers mag het links of rechts zoeken. Dat is twee. We vinden de rij voor Europa met enig vragen en zien daar hoe twee dames lange tijd bezig zijn met twee andere passagiers. Kortom, lekker gapen totdat een nieuwe dame erbij komt en zelfs vier mensen tegelijk gaat helpen. Dat schiet lekker op. Ook al laat ze hier en daar een steekje vallen. Telt dit mee?

Misschien is ze blij, misschien is ze geïrriteerd, maar de dame die onze check-in verzorgt, kletst aan een stuk door met haar buurvrouw. Ze kijkt amper op het scherm naar de informatie die voorbij komt en drukt haar weg door de keuzen. Volgens mij had ik mijn moeder als Beatrix van Oranje kunnen laten inchecken. Door haar snelheid en ervaring zijn we wel als snelste van de rij klaar. Daarom tel ik dit -ondanks het veiligheidsrisico- niet mee.

Vervelender zijn de bordjes "Restrooms", die naar de toiletten leiden. We volgen de bordjes en komen op een plek waar geen toiletten zijn, maar ook geen andere bordjes richting de toiletten. Omdat ik wel toiletten in de aankomsthal ken, laten we de vertrekhal achter en gaan we naar de benedenverdieping van de terminal. Bij de heren blijkt het deurtje een schop nodig te hebben om dicht (en later weer open) te gaan. En blijkt het toiletpapier onder kniehoogte gevonden te kunnen worden. Bij de dames blijkt sprake van een waterballet op het ene toilet en van restanten van de voorganger in het andere toilet. Kortom, een dikke drie!

Gegeven de reeds aanwezige viezigheid op het toilet ontplof ik maar niet. Laten we maar doorgaan naar de douane. En ook die rij blijkt niet meer waar die ooit voor was, want deze rij is nu enkel voor binnenlandse vluchten. Maar bordjes.. ho maar! Dus weer roltrap op, stukje lopen, roltrap af en dan staan we voor de rij voor internationale vluchten. Dat is vier. In de rij zijn verder geen rariteiten los van het gebruikelijke schoenen uittrekken etc. Met een glimlach en gezwaai zie ik dan ook mijn moeder naar de gate gaan.

Vier van de drie. Een vliegveld van lik mijn vestje, waar ik geen minuut langer wil blijven. Maar helaas. Volgens de borden is de trein naar New York City van 5:07pm "on time", maar op het perron ziet niemand de trein. Dus stapt niemand in. En zie ik hoe op de borden de volgende trein van 5:15pm "on time" zal arriveren. Dat is vijf! Mag ik nu? Op dit stille station? Lang en luid? AARGH!!!

11 NOV 2005
VRIJDAG (O)

Top of the Rock

Het Rockefeller Center behoort tot de bekende, grote attracties van New York. De omvang, de architectuur, de schaatsbaan, het gouden beeld, de kerstboom, en de Radio City Hall zijn stuk voor stuk uniek en bekend van televisie en film. En daarbij is het voor ons de plek waar Zanima werkt. En waar ze eerder hoog boven de stad borrelde in de Rainbow Room.

Sinds kort kan het nog hoger, want het observatiedek boven op het hoogste gebouw is na ruim twintig jaar weer open voor het publiek: the Top of the Rock. Weliswaar is het niet zo hoog als de uitkijk op de Empire State Building, maar voor het gevoel net zo hoog en met beter uitzicht op Central Park. Daarbij, bovenop ons Rockefeller Center, dus de ideale plek om vanavond de hoogte in te gaan!

De route naar de top gaat via een fraai entree, een historisch overzicht en een lift met glazen dak. Dan is het nog een roltrap en.. sta je met wapperend haar bovenop het gebouw. Voor mij meer dan hoog zat, maar met de trap kan het nog een verdieping hoger. Met knikkende knieën en zweterige handjes volg ik Zanima en mijn moeder tot de top. Strak langs de muur. Maar wat een uitzicht!!!

Aan de noordkant ligt tussen de vele lichtjes een donker gat: Central Park. Aan de zuidkant staat tussen de lichtjes het Empire State Building. Aan de zijkanten zijn de bruggen over de Hudson en de East River te herkennen. En in het oosten is zelfs onze flat te zien! In de verte hangen diverse UFO's in de lucht, vliegtuigen die wachten om te kunnen landen op Newark. Het is adembenemend. Maar het is slimmer om rustig te blijven ademhalen. Cute and cuddly.

Na het uitzicht zoeven we weer neerwaarts om net voor de uitgang nog even onze Kodak-momenten te bekijken. Altijd leuk, altijd prijzig. De avond ronden we niet af bij Xing, maar even verderop bij Tiny Thai, een klein Thais restaurant zoals de naam doet vermoeden. Ook op 9th Ave. Gevarieerd en lekker eten, waar we bij proosten op de Top en de afgelopen week met mijn moeder over de vloer.

10 NOV 2005
DONDERDAG (O)

Lachende apen

Vlak voor voor haar vertrek naar New York, bedacht mijn moeder ineens dat ze een kennis had in de Verenigde Staten. Misschien zou het leuk zijn om die op te zoeken. Als het in de buurt was.

Bethlehem, Pennsylvania was volgens Google Local een rit van ongeveer twee uur en dus best te doen. Daarom huurden wij vanmorgen bij de Budget een witte Chrysler PT Cruiser en verlieten via de Lincoln Tunnel de stad. Een makkelijke reis op een klein stommiteit na: bij de tolpoortjes kan het zijn dat je een kaartje uit een automaat moet halen! Doe je dat niet, dan betaal je bij het volgende poortje het volle pond. Kan gebeuren.

Na een hartelijk welkom en een lekkere lunch gingen we met z'n allen richting de natuur. Op naar een gebied om trekkende roofvogels te spotten in.. de Apalachen. Onderaan de berg vernemen we dat het vandaag een goede dag is om vogels te spotten en vol verwachting gaan we klimmen. Bovenaan wacht ons bijzonder fraai uitzicht! Zeker voor deze polderboer die al een tijd in de stad zit. De vogelspotters leggen vol trots hun werk uit en spotten op grote hoogte een voor hen herkenbare vogel. Voor ons blijft het vooral een zwarte stip in de lucht.

Samen met de vogelspotters zakken we de berg af en zijn voor het donker terug bij de auto. Met frisse neus. Terug in Betlehem worden we getrakteerd op crab-paddies, sweet mashed potatoes, broccoli en schitterende verhalen. Over sjamanen in de jungle, poppenstemmen in New York en lachende apen. Zo leidt een last-minute ingeving tot een gezellige dag die voorbij vliegt.

9 NOV 2005
WOENSDAG (Z)

The Color Purple

Alweer behoorlijk wat jaartjes geleden, heb ik de film "The Color Purple" gezien. Oprah Winfrey speelde hier een kleine rol in, nog voordat ze giga-beroemd werd met haar eigen talkshow. Nu, vele miljoenen dollars later, is zij de producer van "The Color Purple", de musical. En raad eens waar wij vanavond met z'n 3-en naartoe gaan?

Bij binnenkomst in het theater, zien we al meteen iemand met merchandise van de musical staan. Onder andere worden er T-shirts verkocht met daarop de afdruk "Hell No" en "Push da button". Het lijken leuke shirts, maar ons zegt deze opdruk op dit moment nog niets. We lopen dus vrij snel dit merchandise-kraampje voorbij naar onze plaatsen. Vanaf onze plaatsen hebben erg goed zicht op het podium.

Als de musical begint zijn we allemaal een beetje overdonderd. Wat een mooi décor en wat een goede zang! Heerlijke gospel- en blues-muziek wordt gezongen en gespeeld, en de meest kleurrijke kostuums komen op het toneel. Het verhaal is natuurlijk best triest, maar gaandeweg de musical zie je hoe de persoon van "Celie" (de hoofdrol) sterker en krachtiger wordt. Veel "taboes" komen in dit verhaal aan de orde: onderdrukking, verkrachting, verliefdheid tussen vrouwen, mishandeling, etc. Over door je man geslagen worden heeft het karakter Sofia nog wat te leren aan Celie "Hell no!". En de slogan "Push da button" wordt later ook opgehelderd, als "da button" die je als vrouw bij een man in moet/kan drukken om hem helemaal gek op je te maken en/of om je vinger te kunnen winden.

In de pauze vang ik nog een glimp op van Whoopi Goldberg (de Celie uit de film) die ook in het publiek blijkt te zitten. Maar denk je dat ze zich ook aan Onno en z'n moeder laat zien? Hell no!

8 NOV 2005
DINSDAG (Z)

Feestdagen

Eigenlijk is natuurlijk elke dag in New York een feestdag, maar in november en december staan ook de "èchte" feestdagen voor de deur. Eerst krijgen we "Thanksgiving", op 24 en 25 november. De oplettende lezer heeft eerder kunnen lezen in oktober dat wij deze holiday gebruiken om naar Las Vegas en The Grand Canyon te gaan van 23 tot en met 27 november. We gaan eens testen of ze in Las Vegas ook turkey eten met Thanksgiving.

Na Thanksgiving, komen de kerstdagen. Ok, ok .. Sinterklaas komt eerst, maar ik denk dat ze daar hier niet zoveel aan doen. De hele maand december staat in het teken van Christmas-shopping. Mooie etalages, lichtjes, kerstbomen ... En veel, heel veel mensen. Op 30 november aanstaande wordt de grote kerstboom op Rockefeller Plaza verlicht. En vanuit mijn kamer op kantoor, heb ik eersterangs zicht! Om de kerst ook nog echt een familie-aangelegenheid te houden, komen mijn ouders de 20e december aan in New York en blijven tot en met de 28e. Dat wordt dus een heuse kerstboom in ons appartementje, met kleine pakjes voor onder de boom! Het feest wordt compleet gemaakt door een bijzondere 24e december, wanneer Onno jarig is en mijn ouders hun trouwdag vieren.

Eind dit jaar zit het er hier voor ons op, maar "we will go out with a bang!". Daarom gaan we op oudjaarsavond eerst naar een concert van The Black Crowes in Madison Square Garden. Naar verwachting is dit spektakel wel voor 12 uur afgelopen, waarna we ons òf naar Times Square òf naar een feest met wat collega's zullen begeven. Kortom: er zal nog heel wat afgefeest worden!

7 NOV 2005
MAANDAG (O)

The Day After

Het grootste verschil tussen vandaag en gisteren zit 'm in mijn benen. Waren ze gisterenochtend zo soepel en veerkrachtig als spreekwoordelijk elastiek, vandaag zijn ze zo stijf als de even spreekwoordelijke planken. Het is net alsof ik twee krukken heb in plaats van twee benen met knieën. Dat drukt de pret niet. Hoogstens mijn tempo voor vandaag.

Het is zelfs prettig om (rustig) in beweging te blijven. Dus samen met mijn moeder ga ik in rechte lijn van 42nd Street naar Central Park, waar bij de finishlijn leuks te krijgen is voor finishers. Onderweg stoppen we bij een deli en pikken daar de New York Times op met daarin alle finishers en eindtijden. En jawel, mijn naam prijkt in dè krant van New York!

Via het laatste stukje parcours komen we bij de finishlijn. Waar gisteren door velen laatste meters werden gelopen onder luid toejuichen, daar wordt vandaag gelopen en gewandeld. Het feest is voorbij, het feest wordt opgeruimd. In een warm maandagochtendzonnetje.

Voor de Tavern on the Green staat een flinke rij, waar telkens nieuwe mensen aansluiten. De een soepel en de ander minstens net zo stijf in de benen als ik. Eenmaal in de tent blijkt het merendeel van de finisher-goodies al door vroege vogels te zijn weggekaapt. Maar ons bezoek is niet tevergeefs, want hier kan ik mijn medaille afgeven voor inscriptie. Over enkele dagen krijg ik die thuis an ik die opbergen met mijn naam en eindtijd op de achterkant.

Om mijn benen verder lekker in beweging te houden, gaan we door een stukje Central Park op naar 72nd Street. Die lopen we westwaards om daar onder de grond te duiken en bij Ground Zero boven te komen en een rondje down-town te doen. Met de boot dus langs het vrijheidsbeeld en langs Wallstreet eer we vroeg in de avond weer thuis zijn.

Misschien niet zo snel als gisteren, maar toch weer een flink eind gelopen. En dat allemaal om de benen in beweging te houden. En om gezellig met moeder op stap te zijn, langs de beroemde punten van New York.

6 NOV 2005
ZONDAG (O)

Been There, Run That

Het is zo ver! Na het Amerikaanse volkslied valt het startschot en zet een lang lint van lopers zich in beweging. Mannen en vrouwen. Jong en oud. Van over de hele wereld. Als sporter, als elfje, als koe. We gaan op weg naar een lijn in Central Park.

De loop naar Central Park begon op het moment dat ik mijn voeten buiten bed zette. Vervolgens maakte ik iedereen in huis wakker met mijn ochtendritueel en ging op weg naar de bibliotheek op 42nd Street om daar de bus te pakken naar de start. Op de korte afstand van huis 9th Ave naar 5th Ave raak ik in gesprek met ene Craig die ook zijn eerste marathon gaat lopen. In de rij voor de bus en in de bus kletsen we raak en wensen elkaar succes bij startkamp Ford Wadsworth. Hij gaat links naar de oranje starters en ik ga rechts naar de groene starters.

In de groene zone word ik al binnen tien stappen geroepen door Jop, die net druk bezig was bij de eerste de beste vaseline-stand. Samen schuimen we over het terrein van de groene zone tot het starttijd is. Ter vermaak zijn een bandje en de rechtstreekse televisieuitzending op podia. Ter vertering zijn bij standjes koffie, bananen, bagels en het sportievere Gatorade en power-gels te verkrijgen. Ter opluchting zijn heel veel toiletten geplaatst en een heuse plassloot. Erg praktisch en onderhoudend allemaal.

Vanuit een ooghoek zie ik nog oud-collega Edwin rondlopen met kennissen. Een hi-and-bye later gaan Jop en ik richting de laatste voorbereidingen. Vaseline, Gatorade, power-gels, UPS voor de bagage en de plassloot. In de rij zie ik ook een man die ik eerder op de expo sprak en die voor de 29e keer de marathon gaat lopen. Wat later staan we in de startrij en horen het startkanon.

Een dikke drie minuten later komen we over de startlijn en begint onze race. Rustig lopen we warm tussen de vele andere lopers op het tussendek van de Verrazano-brug. Halverwege stoppen we voor een plasmoment en voelen we de brug trillen op het ritme van de vele stappen, terwijl achter ons mensen voorbij lopen en wat lager blusboten het water de lucht inspuiten. Opgelucht lopen we door en gaan de brug af, de zon van Brooklyn in.

Vanaf de eerste momenten in Brooklyn staan mensen langs de kant te kijken en toe te juichen. Op de lange 4th Ave is het vergezicht een sliert van lopers en van mensen langs de kant. Lopend aan de schaduwkant van de weg lopen we genietend en kletsend lekker door. Soms live-muziek langs de kant. Of een prekende dominee met megafoon. En langs lange tafels met waters en gatorade.

Verderop in Brooklyn worden de straten wat smaller en is het zoeken naar gaatjes om zij aan zij te kunnen blijven lopen. Wat voor de helft schiet het bij mij wat minder op door het steeds even inhouden en versnellen en ik laat Jop gaan en ga in mijn eigen tempo door. Pak de eerste tafel met gatorade en zuig een powergel op. Met deze oppepper ga ik door naar de brug naar Queens. Langzaam stijgt het wegdek en zijn over het water de wolkenkrabbers van Manhattan goed in zicht.

Het parcours gaat over de brug meteen links het hoekje om met vele mensen langs de kant. Even verderop hangen boven de weg fotografen die lopers een eerste keer op de plaat zetten. De hoek weer om geeft Queens een knusse gezelligheid. Wat later is het rustig langs de kant, best even lekker. Dan is het onder luid gejuich richting de Queensboro brug, op naar Manhattan.

Hoewel we over meerdere stroken de brug opgaan, gaat het vervelend langzaam en is het lastig tempo te houden. Op gegeven ogenblik voel ik wat springen in mijn linkervoet, op de plek waar mijn veter op mijn schoen geknoopt zit. Misschien een soort kramp of wat anders, maar opveren op die voet lukt de eerste tijd daarna niet meer. Dus voet vooruit gooiend is het de brug verder op en af. In Manhattan.

Via een scherpe ronde bocht met veel Ieren langs de kant is het de brug af, onder de brug door en daar is 1st Ave. Net als 4th Ave een recht stuk weg met vergezicht van andere lopers en mensen langs de kant. Maar dan tussen hogere gebouwen. En met meer groepjes Hollanders in het oranje, die bij een "Hup..?" van mijn kant tot een luider gejuich overgaan.

Met een blik op de kant loop ik wat moeizamer door. Helemaal toe aan een powergel, die halverwege de avenue wordt uitgedeeld. Klaar voor de boost, want de laatste waterposten heb ik steevast bezocht voor wat drinken of wat water over mijn polsen en hoofd. Voorbij 18,5 miles wordt het langs de kant wat stiller langs de brede avenue. Na een stop met natte Sponge Bobs kan ik even niet op gang komen en besluit ik om een paar meters lopend te rusten.

Weer in gang is het door naar de Bronx. Soms wat balend van de sloten die ontstaan bij de watertafels. En nog meer balend van het brugje naar de Bronx, waar maar drie man naast elkaar kan lopen en de helft de pas ophoudt door te lopen. Halverwege de brug wordt het breder en ligt een loper en speelt langszij een groep Schotten op hun doedelzak.

Het stukje in de Bronx is een dikke mile en zou met dikke tien minuten te lopen zijn. Voor het gevoel is het langer en lijkt die powergel al weer uitgewerkt. Met de brug die terugvoert naar Manhattan in zicht wil ik door, maar willen mijn benen weer enkele meters rustiger lopen. Maar ik wil doorlopen, want die vier uur als eindtijd is nog steeds mogelijk. Was nog steeds mogelijk.

Het is nog enkel drie miles over 5th Ave zuidwaarts tot het park en dan twee miles door het park. Ik ga vooruit in een tempo dat niet veel sneller of langzamer kan. Dit is mijn tempo voor nu. En ik heb zo nu en dan te onderbreken om te lopen. Op naar de volgende waterpost. Of juist door omdat ik net snelheid heb. En ook al ben ik niet de enige die soms loopt, de rest rent door. Met soms vreemde tred. Vast soms ook met verbeten uitdrukking op het gezicht, maar dat zie ik van achteren niet.

Voorbij Marcus Garvey Park is het bekend terrein. Hier heb ik eerder gereden met de auto. Hier heb ik al eerder gelopen. En het tempo is simpel: tien straten rennen, één straat lopen en dat gaat goed. Toeval of niet, maar rennend kom ik bij 90th Street, waar het parcours het park induikt. En op die plaats staan mijn moeder en Zanima met borden aan te moedigen. Yeah! Net alsof ik in volle, frisse actie ben.

Net om de hoek in het park begin ik met een langer stuk te lopen. Desnoods loop ik maar naar de finish. Jaja, had ik gewild, want die 4:15 zit nog steeds in het vat. En na een flink stuk zet ik weer de gang d'rin en sjokkel (een combinatie van joggen en sukkelen) het park uit. Meer en meer mensen zitten d'r doorheen, maar het publiek is enorm enthousiast en de finish is bijna te ruiken!

Op 59th Street moet ik helaas nog een stuk wandelen om het laatste stukje in gang te komen en het park in te rennen. Nog 200 yard en licht naar boven rennen. Onthouden te lachen voor de finish-foto. Nog 100 yard. En dan is het telkens een stap minder tot.. de finish! Lachen!

Over de finish is het tijd voor een medaille, een foto en dekentje van folie om vervolgens uit te lopen richting de bagage. Licht vermoeid en dorstig volg ik in de kudde van lopers naar de uitgang van het park. Blij met het eten en drinken dat ons wordt aangeboden. En met de twee dextro energy die ik in mijn zak vind. Op naar de bagage. Op naar de family reunion.

Ondertussen weer prettig bij positieven, zij het wat stram, vind ik mijn moeder en Zanima bij de D. Het echte einde van de marathon! Helemaal blij pakken we samen verderop een taxi. Richting huis, graag. En daar staan we in de lift met een buurman, die ook de marathon heeft gelopen en die een suprise-party van vrienden wacht. Ik ben daarentegen verrast door de timing van Herman, die net belt als we binnen zijn. En dan.. is het tijd voor een warme douche. Voor uitpuffen op de bank.

Vanochtend ging om kwart over vijf de wekker. Een klap later lag ik nog even met mijn ogen dicht in de donkerte en de stilte van de kamer. Het was vroeg en het was tijd om op te staan. Om wakker te worden, om naar de start te gaan en om na het startschot 26,2 miles te gaan lopen. "Het is zo ver!". En dat was het, maar na 4:17:24 lopen kan ik nu met trots dragen "Been there. Run that."

5 NOV 2005
ZATERDAG (O)

Laatste voorbereidingen

Een rustige ochtend. Een lekkere brunch. Een laatste korte loop buiten, langs de Hudson. Terwijl Zanima nog wat uitziekt in bed, ga ik met mijn moeder een rondje door de buurt. Ook over de Hell's Kitchen Flea-market, waar oude troep en ouderwetse pracht naast elkaar te koop zijn. Bekend bij enkele toeristen en zeker ook bekend bij avant gardisten.

Ondertussen is de klok al voorbij zessen gekropen en is het nog minder dan twaalf uur voor ik naar de start vertrek. De hoogste tijd voor een koolhydraatrijke pasta als avondeten! En na het eten is het tijd. Om de spullen voor morgenochtend klaar te leggen. Om de borden ter aanmoediging te versieren tijdens ons "private sign-making party". Om het nummer vast op te spelden. En dan om te slapen. De tijd tikt door en ik ga morgen vroeg op.

4 NOV 2005
VRIJDAG (O)

Rustdag

Volgens de schema's van de marathon is het vandaag een rustdag. Of je nu het langzame of snelle schema volgt, dat maakt niet uit. Het is vandaag een rustdag, dus ik doe geen bal. Ik vertel niet uitgebreid over de aankomst van mijn moeder in New York en ook niet hoe we elkaar bijna misten op vliegveld Newark. En dat het leuk was om haar weer in levende lijve te zien.

En ook Zanima heeft een rustdag, want die is vandaag officieel ziek. Ze was al eerder ziek ende niet lekker, maar vandaag blijft ze (eindelijk) thuis om uit te zieken. En zij vertelt dus niet over het fruit dat ze naar binnen werkt en de uurtjes die ze vandaag slaapt. Solidair, vindt u niet?!

3 NOV 2005
DONDERDAG (O)

Expo

Trui aan, das om. Het is tijd om mijn startnummer op te halen voor de marathon. Dit kan een paar blokken verder bij de expo van de marathon, waar drie dagen lang de deuren openstaan voor lopers om naast startnummers ook goodies te scoren. Dus hup, de zon in voor een wandeling.

Langzaam stroom ik met de rij naar binnen. Trap naar beneden, een Efteling- wachtrij door, langs registratiekaart- en paspoortcontrole en door naar de kleur groen. Daar ontvang ik startnummer 31485, het nummer dat ik zondag met trots en vast ook met zweet van start tot over de finish zal brengen.

Met mijn nummer in de hand pik ik mijn goodiebag op met daarin het officiële long-sleeve t-shirt van de marathon. Hebbuh-hebbuh! Vervolgens ga ik bij Nike overstag voor een t-shirt met de opdruk: NYC05. Been there, run that. Beetje voorbarig, maar ook hebbuh-hebbuh! Net zoals een korte, superlichte renbroek. Dan nog even langs sponsor ING voor aanmoedigingsmateriaal en goodies voor bevriende ING'ers om ten slotte enkele Powergels te kopen.

Waar mogelijk heb ik het advies van de New York Roadrunners gevolgd. Dus ook vandaag. "Blijf niet te lang hangen op de expo." Niet aardig voor de sponsors, wel aardig voor de benen van de lopers.

Met gevulde tassen keer ik terug naar huis. Verguld en klaar om een andere tip op te volgen: "probeer niets nieuw op raceday." Dus een Powergel geprobeerd. Erg handig, want het blijkt dat zo'n ware ruimtevaart-sensatie met wat water hoort te worden weggewerkt. En het blijkt dat de verpakking niet eenvoudig met alleen natte (simulatie voor bezwete of regenachtige) vingers open te maken is. Dus dat wordt handen met tanden-werk. Ook blijkt de nieuwe renbroek niet direct het verwachte succes.

Maar misschien belangrijker dan het startnummer, de goodies en de nieuwe aankopen is één ding dat ik nog onvermeld heb gelaten. Het was dan ook niet in een tas mee te nemen of bij een kraam op te halen. Als de expo één ding laat zien, dan is het wel dat straks heel veel mensen meedoen. En dat het dan best knus, soms gezellig en soms een beetje doorduwen wordt.

2 NOV 2005
WOENSDAG (Z)

Karma

Wie goed doet, goed ontmoet. Dat is zo'n beetje de strekking van karma. Karma is ook hetgeen het om draait in de TV-serie "My name is Earl". Earl wint veel geld in de loterij, maar wordt precies op dat moment aangereden door een auto, waarbij het loterijkaartje wegdwarrelt. In het ziekenhuis ziet hij op de TV een verhaal over karma. Hij hoort dat wanneer je zelf geen goede dingen doet, dat jouzelf dan ook geen goede dingen zullen overkomen. Dat zet hem aan het denken. Eindelijk had hij de jackpot gewonnen... maar wordt hij aangereden. Karma!

Earl besluit zijn leven te beteren, en maakt een lijstje met alle dingen die hij in z'n leven fout heeft gedaan. Hij neemt zich voor elk item op de lijst goed te maken. Doordat hij goed doet, zal karma hem ook een beter leven geven. Nadat hij 1 ding van zijn lijstje heeft goedgemaakt, vindt hij het loterijkaartje weer terug. Karma! Elke aflevering van "My name is Earl" bestaat uit het goedmaken van een aantal punten op Earls lijstje. "So that he can cross them of his list". Maar deze TV-serie is niet het enige waar we in ons dagelijkse New Yorkse leventje karma tegenkomen.

Zoals eerder vermeld haal ik 3 keer per week brood bij Amy's Bread. Op de counter bij deze bakker, staat een beker, met daarop de tekst "Karma-tips". En het werkt! Gisteren stopten we fooi in deze fooienpot, en vandaag kregen we twee gratis koekjes! Sindsdien sparen we dus Karma-points. Want: wie goed doet, goed ontmoet.

1 NOV 2005
DINSDAG (O)

Stapje extra

In de voorbereiding op de marathon heb ik de nodige stappen gemaakt, waarbij de letterlijke stappen de figuurlijke stappen ruimschoots het nakijken gaven. Deze laatste week van voorbereiding is vooral lekker doorlopen en het lichaam laten rusten voor zondag. Dan is het zover!

Eind van de middag heb ik samen met een kennis een rondje Central Park gelopen. Even het laatste stuk van de lange loop aanpakken in goede conditie, voor we daar zondag de laatste meters zullen maken aan het eind van onze latijn. Onderwijl kletsend over zijn ervaring met de marathon van vorig jaar en kijkend naar de opbouw van de finish voor dit jaar.

Maar ook hadden we het over zijn inzet voor een goed doel tijdens de marathon: een waterputtenproject in Ghana van de stichting SOVEC. Als je ziet met welke beperkte bijdrage door mooi werk kan worden verricht, dan help ik graag mee. Ja toch?!

Daarom laat ik een opdruk van het project op mijn shirt drukken en vraag ik alle bekenden om mij te sponsoren. Dus denkt u dat ik zondag de marathon uitloop en wilt u een goed doel steunen, laat mij dan per e-mail of per telefoon weten voor welk bedrag u mij sponsort. Het bedrag dat ik mede help op te halen wordt ook nog eens verdriedubbeld door stichting Wilde Ganzen. Hier doe ik graag een stapje extra voor! Doet u mee?!